Ο λόγος για τον Γιώργο Λαμπάτο, ο οποίος σήμερα ασχολείται με το παιδικό θέατρο και παραδέχεται σε συνέντευξη του στο περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ και στην Ρενέ Σαραντινού ότι έχει περάσει δύσκολα με τα οικονομικά του σε αυτή τη δουλειά, ενώ εκφράζει και το παράπονο του για τους ηθοποιούς που συνεργάστηκε και δεν τον βοήθησαν στη συνέχεια.
Υπάρχει αδικία στο χώρο σας;
Από την αδικία ξεκινάμε και μετά λέμε αν υπάρχει δικαιοσύνη. Θα φανεί το διαμάντι μέσα στα υπόλοιπα πετράδια και η λάμψη στο σκοτάδι, αλλά το ότι δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να υπάρχει κιόλας.Δεν σε άφησαν να φανεί το δικό σου αστέρι;
Δεν σε αφήνουν, κι εξακολουθούν ακόμα, γιατί δεν είμαι ημέτερος, δεν πηγαίνω με τα «νερά» τους. Ακούω από τότε που ξεκίνησα ότι έχω ένα εξαιρετικό ταλέντο, έχω δώσει και στην επιτροπή για τα εξαιρετικά ταλέντα, έχω περάσει κι από εκεί. Μετά το σίριαλ που κάναμε, πιστεύω ότι ο καθένας έχει το μερίδιο της επιτυχίας σε μια δουλειά, ενώ κάποιοι πιστεύουν ότι η επιτυχία ανήκει στα «πρώτα» ονόματα.
Αυτά τα πρώτα ονόματα, δεν σου έδωσαν μερίδιο επιτυχίας αργότερα;
Όχι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν είχε τελειώσει το «Λαβ Σόρυ», που ήταν μεγάλη επιοτυχί9α, ο Τάσος Χαλκιάς με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ έκαναν μια περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, «κολλητά» με το σίριαλ, καλοκαίρι ήταν, και δεν με πήραν εμένα στη δουλειά. Πήγαιναν να παίξουν και τους ρωτούσαν που είναι ο «Θανάσης» και ...πουθενά ο «Θανάσης»! Μου είχε φανεί περίεργο αυτό, γιατί δεν είχα κάποια προστριβή, με τέτοια εμπορική επιτυχία; Κατόπιν δεν είχαμε συνεργασία, γιατί ήταν άνθρωποι που θα μπορούσαν να με στηρίξουν, όπως και ο Πέτρος (Φιλιππίδης) που έκανε 45 δουλειές έπειτα... Δεν με στηρίξανε, να έχω μια δουλειά Ήμουν στην κόψη του ξυραφιού, ο κόσμος ήθελε να με δει, ήμουν ενεργητικός στη δουλειά μου. Τα πράγματα έπρεπε να είχαν διαφορετική τροπή, να πήγαιναν αρκετά καλύτερα για εμένα, απ' ότι πήγαν.
Από την πλευρά σου έκανες κάποιο τηλεφώνημα στον Πέτρο Φιλιππίδη , στον Τάσο Χαλκιά, στην Κωνσταντίνα Μιχαήλ, τους χτύπησες την «πόρτα» για να τους πεις ότι θέλεις δουλειά;
Έκανα την κίνηση, αλλά όχι ό,τι θα έκανε κάποιος άλλος, ότι θα μπορούσα να τους «κολλήσω» λίγο παραπάνω, να πάω περισσότερες φορές στο θέατρο... Το «γλείψιμο» δεν το έκανα. Πήγα μια φορά να τους δω στο θέατρο και τον Πέτρο και τον Τάσο, να δώσω το «παρών», να πω «παιδιά είμαι κι εγώ εδώ».
Τι έκανες στη συνέχεια;
Φιλιά, αγκαλιές «Που είσαι; Άσε το τηλέφωνο σου, το χάσαμε...» Θα μπορούσα να πάω μετά από 3 μήνες, αλλά δεν ξαναπήγα, είμαι αρκετά εγωιστής. Δεν είχα την εξέλιξη που περίμενα, όμως κι άλλοι περιμένανε. Είχα κάποιες δουλειές, δεν είναι ότι έχω μείνει απ' έξω.
