Με ένα live στο Instagram της, ενώ τα τρία αγόρια της κοιμόντουσαν και ο μπαμπάς Χάρης Χριστόπουλος μαζί με την μητέρα της που έχει έρθει από την Ουγγαρία για να είναι δίπλα της, ανέλαβαν βάρδια, η Ανίτα Μπραντ επέστρεψε στην επικοινωνία με τον κόσμο που την αγαπάει και την παρακολουθεί στα Social.
Η πετυχημένη μακιγιέρ κι επιχειρηματίας είπε να ασχοληθεί και λίγο με την ίδια και έκανε ένα tutorial μακιγιάζ με άφθονη κουβέντα και ευχές για το τρίτο μέλος της οικογένειας με τον κόσμο να την ρωτάει πολλά πράγματα για το μωρό και τη γέννα και την Ανίτα αρκετά φορτισμένη κάποιες στιγμές να δίνει απαντήσεις για όλα.
«Σας ευχαριστώ που ήσασταν τόσο διακριτικές γιατί ξέρω ότι το είχατε καταλάβει πολλές. Ο καθένας πράττει σύμφωνα με τα βιώματά του κι εμένα κάτι μου λέει να μην ανακοινώνω τα πράγματα.
Τέλος καλό όλα καλά, χτυπάω ξύλο. Σας ευχαριστώ για τις ευχές και για τη διακριτικότητά σας.
Να σας πω ότι ακόμα δεν το έχω πιστέψει και τώρα που το σκέφτομαι αρχίζω πάλι και συγκινούμαι. Η αλήθεια είναι ότι επειδή έχουμε περάσει διάφορα με τις εγκυμοσύνες μας, και το λέω μας γιατί είναι και ο Χάρης, έχω μάθει να κοιτάω και το παραμικρό και να ενοχλώ τον γιατρό μου και να πάω στο νοσοκομείο αν χρειαστεί.
Αυτό έκανα κι εκείνο το βράδυ. Ξύπνησα δύο τη νύχτα. Ένιωθα έναν περίεργο πόνο, που δεν καταλάβαινα τι είναι. Σηκώθηκα, όταν περπάταγα πέρναγε λίγο, όταν ξάπλωνα με ξανάπιανε πιο έντονα. Περίμενα μία ώρα, μόλις είχα μπει στην 25η εβδομάδα και ούτε καν μου πήγαινε το μυαλό ότι μπορεί να είναι αυτό και στις 3 ξύπνησα τον Χάρη και του λέω, να σου πω, επειδή νιώθω μια ενόχληση δεν πάμε να κάνουμε έναν υπέρηχο να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.
Στον δρόμο μιλάμε με τον γιατρό μας και μας λέει, μην ανησυχείτε πηγαίνετε να κάνετε έναν υπέρηχο και βλέπουμε. Κάνουμε τον υπέρηχο και βλέπω κάτι και λέω, δεν ρωτάω, κάτι βλέπω και δεν θέλω να ξέρω. Με κρατάνε μέσα και μου λένε πρέπει να μείνεις μέσα μέχρι να γεννήσεις.
Εγώ είχα ημερομηνία 16 Δεκέμβρη και αυτό έγινε 12 Σεπτεμβρίου, είπα δεν πειράζει θα μείνω ξαπλωμένη τρεις μήνες. Έλεγα στον εαυτό μου ότι θα κάνω ότι χρειαστεί. Το πιο δύσκολο ήταν που μου έλειπαν τα άλλα δυο μου παιδιά, κάποια στιγμή κατάφερα να τα δω για λίγο και μου έδωσε απίστευτη δύναμη αυτό. Το είχα πάρει απόφαση ότι θα είμαι ξάπλα στο κρεβάτι όσο χρειαζόταν.
Κάθε μέρα είναι και μία νίκη για το μωρό. Και έρχεται ένα βράδυ ο γιατρός μου, ήμουν συνέχεια συνδεδεμένη με το μηχάνημα. Και για κάποιο λόγο δεν το άκουσαν καλά το μωρό και φέραν ένα άλλο μηχάνημα. Γιατί εγώ δεν μπορούσα να μετακινηθώ, στο κρεβάτι ήμουν ξαπλωμένη με κλίση του κεφαλιού προς τα κάτω για να βοηθάει η βαρύτητα να είναι το μωρό όσο πιο μέσα γίνεται.
