Ron Arad: Ολα ξεκινούν από ένα μολύβι

29.05.2012
O Ron Arad, ένας από τους πιο σημaντικούς designers στον κόσμο, μιλά στο Ιδανικό σπίτι.

Ποιος είναι ο Arad πίσω από το δημιουργό; Αυτός που παίζει Scrabble στο ίντερνετ με τον 95χρονο πατέρα του και λατρεύει το κομμάτι "Someone New" της μουσικού κόρης του, Lail. Ο Ισραηλινός designer κατάφερε να κάνει αυτό που αγαπούσε από παιδί, «να σχεδιάζει, να ζωγραφίζει και να χτίζει», προκαλώντας την αμφισβήτηση είτε με τη δημιουργία της καρέκλας «Tom Vac» για την Kartell είτε με το σχεδιασμό του εκπληκτικού νέου Μουσείου Design στο Τελ Αβίβ. Ενα από τα πιο πρόσφατα έργα του, το οποίο, όπως μας λέει, τον κάνει υπερήφανο, είναι η ολοκλήρωση της εγκατάστασης Curtain Call, μέσα στο «Roundhouse» του Camden στο Βόρειο Λονδίνο.

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που κάνατε σήμερα το πρωί;
Επαιξα Scrabble στο internet με τον πατέρα μου. Είναι 95 χρονών και ζει στο Τελ Αβίβ. Ξυπνάει δύο ώρες νωρίτερα, γιατί τόση είναι η χρονική διαφορά μεταξύ Λονδίνου και Τελ Αβίβ. Ετσι, όταν ξυπνάω, έχει έρθει η σειρά να κάνω τη δική μου κίνηση στο Scrabble με τον πατέρα μου.

Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτές τις μέρες;
Διαβάζω ένα βιβλίο του Jonathan Franzen που λέγεται «The Corrections» («Οι Διορθώσεις»). Επειδή είχα διαβάσει το τελευταίο βιβλίο του -το «Freedom»- και μου άρεσε, ήθελα να διαβάσω και την προηγούμενη δουλειά του.

Αν η ζωή σας ήταν ένα φιλμ, τι είδους φιλμ θα ήταν;
Θα ήταν το «Playtime» από τον Jacques Tati. Είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Αν ήσασταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή, όπως το «Αυτή είναι η ζωή σου», πώς θα θέλατε να σας παρουσιάσουν;
Ως ένα φανταστικό χορευτή μπαλέτου και παίκτη φλίπερ. Κάτι το οποίο, φυσικά, θα ήταν ψέμα.

Ποιος ήταν ο αγαπημένος ήρωας των παιδικών σας χρόνων;
Ο πατέρας του Bambi (το ελαφάκι) της ταινίας του Disney, γιατί το όνομά του ήταν Ronald και ήταν ο «Μεγάλος Πρίγκιπας του δάσους».

Εχετε ποτέ πιάσει τον εαυτό σας να διαβάζει τις αστρολογικές προβλέψεις;
Ναι, μόνο για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πόσο χάνω το χρόνο μου κάνοντάς το.

Σας αρέσει να ακούτε μουσική την ώρα που εργάζεστε;
Ναι. Στο στούντιο, όμως, είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Γιατί είναι είκοσι άνθρωποι εδώ, δεν μου αρέσουν οι ωτοασπίδες και έτσι έμαθα να αντέχω τη μουσική που παίζεται στο στούντιο. Μερικές φορές είναι καλή, άλλες φορές είναι πολύ καλή, ειδικά αν την επιλέγω εγώ, αλλά δεν παύει να είναι διαφορετική από αυτήν του σπιτιού.

Τι μουσική θα βάλετε όταν επιστρέψετε στο σπίτι;
Πρώτα θα βγάλω τα ακουστικά από την κόρη μου, Lail Arad, που είναι μουσικός. Μετά θα βάλω ένα κομμάτι της, που όλοι θα πρέπει να αγοράζουν, το «Someone New».

Ποιο θα ήταν το δώρο που θα εκτιμούσατε;
Δεν μπορεί να είναι κάτι το υλικό, έχω αυτά που θέλω. Θα ήθελα, όμως, να λυθούν όλα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας.

Ποιο από τα κτήρια που έχετε επισκεφτεί δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Θα μπορούσα να σου δώσω μια λίστα. Αλλά ένα αρχιτεκτονικό κτήριο που θαυμάζω είναι αυτό της Φιλαρμονικής του Βερολίνου από τον Hans Scharoun. Είναι ένα φανταστικό κτήριο, μπροστά από την εποχή του.

Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία. Μπορούν, όμως, να αγοράσουν ένα ωραίο σπίτι;
Δυστυχώς, υπάρχουν πράγματα που κοστίζουν και άλλα που είναι δωρεάν. Νομίζω ότι αν ήθελα να αγοράσω τη Villa Malaparte στο Κάπρι θα κόστιζε χρήματα.

Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα μόνο αντικείμενο, ποιο θα ήταν;
Ενα μολύβι.

Ποια είναι η αγαπημένη σας έκφραση;
«Αργότερα, αργότερα».

Θανάσης Διαμαντόπουλος