Έναν διαφορετικό Ιούλιο πέρασε η οικογένεια του Αποστόλη Τότσικα και της Ρούλας Ρέβη αφού για 10 περίπου ημέρες μαζί με τα δίδυμα παιδιά τους προσέφεραν εθελοντική εργασία σε ένα χωριό της Τανζανίας.
Μια εμπειρία ζωής που η ίδια δηλώνει πια πως θα ξανακάνει και πως ήταν ένα μεγάλο μάθημα.
«Πολύ έχω ταξιδέψει, δεν είχα αγγίξει την Αφρική ίσως επειδή μέσα μου ήξερα πως όλα θα αλλάξουν, μερικές φορές αποφεύγουμε την μεγάλη αλλαγή και άλλες φορές εκείνη έρχεται τη στιγμή που είναι η ώρα της» έγραψε η φωτογράφος και συνέχισε:
«Ο Ελπίς είναι η @wheeling2help υπάρχει μια φανταστική και αληθινή ιστορία πίσω από αυτό το άτομο και όλη τη φάση … δεν ρώτησα πολλά, μου είπε η ζωή σου θα είναι πριν και μετά την Αφρική , θα χωρίζεται πια σε 2 κόσμους 2 ζωές. Περίμενα το μεγάλο μάθημα και το πήρα, ω ναι το πήρα, και το αποδέχτηκα πρώτη φορά χωρίς να αντισταθώ όπως τις προηγούμενες που η ζωή μου έδινε μαθήματα και εγώ της πήγαινα κόντρα!
Το ταξίδι θα σας το εξηγήσω λέω να κάνουμε ένα ωραίο live επειδή με ρωτάτε πάρα πολλά πράγματα . Αλλά να το κάνουμε σωστά με εκείνους που πρέπει να σας τα πουν καλύτερα από εμένα . Προς το παρόν θέλω να ξέρετε πως εγώ ακριβώς τουρίστρια δεν μπορώ να ξαναγίνω. Επειδή στο χωριό στο gongo τα χέρια δεν άπλωναν για να ζητήσουν αλλά μόνο για να αγκαλιάσουν και όταν παρακάλεσα να δώσω κάτι η σοφή φίλη και αρχηγός μας @eirini.tenta και υπέροχη δασκάλα , μου είπε να μην το κάνω γιατί αυτό που χρειάζεται να δώσω το έχω ήδη προσφέρει με την αγκαλιά μου, είχε τόσο δίκιο.
Μετά όταν κινήθηκα στα πιο τουριστικά μέρη είδα την γνώριμη εικόνα της άλλης ζωής αυτής που ζούμε όλοι μας , με τα χρήματα με την τρελή κατανάλωση με την κουτοπονηριά αλλά τίποτα δεν μου το χάλασε, αυτό που έζησα και τώρα βλέπω στις φωτό και κλαίω από χαρά που το έκανα και που θα το ξανακάνω σίγουρα. Θέλω πολύ να πω πως πρώτα αυτό το ταξίδι το έκανα για να «σωθώ» από τους φόβους μου για τα παιδιά μου και έτσι έγινε, έγινε αυτόματα μόλις έφτασα εκεί αλλά δεν ήμουν μόνη!
Είμασταν μια ομάδα που βρεθήκαμε για πρώτη φορά και τώρα λατρεύουμε ο ένας τον άλλον .. γιατί πάντα θα κοιταζόμαστε και το βλέμμα μας θα έχει αυτή τη γλυκιά σκόνη , την πορτοκαλένια αύρα της Αφρικής και του χωριού στην Τανζανία. Άνθρωποι που μπορεί να προσπερνούσαμε ο ένας τον άλλον στην καθημερινότητα αλλά εκεί είδαμε πως όλοι είμαστε ένα!
Τέλος θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στα παιδιά μου, από τότε που γεννήθηκαν και μου το είχαν αποδείξει πως δεν πρέπει να φοβάμαι μέχρι αυτό το ταξίδι που με πήραν από το χέρι και το ζήσαμε».
