Tι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;

Αυτό που μου έχει μείνει αξέχαστο από τα παιδικά μου χρόνια, είναι η σκηνή όπου παίζω μπάλα στην αλάνα και τα αγόρια σκάνε από το κακό τους, που είμαι καλύτερη από αυτά. Γενικά ήμουν αυτό που λένε «αγοροκόριτσο». Έπαιζα μπάλα, ήμουν πρωταθλήτρια εφήβων στο Kung Fu και δεν με απασχολούσε τίποτα κοριτσίστικο.

Έμενες στην Αθήνα;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Άγιο Στέφανο. Στα 17 μου, μετακομίσαμε στο Μαρούσι. Εκεί έμεινα μέχρι που τελείωσα την σχολή και έφυγα για την Νέα Υόρκη.

Τι είναι αυτό που κρατάς μέχρι σήμερα από τους γονείς σου;

Αυτό που κρατάω σίγουρα είναι η εργατικότητα και η αστείρευτη δύναμη της μητέρας μου. Κατάφερε να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά, να μας σπουδάσει και να είναι πάντα εκεί για εμάς. Το «δεν το βαζω κάτω» της μητέρας μου, η θέληση και το πείσμα της να τα φέρει βόλτα κἀτω απο οποιαδἠποτε συνθἠκη χωρίς ποτέ να παραπονεθεἰ είναι κάτι που ὀχι μὀνο θαυμάζω, αλλἀ προσπαθώ έμπρακτα να το εφαρμόσω και εγώ στη ζωή μου.

Στον καλλιτεχνικό χώρο πώς βρέθηκες;

Ήμουν στο δεύτερο έτος στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού. Τότε έκανα μια παρουσίαση για το εργαστήριο Οπτικοακουστικών Μέσων και εκεί έλαβα κάποια πολύ θετικά σχόλια. Για πρώτη φορά άκουσα την φράση «εσὐ πρέπει να γἰνεις ηθοποιὀς». Από μικρή ήθελα να ακολουθήσω το δρόμο της υποκριτικής αλλά επειδή ήμουν πολύ ντροπαλή, φοβόμουν να το εκφράσω. Φοβόμουν την πιθανότητα να ακούσω ότι δεν κάνω ή ότι δεν έχω ταλέντο. Στα θεατρικά του σχολείου, δεν μου έδιναν ποτέ ρόλο. Πάντα έπαιζα κάτι άσχετο. Τη νύχτα, το γλυκό, μια σιωπηλή μπαλαρίνα. Απογοήτευση. Στα τελευταία έτη του Πανεπιστημίου, αποφάσισα πως πρέπει να κάνω μια προσπάθεια. Η προσπάθεια αυτή τελικά πήγε αρκετά καλά και έτσι έγινε το ξεκίνημα.

Σου ήρθαν εύκολα ή δύσκολα τα πράγματα;

Σε ποιον έρχονται εύκολα πες μου; Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν να μου πει οτι όλα λειτούργησαν ρολόι. Όλα ήταν δύσκολα ειδικά στην αρχή. Στην πορεία, αν έχεις πείσμα, όρεξη για δουλειά και θέληση για αυτό που θες να πετύχεις, φτιάχνουν.

Πώς αποφάσισες να πας στη Νέα Υόρκη;

Τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο, είχα αποφασίσει πως θα κάνω προετοιμασία για να μπώ σε κάποια σχολή Θεάτρου. Δεν ήξερα πολλά τότε. Είχα ακούσει για το Εθνικό και για κάποιες σχολές στο Λονδίνο. Γνώρισα τότε την κα. Τζώρτζ, η οποία ήταν δασκάλα υποκριτικής και που θα με προετοίμαζε για να δώσω εξετάσεις. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε και μου είπε πως θα μου ταίριαζε η Νέα Υόρκη και ο τρόπος που διδάσκουν εκεί. Έκανα την έρευνά μου και κόλλησα στην American Academy of Dramatic Arts. Εντυπωσιάστηκα με τις επιτυχίες της σχολής και την έβαλα στο μυαλό μου ως μοναδικό στόχο. Έτσι χρησιμοποίησα τα χρήματα που είχε μαζέψει η μητέρα μου για να κάνω μεταπτυχιακό και προγραμμάτισα ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη για να δώσω εξετάσεις. Πήρα την υποτροφία καλύτερης απόδοσης και έτσι άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή μου που δεν το φανταζόμουν ποτέ.

