Για τη νέα και πολυσυζητημένη παράσταση "Η Φάλαινα" στην οποία πρωταγωνιστεί ο Πυγμαλίων Δαδακρίδης σας έχουμε ήδη γράψει πολλά. Η μεταμόρφωσή του ολική και το έργο sold out από πριν ξεκινήσει και για πολύ καιρό ήδη. Ο ίιδος ο ηθοποιός μίλσηε στην Όλγα Λαφαζάνη και το Happy Day για αυτή τη νέα του δουλειά αλλά και για τα συναισθήματά τους, με τι ταυτίζεται με τον ρόλο που ερμηνεύει και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με τη μεταμόρφωσή του.
«Αισθάνομαι πολύ χαρούμενος γιατί αυτό που ονειρεύτηκα με κάποιον τρόπο ακούμπησε λίγο στις ψυχές των ανθρώπων»
-Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;
«Πήγα με τον καλύτερο μου φίλο, τον κολλητό μου να δούμε την ταινία μαζί και τελειώνοντας η ταινία γυρνάει και μου λέει, θα ήταν ωραίο να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο στο θέατρο, λέω, καλά εντάξει…. Παράλληλα τότε έκανα κάποια μαθήματα για επαγγελματίες και μη ηθοποιούς που τα παιδιά που είχαν δει την ταινία μου είπαν, ξέρετε θα ήταν πολύ ωραίο να δοκιμαστείτε σε αυτό και λέω, δεύτερη φορά που το ακούω και αρχές Μαΐου ο παραγωγός, ο Δημήτρης Αρχιμανδρίτης με πήρε τηλέφωνο μου είπε πως θα ήθελε να κάνουμε τη Φάλαινα. Και λέω είναι η Τρίτη φορά που με συναντάει… Το πήρα και λίγο σημαδιακά γιατί τότε αγόραζα και κάποια δώρα για τη βαφτιστήρα μου όταν έγινε. Οπότε σκέφτηκα είναι πολύ σημαντικό να με συναντάει αυτό το έργο που πραγματεύεται και μια σχέση πατέρα, κόρης την ώρα που κάνω κάτω για την πνευματική μου κόρη. Νομίζω μου πήρε 2,5 ώρες να πω το ναι και πήρα και τη γενναία απόφαση να σκηνοθετήσω και την παράσταση»
-Πώς είναι αυτή η συνθήκη;
«Είναι πάρα πολύ δύσκολη και πάρα πολύ μοναχική με έναν τρόπο. Παρ’ όλα αυτά έχω σπουδαίους συνεργάτες»
-Τι σου έχει βγάλει αυτή η παράσταση;
«Μου έβγαλε τον πατέρα μου. Πολλά πράγματα που διαπραγματεύεται το έργο είναι ένα κομμάτι του κυρ Λεωνίδα πολύ ωραίο. Θετικά, μόνο θετικά όχι αρνητικά»
-Πώς χαρακτηρίζεις αυτή τη σχέση με τον μπαμπά;
«Πολύ σημαντική. Ο πατέρας μου και η μάνα μου και η άλλη μάνα μου γιατί έχω δύο μανάδες, έχω και τη Ναντιού, τη δεύτερη γυναίκα του πατέρα μου, είναι σαν μάνα μου, η οικογένειά μου ήταν το πιο σημαντικό πράγμα. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει… ίσως αν κάνω παιδί, το παιδί»
-Όταν είδες την ταινία ταυτίστηκες σε κάποια σημεία με τον πρωταγωνιστή;
«Ταυτίστηκα στη διαπραγμάτευση των ανθρώπων που για τον έρωτα κάνουν τα πάντα. Τα μεσοβέζικα πράγματα καταλαβαίνω ότι υπάρχουν αλλά δεν τα αναγνώρισα ποτέ ο ίδιος μέσα μου»
-Σε επηρεάζει η γνώμη του κόσμου;
«Με επηρέαζε ότι θεωρούσα εγώ τον εαυτό μου πραγματικά κάτι άξιο. Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των ανθρώπων που έχουν μια επίκριση ή κάτι κακό ενώ δεν με ξέρουν. Δεν μ’ ακουμπάει και δεν θα την ακούσω κιόλας»
-Έχεις περάσει περιόδους που να έχεις περισσότερη έπαρση;
«Το κομμάτι της έπαρσης μπορεί να ήρθε από ανωριμότητα σε μια πιο νεαρή ηλικία. Το καλάμι που λέμε, αλλά ευτυχώς το κάπνισα γρήγορα αυτό το καλάμι, το διέλυσα, το έκανα κομμάτια γιατί από μόνος μου ντρεπόμουν για την εικόνα του Πυγμαλίων σαν ηθοποιός. Του Πυγμαλίων σαν άνθρωπος είμαι μια χαρά αλλά του Πυγμαλίων σαν ηθοποιός ακόμα και σήμερα κάπως δεν αισθάνομαι πολύ άνετα. Δηλαδή ενώ είμαι χαρούμενος και κοινωνικός ή ευγενής και τα λοιπά, πάντοτε έχω μια μικρή ντροπή για αυτόν τον κύριο που με συντροφεύει τις περισσότερες φορές»
-Η προετοιμασία του Τσάρλι το έχεις πει θέλει 2 ώρες…
«Δύο ώρες ναι. Και πρέπει να είμαι και ακίνητος, εγώ που κουνιέμαι μόνιμα. Είναι κι αυτό ένα ωραίο θεατρικό παιχνίδι συγκέντρωσης»
-Ισχύει ότι είναι κάτι πολύ ακριβό..
«Είναι πολύ ακριβό και ανθρώπινα είναι λίγο δύσκολο. Η ζέστη είναι λίγο αφόρητη»
-Φαντάζομαι να φτάσεις αυτά τα κιλά είναι λίγο δύσκολο…
«Αν ζούσα να φτάσω τα 270 κιλά, θα έπαιζα δυο τρεις παραστάσεις και μετά θα με χαιρετάγατε. Δεν θα άντεχε το σώμα μου»
-Η παράσταση είναι sold out για καιρό πώς νιώθεις για αυτό;
«Ευγνωμοσύνη. Δεν ζω μόνο εγώ από αυτό ζουν 30 οικογένειες»
-Έχεις παίξει ποτέ σε άδειο θέατρο;
«Βέβαια. Έχω παίξει για 4 θεατές. Ήταν σαν να κάνω ιδιωτική παράσταση»
-Με ποια ατάκα του έργου θα ήθελες να κλείσουμε;
«Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να σταματήσουν να νοιάζονται. Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί»
