Δεν έγινε μόνο η ομοφυλόφιλη κοινότητα των αρχών του '80 έξω φρενών με την ταινία του Φρίντκιν. Οι κριτικοί την απέκρουσαν με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο, το κοινό γύρισε την πλάτη του και η κινηματογραφική Ιστορία δεν της φύλαξε την πιο αξιοπρεπή θέση.

Μια 25αετία μετά τον συντονισμένο θόρυβο που κατέπνιξε το «Ψωνιστήρι», δυο παραμένουν τα ερωτήματα: αν ο ενορχηστρωμένος αρνητισμός ενάντιά του είχε να κάνει με το πόσο ομοφοβική ταινία ήταν ή με το πόσο ελάχιστα καλή ήταν.

Η απάντηση είναι ένας συνδυασμός των δυο αυτών ισχυρισμών: παρά την εξαιρετική αντίληψη που επιδεικνύει ο Φρίντκιν στην εικονογράφηση ενός αστικού θρίλερ βουτηγμένου στη νύχτα και στην απειλή, το «Ψωνιστήρι» γίνεται αφελές όταν συσχετίζει την ομοφυλοφιλία με το έγκλημα, θολό όταν επιχειρεί να διαλευκάνει μια σειρά φόνων χωρίς να έχει αποφασίσει το ίδιο για τον τελικό υπαίτιό τους και ενοχλητικό όταν απεικονίζει τον γκέι μικρόκοσμο που επιλέγει ως μια επίγεια κόλαση κατοικούμενη από πριαπικά τέρατα.