Η Λένα Λαμπροπούλου έχει ταξιδέψει πολύ στη ζωή της. Λίγο πριν κλείσει την πετυχημένη καριέρα της στο managment, αποφάσισε ότι θέλει να ζήσει σε ένα ωραίο σπίτι με θέα στη θάλασσα, σε έναν όμορφο τόπο που να την ξεκουράζει. Στο βόρειο τμήμα της Πάρου κάποιοι φίλοι της πουλούσαν το 90 τ.μ. εξοχικό, που προσφάτως είχαν αρχίσει να χτίζουν. Οταν τους επισκέφθηκε, χωρίς πολλή σκέψη, αποφάσισε να αγοράσει το κτίσμα και να το επεκτείνει, ώστε να εγκατασταθεί μόνιμα στο νησί. Μετά τη συνάντηση που είχε με τον αρχιτέκτονα Πέτρο Μεταξά και έχοντας ήδη δει κι άλλες δουλειές του, τον εμπιστεύτηκε εν λευκώ και αφέθηκε στις ευχάριστες εκπλήξεις που της επιφύλαξε, σίγουρη για το καλό αποτέλεσμα! Αλλωστε, η δουλειά της την υποχρέωνε τότε ακόμα να λείπει για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Ιαπωνία και έτσι δεν μπορούσε η ίδια να επιβλέπει τις εργασίες του σπιτιού. Το σπίτι είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τα κυκλαδίτικα πρότυπα, με το χαρακτηριστικό, νησιώτικο κέλυφος και τους πολλούς ξενώνες, που είναι πάντα ανοιχτοί για τους καλούς φίλους της οικοδέσποινας. Δεν παύει, όμως, να είναι η κύρια κατοικία της και όχι απλά ένα εξοχικό που διαθέτει απλώς τα απαραίτητα, όπως υποδηλώνει και η εσωτερική διακόσμηση. Εξωτερικά, πέτρινοι, ασβεστωμένοι όγκοι αναπτύσσονται κλιμακωτά και με τέτοιο τρόπο, ώστε να... μπαίνουν ομαλά στο έδαφος χωρίς να διαταράσσουν το φυσικό τοπίο. Λουλούδια έχουν φυτευτεί στον κήπο ή σε ντόπια πιθάρια και μπουκαμβίλιες αναρριχώνται στις λευκές όψεις με τα πράσινα παράθυρα. Τα ανοίγματα προς την πλευρά της θάλασσας κάνουν τους εσωτερικούς χώρους του σπιτιού πολύ φωτεινούς. Η ήσυχη πίσω αυλή διαθέτει τραπεζαρία, γωνιές καθιστικών, αιώρες και λευκή πέργκολα, που σκιάζει μεγάλο τμήμα του χώρου. Οι βεράντες είναι στρωμένες με αμμοβολημένα, ναξιώτικα μάρμαρα -όπως και η μεγάλη κουζίνα- για να μη γλιστράει το δάπεδο. Ενα μαγγανοπήγαδο, μια παλιά, μαρμάρινη κρήνη, καμινάδες και πυργοειδείς απολήξεις, είναι τα χαρακτηριστικά διακοσμητικά στοιχεία των υπαίθριων χώρων. Την πισίνα, που βρίσκεται από τη μεριά της θάλασσας, σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Γιάννης Σουλαντίκας. Ο Πέτρος Μεταξάς έφτιαξε πολλές εσωτερικές καμάρες στο σπίτι, με αποτέλεσμα το φυσικό φως να ρέει ανεμπόδιστα σε όλους τους χώρους. Το τζάκι τοποθετήθηκε στη μέση του καθιστικού και η επίσημη τραπεζαρία οργανώθηκε ανάμεσα σε δυο καμάρες. Η Λένα Λαμπροπούλου ανέκαθεν γοητευόταν από τα παλιά πράγματα. Πολλά από τα οικογενειακά κειμήλια έχουν περιέλθει στην κατοχή της, ενώ άλλα προέρχονται από αντικερί. Ταυτόχρονα έφερνε πάντα αντικείμενα, έπιπλα αλλά και έργα τέχνης -στην πλειοψηφία τους παλιά- από τα ταξίδια της στην Ασία και αλλού. Σε αυτό το σπίτι, το κάθε αντικείμενο, χρηστικό ή διακοσμητικό, έχει ξεχωριστή σημασία για την ιδιοκτήτρια, που φρόντισε να το αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο. Τα έπιπλα της γιαγιάς και της μαμάς, καθώς κι άλλα κομμάτια από την πρώτη της κατοικία, «παντρεύτηκαν» με κινέζικες και ιαπωνικές αντίκες, μπαούλα από το Θιβέτ, coffers και picnic boxes και ολλανδικούς πολυελαίους των αρχών του 20ού αιώνα. Γιαπωνέζικες καλλιγραφίες και μια ινδική Βίβλος γραμμένη σε πάπυρο, στέκονται πλάι-πλάι με έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, ενώ το παλιό χαλί της μαμάς κι ένα άλλο από την Ινδία ζουν κάτω από την ίδια... στέγη με μια γιαπωνέζικη ψάθα. Ενας ξύλινος, ινδονησιακός καναπές και μερικές σεζλόνγκ από τικ, κουνουπιέρες που αγοράστηκαν από το Pier του Λονδίνου και εμπριμέ υφάσματα επίπλωσης που ήρθαν από την Αφρική, συνυπάρχουν αρμονικά με ένα κινέζικο, σκαλωτό έπιπλο με πλαϊνούς, αποθηκευτικούς χώρους κι ένα ξύλινο παραβάν που ζωγράφισε η Ολλανδή Rietje van Mechelen. Εδώ, πραγματικά όλα εναρμονίζονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης ή την παλαιότητά τους. Στο σπίτι αυτό ο ορθολογισμός συναντά την τρυφερότητα! Η αδρότητα της πέτρας μαλακώνει από τα ανθάκια του κήπου, που ζουν μόνο λίγες μέρες και τη θέση τους παίρνουν άλλα μέχρι να μαραθούν κι αυτά, δοκιμάζοντας ισορροπίες που μπορούν να ικανοποιήσουν ένα αισθητικό κριτήριο εκπαιδευμένο και κατασταλαγμένο. Οταν έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο κι έρχεται η ώρα να επιλέξεις τον καλύτερο για σένα τόπο για να ρίξεις άγκυρα, να επινοήσεις την πατρίδα -κατά κάποιο τρόπο- και το σπίτι που θέλεις να ζεις, τα αντικείμενα δεν μπορεί παρά να αφηγούνται συναρπαστικές ιστορίες με πολύ συναίσθημα, πείρα ζωής και βαθιά κατανόηση των ανθρώπων και των ανθρώπινων...