Ποιος είναι ο λόγος που γύρισες στην Αθήνα;

Ήρθα στην Ελλάδα για διακοπές μετά από αρκετό καιρό και με πρόλαβε το lockdown. Δεν μπορούσα να επιστρέψω και ο καιρός περνούσε. Είχα κρατήσει κάποιες επαφές με ανθρώπους του χώρου εδώ και ξεκίνησα να κάνω κάποιες δουλειές. Κυρίως διαφήμιση. Μετά από λίγο προέκυψε και ένα επεισόδιο στην «Τούρτα της μαμάς». Δεν θα σου κρύψω πως μου είχε λείψει η ζωή εδώ αν και δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Έτσι προς το παρόν η βάση μου θα είναι στην Ελλάδα χωρίς αυτό να αποκλείει την πιθανότητα επιστροφής μου στην Νέα Υόρκη ή οπουδήποτε αλλού προκύψει μια καλή πρόταση.

Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στη μίνι σειρά της ΕΡΤ1 «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου»;

Ήθελα να συνεργαστώ με τον κύριο Μανουσάκη από μικρή. Είχα περάσει από μια οντισιόν που είχε κάνει, πριν φύγω για την Αμερική. Έτσι λοιπόν, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, έστειλα ένα βιογραφικό στο γραφείο του. Ύστερα από κάποιες μέρες έλαβα ένα τηλεφώνημα από την κυρία Χρύσα Ψωμαδέλλη, την casting director της σειράς. Με κάλεσε σε οντισιόν για τον ρόλο της Ντεμέτ. Το διήγημα το γνώριζα από το σχολείο. Διαβάζοντας τις σκηνές, ένιωσα πως ταυτίζομαι με τον ρόλο. Στην δεύτερη οντισιόν διαβάσαμε μαζί με τον Σόλωνα Τσούνη και οι χημείες μας ταίριαξαν. Λίγες ώρες αφότου έφυγα με κάλεσε η κυρία Ψωμαδέλλη να μου ανακοινώσει πως πήρα το ρόλο της Ντεμέτ. Η χαρά μου ήταν διπλή. Ένας πολύ ωραίος ρόλος και μια συνεργασία με τον κύριο Μανουσάκη.

Ποιος είναι ο ρόλος σου;

Υποδύομαι το ρόλο της Ντεμέτ, αδερφή του Κιαμήλ που υποδύεται ο Νικόλας Παπαγιάννης και κόρη της Βαλιντέ που ενσαρκώνει η Ντίνα Μιχαηλίδου. Η Ντεμέτ είναι ένας χαρακτήρας που δεν υπήρχε στο διήγημα του Βιζυηνού. Δημιουργήθηκε για την σειρά και θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πορεία των επεισοδίων.

Πολλές οι σειρές μυθοπλασίας πλέον στην τηλεόραση...Τι πιστεύεις ότι θα κάνει την εν λόγω σειρά να ξεχωρίσει;

Το πηγαίο ταλέντο και η σκηνοθετική ματιά του κυρίου Μανουσάκη, είναι φανερό πως ανέκαθεν άγγιζαν το τηλεοπτικό κοινό. Η σειρά βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που αφορά τις οικογενειακές και τις ερωτικές σχέσεις σε συνδυασμό με στοιχεία αστυνομικού θρίλερ. Όλα αυτά ζωντανεύουν μέσα από ένα εξαιρετικό κάστ και μια δεμένη ομάδα παραγωγής. Νομίζω πως αυτά είναι τα απαραίτητα συστατικά για μια σειρά που μπορεί με αξιώσεις να ανταγωνιστεί για μια θέση στις προτιμήσεις του κοινού.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δύναμή σου και ποια η μεγαλύτερή σου αδυναμία;

Η μεγαλύτερη μου δύναμη είναι η αγάπη για αυτό που κάνω και η μεγαλύτερη αδυναμία μου είναι το άγχος.

Πες μου κάτι που είναι συνέχεια στο μυαλό σου…

Ο επόμενός μου στόχος και το πως θα τον πετύχω. Τι θέλω να κάνω μετά…

Ποια είναι η ιδέα σου για το τέλειο ραντεβού;

Το τέλειο ραντεβού, θέλει αρχικά τον κατάλληλο άνθρωπο. Αν το βρεις αυτό μετά και ένα σουβλάκι στην Πλάκα είναι αρκετό.

Για ποιο πράγμα στη ζωή σου αισθάνεσαι περισσότερο ευγνώμων;

Είμαι ευγνώμων που είμαι κοντά σε ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ και για όσα μου έχουν συμβεί μέχρι τώρα επαγγελματικά.

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον;

Προσπαθώ να ζω στο παρόν και οι στόχοι μου να αφορούν το βραχυπρόθεσμο μέλλον. Μικρά βήματα κάθε φορά. Σίγουρα θελω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και κάθε μέρα να προσπαθώ έμπρακτα να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και κατά συνέπεια καλύτερος ηθοποιός.