Φυσική συνέχεια μιας σειράς ελληνικών ταινιών που «τόλμησαν» να κοιτάξουν στα μάτια την Ελλάδα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού (από το «Απ Το Χιόνι» του Σωτήρη Γκορίτσα μέχρι τον «Ομηρο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη), η «Διόρθωση» έρχεται να κλείσει πολλές συζητήσεις. Οχι μόνο για το πώς διαπραγματεύεσαι κινηματογραφικά ένα αληθινό συμβάν (η ταινία βασίζεται αφηρημένα στα γεγονότα που ακολούθησαν τον αγώνα Ελλάδας-Αλβανίας το 2004 αλλά και την αιματηρη συμπλοκή «οπαδών» του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού το 2007) αλλά κυρίως για το πώς αντιστρέφεις τους όρους θύματος και θύτη, δίνοντας επιτέλους τη σωστή διάσταση μίας κοινωνίας που δεν εννοεί να αποδεχτεί τη νέα της σύνθεση.

Μέσα από την «κατάβαση» του κεντρικού ήρωα, που αναζητά μάταια χώρο για να αντιμετωπίσει την ενοχή του, ο Αναστόπουλος κινηματογραφεί μία Αθήνα σχεδόν κλινική και μία πανταχού παρούσα βία που προκαλεί «απώλειες» ακόμη και όταν δεν εκδηλώνεται. Και πίσω από μία κάμερα που τρυπώνει σε εθνικές παρελάσεις, ποδοσφαιρικούς αγώνες, προσωπικά αδιέξοδα και ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι που δοκιμάζει και δοκιμάζεται πάνω στις έννοιες της συγχώρεσης, ο Αναστόπουλος επιτίθεται χωρίς περιστροφές στα απανταχού εθνικά πιστεύω. Με μία ταινία που δεν φοβάται να δώσει απαντήσεις και που υπενθυμίζει πώς θα μπορούσε να μοιάζει ένας «διεθνής» ελληνικός κινηματογράφος που ίσως κάποτε «διορθώσει» τα κακώς κείμενα της -εξίσου- εθνικά προσανατολισμένης εγχώριας παραγωγής.

Μανώλης Κρανάκης