Ηταν την Κυριακή 8 Απριλίου του 1990, που το αμερικάνικο κανάλι ABC πρόβαλε τον πιλότο του «Τwin Ρeaks», σε μορφή τηλεταινίας. Δημιούργημα του καταξιωμένου τηλεοπτικού σεναριογράφου, Φροστ («Ηigh Street Βlues») και του ιδιοσυγκρασιακού κινηματογραφικού auteur, Λιντς το οποίο περιπλανιόταν στη νωχέλεια των δρόμων και στη παρθένα Φύση της μικρής ορεινής πόλης του τίτλου (Δίδυμες Κορυφές, σε μετάφραση), κοντά στα σύνορα με τον Καναδά. %PHOTO4LEFT%Εκεί, όπου το πτώμα μιας δημοφιλούς, έφηβης μαθήτριας, τυλιγμένο ευλαβικά σε νάιλον, ξεβράζεται στις όχθες του ποταμού, αναστατώνοντας ανεπιστρεπτί την καθημερινότητα των -φαινομενικά- φιλήσυχων κατοίκων. Εκεί, όπου φτάνει ο αξιαγάπητα ιδιότροπος, ειδικός πράκτορας του FBI Ντέιλ Κούπερ (Μακλάχλαν), για να βοηθήσει στην επίλυση του μυστηρίου της πρωτόγνωρης δολοφονίας. Εκεί τέλος, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, κανείς δεν κινείται ελεύθερα, αποδεσμευμένος από μυστικά ή ψέματα, τα όρια ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα καταλύονται αιφνίδια και αμαχητί, το παραφυσικό εισβάλει άλλοτε γλυκά, άλλοτε βίαια στο φυσικό και όλοι μοιάζουν να έχουν έναν άλλο, δίδυμο, τόσο όμοιο και όμως τόσο διαφορετικό εαυτό. %PHOTO1RIGHT%

Η αντίδραση του κοινού σε αυτό το πρωτότοκα παράδοξο, συναρπαστικά ανησυχητικό και εθιστικά αινιγματικό τηλεοπτικό πλάσμα ήταν άμεση και ορμητική. Το «Τwin Ρeaks» έγινε λατρεία. Τα νούμερα τηλεθέασης εκτοξεύθηκαν στα ύψη. Οι κριτικοί της τηλεόρασης αδυνατούσαν να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους, ενώ εκείνοι του σινεμά (που μέχρι τότε δεν καταδεχόντουσαν να καταπιαστούν με «προϊόντα» της μικρής οθόνης) έσπευσαν να συμμετάσχουν στο χορό των ποικιλότροπων αναλύσεων της σειράς -φαινόμενο, με δικαιολογία το πολυσυζητημένο κινηματογραφικό παρελθόν του Λιντς. Ο Μακλάχλαν και η Φεν (στο ρόλο της πολυμήχανης και ανεπιτήδευτα σέξι νεαρής Οντρει Χορν) αναδείχθηκαν σε σούπερ σταρ, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στα -κάθε ηλικίας- κοριτσάκια και αγοράκια, αντίστοιχα. Και το Falling με τη μελωδικά ψιθυριστή φωνή της Τζούλι Κρουζ, γέμισε αμετάκλητα μια θέση στο σάουντρακ της εφηβείας (και όχι μόνο) μιας ολόκληρης γενιάς θεατών.%PHOTO5RIGHT%

