Το σπίτι αυτό αν και νησιώτικο βρίσκεται μακριά από τη θάλασσα, καθώς είναι χτισμένο ψηλά σε μια ορεινή περιοχή, ανάμεσα στην Ιουλίδα και την Κορρησία, στη Τζια. Η επιλογή της τοποθεσίας, που μπορεί να χαρακτηριστεί σχεδόν... δύσβατη αφού φτάνει κανείς σχετικά δύσκολα έως εκεί, έγινε με αυστηρά κριτήρια αισθητικής! Πρόκειται, στην κυριολεξία, για μια πλαγιά βουνού όπου στέκονται ψηλές βελανιδιές, οι οποίες τα παλιότερα χρόνια, τουλάχιστον στα νησιά, ήταν καλλιεργήσιμο είδος. Ετσι εξηγείται και το ότι σήμερα σχεδόν ολόκληρη η Τζιά είναι γεμάτη βελανιδιές και αμυγδαλιές. Με τα χρόνια η καλλιέργεια αυτού του είδους εγκαταλείφθηκε εντελώς, τα δέντρα όμως επέζησαν και συνέχισαν να αναπτύσσονται μαζί με τους χαμηλούς θάμνους και άλλα φυτά. Το σπίτι έχει «καθίσει» πάνω σε τρεις διαδοχικές πεζούλες που προϋπήρχαν και δεν αλλοιώθηκαν και κοιτάζει δυτικά, με θέα το μισό νησί, ενώ στο βάθος διακρίνεται η Μακρόνησος και η Αττική. Επίσης, διατηρήθηκαν και οι παρακείμενες, αιωνόβιες βελανιδιές, οι οποίες προσφέρουν απλόχερα σκιά και δροσιά, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στη δημιουργία ενός πραγματικά εκπληκτικού περιβάλλοντα χώρου. Το «αγροτικό» αυτό οίκημα, που κατασκεύασε ο πολιτικός μηχανικός Νίκος Ζουλαμόπουλος... εφαρμόζοντας με συνέπεια και ευαισθησία ένα πετυχημένο πολύ προσεκτικό σχεδιασμό του αρχιτέκτονα Νίκου Αλεξάνδρου, ορίζεται από έναν διαμήκη άξονα που το διατρέχει σε όλο του το μήκος και είναι ορατός μόνο όταν βρίσκεται κανείς μέσα στο κτίσμα, δημιουργώντας μια αίσθηση ευρυχωρίας. Δεν πρόκειται για οίκημα ενός όγκου, αλλά κατορθώνει να «διασπά» το χώρο που καταλαμβάνει σε πολλούς μικρότερους, διασκεδάζοντας το μάτι με πολλαπλά επίπεδα, εσοχές, προεξοχές κτλ. Το τελικό αποτέλεσμα παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον σύνολο, που χαρακτηρίζεται από μια ευχάριστη πλοκή σε αρμονία με το περιβάλλον του. Το κύριο υλικό κατασκευής είναι η ντόπια πέτρα, ενώ ο τρόπος κατασκευής παραπέμπει σε σύγχρονη ξερολιθιά! Στη χαμηλότερη και τελευταία πεζούλα έχει κατασκευαστεί μια όμορφη πισίνα με βραχώδη... ακτή, αφού διατηρήθηκαν οι μεγάλοι βράχοι που υπήρχαν στην πλαγιά, αποκτώντας την ιδιότητα του ντεκόρ. Τα κόκκινα κουφώματα του σπιτιού, αν και είναι καινούρια, επιμένουν παραδοσιακά ως προς το σχέδιο και τα παραθυρόφυλλα.

Το σπίτι αποτελείται από έναν κεντρικό χώρο, στον οποίο έχει διαμορφωθεί μια μεγάλη και άνετη κουζίνα, η τραπεζαρία και το σαλόνι. Ενθεν και κείθεν βρίσκονται τα υπνοδωμάτια, τα μπάνια και ένα γραφείο. Στον περιβάλλοντα χώρο του οικήματος υπάρχει ένα δεύτερο, μικρότερο σπίτι, όπου βρίσκεται ο ξενώνας. Πρόκειται για κατασκευή που φτιάχτηκε βάσει της ίδιας λογικής, αλλά σε πιο μικρή κλίμακα. Ανάμεσα στα δύο αυτά σπίτια έχει διαμορφωθεί μια κανονική πλατεία... χωριού με μεγάλες πέτρες για δάπεδο και μια λαξευτή, χειροποίητη πέτρινη βρύση, ενώ στη μέση βρίσκεται μια τεράστια βελανιδιά που ρίχνει επιβλητικά τη σκιά της από πάνω. Πίσω της ακριβώς βρίσκονται τα γκαράζ. Επίσης, στην πίσω πλευρά του σπιτιού και έξω από την κουζίνα έχει διαμορφωθεί μια υπαίθρια τραπεζαρία, σκεπασμένη με καλαμωτή, στην οποία υπάρχει σκιά καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ο χώρος είναι ιδανικός για το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε, δηλαδή για το μεσημεριανό φαγητό τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Ο τρόπος κατασκευής αποτελεί μια πολύ αξιόλογη εναλλακτική πρόταση στη σημερινή εποχή της εκχέρσωσης και του «ημερώματος» του οικοπέδου, με μπουλντόζες, κατερπίλαρ και δυναμίτες. Στην περίπτωση αυτή, δεν πρόκειται απλά για ένα ωραίο σπίτι, αλλά για μια «προσθήκη» στο ήδη υπάρχον τοπίο, με το οποίο όχι μόνο μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά, αλλά πλέον να αποτελεί και αναπόσπαστο κομμάτι του...