Credits: Brluno Helbling/zapaimages/findphotobooks.com
Πάνω απ όλα πρέπει κανείς να νιώθει άνετα!» λέει ο σχεδιαστής και επιχειρηματίας Stephane Houlmann καθώς μας υποδέχεται στο λοφτ του, έκτασης 220 τ.μ., στο κέντρο της Ζυρίχης. «Ο κόσμος συνήθως εκπλήσσεται όταν μπαίνει για πρώτη φορά στο σπίτι. Σίγουρα δε βλέπουν αυτό που φαντάζονταν. Περιμένουν ότι θα βρεθούν μπροστά σε έναν απρόσωπο, λευκό, βιομηχανικό χώρο με ψυχρή, μοντέρνα επίπλωση. Δεν είναι αυτό το στιλ μας, όμως.» Το λοφτ του Stephane Houlmann και του φίλου του Mirko είναι μια όαση θαλπωρής. Αφθονα φωτιστικά, χαλιά και έπιπλα από ξύλο συνθέτουν μια ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το να ζεις σε ανακαινισμένο λοφτ είναι πολύ της μόδας στη Ζυρίχη. Το να βρεις ένα άθικτο βιομηχανικό κτίριο, πάλι, σχεδόν αδύνατο. Ο Stephane και ο Mirko έμαθαν τυχαία ότι ενοικιαζόταν το παλιό εργοστάσιο βιβλιοδεσίας. Μόλις αντίκρισαν το πρώην palazzo με τα ανοιχτόχρωμα τούβλα, αποφάσισαν ότι ήταν αυτό που αναζητούσαν. «Ανέδιδε τη μυρωδιά του χαρτιού και των παλιών βιβλίων και οι διαστάσεις του ήταν θαυμάσιες», θυμάται ο Stephane. Τα τριάντα εννιά παράθυρα οροφής, μια προϋπάρχουσα ξεχωριστή κρεβατοκάμαρα και η τοποθεσία του στην καρδιά της πόλης, σε ένα ποτάμι πέντε λεπτά από τη λίμνη, αποτελούσαν έξτρα πλεονεκτήματα. Μέσα σε τρεις μήνες είχαν μετακομίσει. Εργάστηκαν εντατικά επί μία εβδομάδα -με τη βοήθεια φίλων και επαγγελματικών μηχανημάτων καθαρισμού- και μετέτρεψαν το χώρο που παλαιότερα φιλοξενούσε τυπογραφικό εξοπλισμό σε κατοικήσιμο.
Επειδή η διάρκεια ενοικίασης ήταν περιορισμένη, το ύψος της επένδυσης έπρεπε να ελαχιστοποιηθεί. Το τσιμεντένιο πάτωμα, που ήταν γεμάτο λεκέδες από λάδι, βάφτηκε γκρι. Μεγάλα δάπεδα από σκούρο MDF τοποθετήθηκαν με τέτοιον τρόπο ώστε να σχηματίζουν τις «νησίδες» που σηματοδοτούν τα διάφορα «δωμάτια»: ο κεντρικός χώρος, ανάμεσα σε τέσσερις πορτοκαλί κολόνες, κατέχει τη θέση του καθιστικού. Κατά μήκος ενός «τυφλού» τοίχου, ο οποίος βάφτηκε σκούρος καφέ, βρίσκεται ένα μικρό καθιστικό και ένας «ξενώνας». Στην άλλη πλευρά βρίσκεται το υπνοδωμάτιο και κατά μήκος των παραθύρων το γραφείο-βιβλιοθήκη. Η κουζίνα, που προσδιορίζεται από ένα σκούρο καφέ κυβικό πάσο από ξύλο, φτιάχτηκε μέσα σε μία μόλις ώρα από έναν φίλο τους. «Τα δύσκολα ήρθαν μετά.» Ο Stephane και ο Mirko γελούν στην ανάμνηση αυτών των εβδομάδων: «Ηταν τρομερό. Είχαμε τα έπιπλα δύο σπιτιών μέσα σε μία αίθουσα.
Και ποτέ μας δεν είχαμε υιοθετήσει ένα και μοναδικό στιλ.» Ο χώρος ήταν γεμάτος με μοντέρνα έπιπλα, αντίκες, σουβενίρ από ταξίδια και κλασικές δημιουργίες μεγάλων σχεδιαστών. Κούτες με κουζινικά, λευκά είδη, έργα τέχνης και αναρίθμητα βιβλία αναζητούσαν τη θέση τους στην τεράστια αυτή αίθουσα. Το σοβαρότερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη αποθηκευτικού χώρου. Ευτυχώς, όμως, μπόρεσαν να νοικιάσουν και ένα μικρό παρακείμενο εργαστήριο.
Το λοφτ σήμερα έχει μεταμορφωθεί σε ένα μεγάλο διαμέρισμα που συνδυάζει το μοντέρνο με το κλασικό ύφος, τη λιτότητα με τη διάθεση για πειραματισμό. Ο σκούρος καφέ τοίχος συνιστά το τέλειο φόντο για πολλά έργα τέχνης, κυρίως ζωγραφικούς πίνακες και φωτογραφίες. Στον Stephane αρέσει πολύ το μαγείρεμα και απολαμβάνει την ενιαία κουζίνα, φτιαγμένη κατά παραγγελία ακριβώς στα μέτρα του. Μια κουζίνα, ένα ψυγείο και αποθηκευτικοί χώροι είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται. Προμηθεύεται νερό από το μεγάλο νιπτήρα του μπάνιου, που βρίσκεται ακριβώς πίσω από την κουζίνα. «Το λοφτ προσφέρει διέξοδο στη δημιουργικότητά μας», λέει ο Mirko. Εκεί, διοργανώνουν από κοινού εκθέσεις, οικιακές πωλήσεις και δείπνα για φίλους ή συνεργάτες.
Η ελευθερία που αποπνέει το σπίτι είναι συναρπαστική. Η απουσία τοίχων απελευθερώνει τη σκέψη και ευνοεί τη φαντασία. Λείπει, άραγε, κάτι; «Ισως ένα τζάκι», λέει ο Stephane, ενώ ο Mirko οραματίζεται ένα ρομπότ-ηλεκτρική σκούπα. «Εχουμε πολλή σκόνη», τονίζει δείχνοντας την οικοδομή έξω από το παράθυρο. Η θέα του είναι μοναδική, πολύπλευρη όπως ακριβώς και ο χαρακτήρας του εσωτερικού: το ποτάμι με τις πράσινες όχθες που από μέσα του ορθώνονται τεράστιες τσιμεντένιες κολόνες-στηρίγματα ενός αυτοκινητοδρόμου, ο βόμβος του οποίου μόλις που ακούγεται από μακριά, περισσότερο καθησυχαστικά παρά ενοχλητικά. Κι έπειτα στην αντικρινή όχθη μια τεράστια οικοδομή εκεί όπου κάποτε βρισκόταν ένα εργοστάσιο χαρτιού και τώρα χτίζεται ένα εμπορικό κέντρο. «Μου αρέσει αυτή η οικοδομή. Είναι ωραίο να την παρακολουθώ να αλλάζει μέρα με τη μέρα, να βλέπω κάτι καινούριο να γεννιέται. Γενικότερα, αγαπώ τις αλλαγές στη ζωή», λέει ο Stephane. Και παρόλο που απολαμβάνει τη ζωή στο λοφτ, ήδη οραματίζεται το καινούριο του σπίτι.