Για ένα περίπου χρόνο, σε κάθε γωνία της Γης, όπου ταξίδεψε περιζήτητο το «Τwin Ρeaks», η επικαιρότητα παρέμενε αλύπητα βομβαρδισμένη από υπαρξιακής, θαρρείς, σημασίας ερωτηματικά... Πού ακριβώς βρίσκεται η Μαύρη Στοά (Black Lodge) και πώς μπορείς να φτάσεις σε αυτή; Εχει κάποιο κρυφό νόημα η μανία του Κούπερ με τον καφέ; Υπάρχει λόγος που η Μάντλιν μοιάζει τόσο πολύ με τη νεκρή ξαδέρφη της, Λόρα; Γιατί η αλήθεια για ό,τι συμβαίνει είναι κάτι το οποίο γνωρίζουν πριν από όλους ένας νάνος και ένας γίγαντας, που μιλούν παράξενα, αναπνέοντας μόνο σε όνειρα ή οράματα; Ποιος ή τι είναι ο Μπομπ; Τι σχέση έχει με όλα αυτά ο θεότρελος πλέον, πάλαι ποτέ μέντορας του Κούπερ, Γουίντομ Ερλ; Και ποιος τελικά σκότωσε τη Λόρα Πάλμερ;%PHOTO2LEFT%

Την τελευταία ερώτηση, οι Λιντς και Φροστ επιθυμούσαν να αφήσουν ρητορική. Αναπάντητη. Το ABC όμως τους πίεζε ασφυκτικά να αποκαλύψουν τον δολοφόνο. Οταν, ενδίδοντας στην πίεση, το έκαναν, έως ένα βαθμό, στο 9ο επεισόδιο του 2ου κύκλου, οι συνέπειες δεν ήταν οι επιθυμητές: η τηλεθέαση έκανε απρόσμενη βουτιά. Πανικόβλητοι οι ιθύνοντες του καναλιού άρχισαν να πειραματίζονται ασύστολα με τη μέρα και ώρα μετάδοσης της σειράς, παίζοντας με τα νεύρα του κοινού. Οι τριβές με τους δημιουργούς (και ιδιαίτερα τον Λιντς, ο οποίος αφού ολοκλήρωσε την «Ατίθαση Καρδιά», είχε επιστρέψει δριμύτερος στα πλατό του «Τwin Ρeaks», στο οποίο αφοσιώθηκε πλέον ολοκληρωτικά) έγιναν εντονότερες και συχνότερες. Ανυπόφορες. Μέχρι την άνοιξη του 1991, μόνο οι φανατικοί εξακολουθούσαν να μυσταγωγούνται στα μυστήρια της διττής, μικρής ορεινής πόλης. Αναπόφευκτα, και παρά της πανταχόθεν διαμαρτυρίες, η σειρά ακυρώθηκε. Στις 10 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς προβλήθηκαν τα δύο τελευταία επεισόδια. Η πόρτα όμως προς μια πιο ατρόμητη, μεγάλων διαστάσεων τηλεόραση είχε ανοίξει. Τρία χρόνια και τρεις μήνες μετά, στις 10 Σεπτεμβρίου του 1993, το αμερικανικό κανάλι FOX πρόβαλε τον πιλότο του «Τhe Χ Files»... %PHOTO3RIGHT%

Το «Τwin Ρeaks» παραμένει ακόμα ό,τι πιο αλλόκοτο και τολμηρό σημάδεψε ποτέ τη -δημόσια, ιδιωτική, καλωδιακή και δορυφορική- τηλεόραση. Κινούμενο διαρκώς ανάμεσα στο αστυνομικό θρίλερ και στη μαύρη κωμωδία, στο δράμα χαρακτήρων και στη σαπουνόπερα, στο ψυχολογικό θρίλερ και στον μεταφυσικό τρόμο, ακροπατώντας μονίμως στα σύνορα μεταξύ του ονείρου και του εφιάλτη, της συνείδησης και του υποσυνείδητου, φτιάχνει ένα αέναα ρευστό, άνευ συμπερασμάτων και ξεκάθαρων μορφών πορτρέτο της επαρχιακής, «αληθινής» Αμερικής. Και ταυτόχρονα μια πυξίδα προς τις άγνωστες αβύσσους της -αδύνατο να αποσπαστεί από την ορατή ή αόρατη Φύση- ανθρώπινης ύπαρξης.

Ιωάννα Παπαγεωργίου