Valse Sentimental ? Κωσταντίνα Βούλγαρη (Επίσημο Διαγωνιστικό)
Πέρασε κι αυτό και σημάδια δεν άφησε? Δυστυχώς οι αντιδράσεις στο Valse Sentimental δεν δικαιολογούν τις προσδοκίες μας για αλλαγές στο τοπίο των κρατικών βραβείων. Εσωστρεφές, εξαιρετικά προσωπικό και συχνά απροσπέλαστο, το ντεμπούτο της Κωνσταντίνας Βούλγαρη σε κλείνει μέσα με τους δυο ανθεπικοινωνιακούς πρωταγωνιστές του, και αρνείται να σου δώσει κλειδί για να ανοίξεις την πόρτα (και να φύγεις).
Ο Θάνος Σαμαράς και η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι δυο δόσεις τίποτα που περιφέρονται άσκοπα στα Εξάρχεια, ψάχνοντας το νόημα της ζωής. Μια ταινία που θέλουν απεγνωσμένα να δουν την ίδια μέρα, την ίδια ώρα και με το ίδιο πάθος, αποτελεί σημείο εκκίνησης για μια γνωριμία, που ίσως δεν θα έπρεπε να είχε γίνει ποτέ. Διότι η Λουκία βρίσκει το νόημα στο Θάνο, αλλά αυτός ακόμα το ψάχνει? Λιτοί φωτισμοί, καθημερινά σκηνικά και μια καλοκαιρινή Αθήνα που τους κάνει τόπο για να ζήσουν τον έρωτά τους, αυτοί όμως αρνούνται να τον δεχτούν, να τον γευτούν και να τον ζήσουν.
Η αναίτια απόρριψη οποιασδήποτε συντροφικότητας και η πλήρης αδυναμία τους να προσπελάσουν ο ένας τις άμυνες του άλλου, χωρίς προφανή λόγο, είναι σχεδόν εξουθενωτική και φτάνει αναπόφευκτα σε αδιέξοδο. Η παρεϊκή λογική της ταινίας είναι προφανής στο επίπεδο των τεχνικών προδιαγραφών, αφού η φωτογραφία είναι απλώς αρκετή, η σκηνογραφία υποτονική και οι ερμηνείες κατακερματισμένες, αν και ίσως τελικά όλα αυτά να υπηρετούν τον σκοπό τους, αφού η αρχική πρόσθεση της Κωσταντίνας ήταν μια απλή ιστορία (αγάπης;) χωρίς φιοριτούρες που να δηλώνει απροκάλυπτα την αλήθεια της. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μας επιτρέπει να τη μοιραστούμε μαζί της.
Δέσποινα Παυλάκη
Ο Θαυμαστός Κόσμος Του Ήχου / Κρέιγκ Ζόμπελ (Νέοι Αμερικάνοι)
Στην υλιστική μέχρι το κόκκαλο Αμερική όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται και αυτά που έχουν την υψηλότερη τιμή είναι τα όνειρα και οι φιλοδοξίες. Ο Κρέιγκ Ζόμπελ προσπαθεί να προσεγγίσει το αδίστακτο σύστημα πωλήσεων των Η.Π.Α. που αγγίζοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες και ανασφάλειες προσφέρει άφθονο πλούτο σε αυτούς που υφαίνουν έντεχνα πλαστές ονειροπαγίδες...
Ο Μάρτιν απαντά σε μια αγγελία που ζητά εκπαιδευόμενους μουσικούς παραγωγούς. Μαζί με τον Κλάρενς έναν έγχρωμο πολυλογά σαραντάρη θα ξεκινήσουν την επιχειρηματική περιπλάνηση τους στις επαρχίες της Αμερικής, οπού φιλόδοξοι μουσικοί απαντούν στην αγγελία που έχει βάλει η δισκογραφική εταιρία «Great World Of Sound». Το ταλέντο δεν παίζει σημασία στην αναζήτηση τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να εισπράξουν τα τρεις χιλιάδες δολάρια ως μια «ένδειξη καλής θέλησης» από τους μελλοντικούς μουσικούς αστέρες.
Αν και ο Ζόμπελ καταπιάνεται με ένα θέμα άκρως ενδιαφέρον -αυτό του «βρώμικου κόσμου» της μουσικής βιομηχανίας- εντούτοις ο ανεξάρτητος σκηνοθέτης χάνεται μέσα στα σεναριακά αδιέξοδα που μόνος του έχει δημιουργήσει.
Για μία και πλέον ώρα είσαι αναγκασμένος να δεις πάνω από πενήντα ερασιτέχνες μουσικούς να παίζουν από new age γκόσπελ μέχρι αφηνιασμένο metal, στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου. Αν και από τις πρώτες σεκάνς της ταινίας τα πάντα μυρίζουν απάτη, οι πρωταγωνιστές του «Θαυμαστού Κόσμου Του Ήχου» παραμένουν αφελείς και ανόητα προσκολλημένοι στο δικό τους φιλότιμο κόσμο.
Τα χιουμοριστικά στοιχεία όσο περνάει η ώρα γίνονται όλο και πιο δυσεύρετα και η ανία έρχεται ως φυσιολογικό επακόλουθο μετά την δέκατη προσπάθεια είσπραξης του "φόρου μουσικής επιτυχίας" από τους πωλητές μουσικών φιλοδοξιών. Αν ο Ζόμπελ έκοβε (τουλάχιστον) κανένα μισάωρο από την ταινία του τότε όλα θα ήταν πολύ καλύτερα...
Γιάγκος Αντίοχος
