Έγινε γνωστός στο πανελλήνιο από τον ρόλο του στην πασίγνωστη σειρά «Τα μυστικά της Εδέμ», που σάρωνε καθημερινά στα νούμερα τηλεθέασης. Ηθοποιός αλλά και εξαιρετικά ταλαντούχος τραγουδιστής ο Παναγιώτης Πετράκης σήμερα απέχει από τα τηλεοπτικά δρώμενα, αλλά εμφανίζεται με τεράστια επιτυχία κάθε Κυριακή μεσημέρι στο «Lux Athens» με τη Ζωή Ναλμπάντη σε μια μουσική παράσταση με την υπογραφή της Ευσταθίας με τίτλο "Αθήνα είναι".

Μιλώντας στον Παναγιώτη Βαζαίο και το Λοιπόν που κυκλοφορεί ο ταλαντούχος Παναγιώτης Πετράκης αποκαλύπτει πολλές άγνωστες λεπτομέρειες της ζωής του, ανάμεσά τους και το πρόβλημα που αντιμετώπισε με την κατάθλιψη. Αλλά και το πολύ σοβαρό ατύχημα που είχε δύο φορές στη σκηνή του Παλλάς την εποχή που πρωταγωνιστούσε στους «Δαίμονες» με την Άννα Βίσση.

-Χρειάστηκες ποτέ τη βοήθεια ψυχολόγου, για κάποιο προσωπικό σου πρόβλημα;

«Ναι πέρασα κι εγώ τις μαυρίλες μου. Υπήρξε μια περίοδος που σταμάτησε να χτυπάει το τηλέφωνο για δουλειά και αυτό μου έφερε ένα άγχος. Είχα αϋπνίες και σταδιακά έπαθα κατάθλιψη. Συσσωρεύτηκαν πολλά μέσα μου και εκεί ζήτησα βοήθεια. Μου πήρε τέσσερα χρόνια για να το αντιμετωπίσω. Το καλό που βγήκε από αυτήν την περίοδο της ζωής μου είναι ότι δυνάμωσε πάρα πολύ η ανάγκη μου για να αποκτήσω καλή σχέση με τον Χριστό. Η σχέση μου με τον Θεό με βοήθησε να βγω από τα σκοτάδια μου».

-Πήρες και φαρμακευτική αγωγή εκείνη την περίοδο;

«Ναι, για δύο χρόνια περίπου έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ διαφορετικά. Ένα πρωί ξύπνησα και δεν τα χρειαζόμουν πια. Τα έκοψα «μαχαίρι», παρόλο που αυτά τα φάρμακα δεν κόβονται αμέσως».

-Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που σ’ έφερε πιο κοντά στον Θεό;

«Υπήρξε βεβαίως. Είναι ο πνευματικός μου πατέρας και του οφείλω πολλά. Από το 2013 ξεκίνησε αυτή η σχέση και με βοήθησε πολύ. Μεταλαμβάνω κάθε εβδομάδα και προσπαθώ να είμαι κοντά στα μυστήρια. Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να βιώνω την καθημερινότητά μου χωρίς άγχος και απωθημένα. Χωρίς να νιώθω ότι είμαι ο αδικημένος της υπόθεσης που ένιωθα παλιά».

-Σου πέρασε ποτέ η ιδέα να αφιερωθείς στον Θεό; Να γίνεις μοναχός;

«Μου έχει περάσει αυτή η ιδέα αλλά επειδή είμαι πολύ εγωιστής και το βασικό στοιχείο του μοναχού είναι να δώσει την ευθύνη της ζωής του στον γέροντά του, στον ηγούμενο και να ταχτεί απόλυτα στο θέλημά του, εγώ δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό».

-Ο έρωτας παίζει ρόλο για να εξελιχθείς ή είναι ένα κομμάτι που το έχεις βάλει σε δεύτερη μοίρα;

«Τον έρωτα τον έχω βάλει σε δεύτερη μοίρα. Δεν ήταν ένας τομέας που ευδοκίμησε στη ζωή μου. Δυσκολευόμουν πάντα στο να δημιουργήσω μια σχέση. Άργησα πολύ να ωριμάσω συναισθηματικά. Είμαι μοναχοπαίδι και καλομαθημένος και έβαζα τον εαυτό μου πάντα στο κέντρο και όταν έπρεπε να ξεβολευτώ για να συναντήσω έναν άνθρωπο κάπου στη μέση, δεν το έκανα».

-Δεν σου πέρασε από το μυαλό να κάνεις οικογένεια;

«Όταν ήμουν μικρότερος, μου είχε περάσει από το μυαλό αλλά θεωρώ ακόμη ότι δεν έχω αυτά τα στοιχεία που χρειάζονται για να μεγαλώσω ένα παιδί. Τώρα πια είμαι μεσήλικας άλλωστε, δεν νομίζω ότι έχω αυτές τις αντοχές. Πιστεύω ότι όσο μικρότερος γίνεις πατέρας, τόσο το καλύτερο».

-Είναι αλήθεια ότι παραλίγο να πνιγείς πάνω στη σκηνή όταν έπαιζες στο θέατρο τους «Δαίμονες» με την Άννα Βίσση;

«Αλήθεια είναι. Δεν έγινε μόνο μια φορά, αλλά δύο φορές κινδύνεψα να πνιγώ πάνω στη σκηνή. Έκανα τον Ντάνιελ που στο τέλος αυτοκτονεί. Κρεμιόμουν με ένα σεντόνι γύρω από τον λαιμό. Ήταν δικό μου το λάθος. Από μέσα φορούσα ένα ορειβατικό γιλεκάκι που με κρατούσε.

Το σεντόνι το έδενα εγώ γύρω από τον λαιμό μου κάθε βράδυ. Εκείνες τις δύο φορές το έδεσα πιο κοντά στον λαιμό μου απ’ ό,τι έπρεπε. Όταν λοιπόν τράβηξαν το κρεβάτι από κάτω κι έπεσα, με πίεζε στον λαιμό αλλά μπορούσα να αναπνεύσω. Έλεγα «οκ πεθαμένος είμαι ας χαλαρώσω μην φαίνομαι τεντωμένος». Μόλις χαλάρωσα λοιπόν, χαιρέτησα κανονικά.

Έβλεπα μαυροκόκκινες εικόνες μπροστά μου και άκουγα μια μουσική να έρχεται από το βάθος μακριά. Εκείνη τη στιγμή έβλεπα επίσης άτακτες φλασιές από τη ζωή μου. Εικόνες από την παιδική μου ηλικία, από τον στρατό και τη δραματική σχολή, από τις παραστάσεις μου.

Έρχονται να με ξεκρεμάσουν λοιπόν αλλά για να γίνει αυτό, έπρεπε να τους βοηθήσω εγώ. Δηλαδή βοηθούσε με το βάρος μου και μετά με ξάπλωναν στο κρεβάτι, εγώ ήμουν τελείως αναίσθητος. Κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά… Κατάφεραν να με λύσουν και μόλις έβγαλαν το σεντόνι από τον λαιμό μου επανήλθα σιγά-σιγά».

-Η Άννα Βίσση το έμαθε αυτό; Πως αντέδρασε;

«Φυσικά και το έμαθε και είχε τρομάξει πάρα πολύ».