Κι εκεί μας λέει ο γιατρός ότι μπαίνουμε άμεσα χειρουργείο. Πάμε για καισαρική, εκεί μάθαμε ότι είναι και αγόρι, δεν το ξέραμε γιατί σε καμιά εγκυμοσύνη δεν ήθελα να ξέρω.
Βγήκα χωρίς το μωρό το οποίο ήταν τραγικό. Ήμουν 27 εβδομάδων και κάποιων ημερών, όταν γεννήθηκε. Νοσηλεύτηκα δύο εβδομάδες πριν γεννήσω κι ευτυχώς προλάβαμε να κάνουμε κάποιες θεραπείες για τα πνευμόνια του μωρού και τον εγκέφαλο.
Πραγματικά όποιος γονιός το έχει περάσει αυτό το πράγμα πέρα από το ότι είναι τρομερά ψυχοφθόρο λυγίζει ακόμα και τον πιο δυνατό άνθρωπο. Πάρα πολύ δύσκολο. Κι εγώ ξενυχτούσα κάθε βράδυ χωρίς να έχω το μωρό μαζί μου, γιατί ξύπναγα για να αντλήσω γάλα.
Μου γράφετε ότι θα είναι ο πιο ζωηρός από όλους… Προς το παρόν είναι πάρα πολύ ήσυχος , τρώει και κοιμάται.
Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός και όταν δεν ήξερα τι μας περιμένει, ο γιατρός μας, μας είχε πει ότι είναι πολύ δύσκολο και όντως ήταν μεγάλη δοκιμασία. Όταν ξεκίνησε όλο αυτό το Σεπτέμβρη δεν μπορούσα να το φανταστώ το πώς θα το καταφέρουμε και το πώς θα περάσουν αυτοί οι μήνες. Περιττό να πω το πόσες προσευχές έχουμε πει, όχι μόνο για το δικό μας μωρό, αλλά και για αλλωνών μωράκια εκεί μέσα.
Νομίζω ότι πιο πολλές προσευχές ακούγονται στα νοσοκομεία, παρά στις εκκλησίες. Τώρα ευτυχώς είναι όλα καλά.
Κι ενώ στις πρώτες δύο εγκυμοσύνες μου δεν κατάφερα να έχω μεγάλη παραγωγή μητρικού γάλατος τώρα τα κατάφερα και έχω καταψύξει μεγάλη ποσότητα και αυτό ήταν για μένα μια νίκη.
Γιατί στην αρχή κατηγορούσα πάρα πολύ τον εαυτό μου. Κατηγορούσα το σώμα μου γιατί δεν το κράτησε παραπάνω αυτό το μωρό. Γιατί δεν το πρόσεξε παραπάνω αυτό το μωρό. Οπότε ήμουν πολύ πεισμωμένη να του δώσω τουλάχιστον το μητρικό γάλα όσο μπορώ.
Εννοείται ότι λέω Δόξα το Θεό και νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη που έχουμε το μωρό μας κι έχω σταματήσει να κατηγορώ το σώμα μου, αλλά στην αρχή αυτό ένιωθα.
Είχαμε υπολογίσει ότι θα τον φέρναμε πιο αργά στο σπίτι, αλλά μας έκανε έκπληξη. Έκανε ένα τεράστιο άλμα ξαφνικά και από εκεί που νομίζαμε ότι έχουμε ακόμα κάποιο καιρό μια μέρα μας λένε ότι μπορούμε να τον πάρουμε. Εγώ δεν το πίστευα.
Τον έχουμε πολύ προστατευμένο γιατί φοβόμαστε πάρα πολύ μην κολλήσει τίποτα και αν πάνε κοντά τα παιδιά βάζουμε μάσκες. Και δεν στέλνουμε αυτό το διάστημα τον Χρηστάκη σχολείο γιατί είναι και η εποχή των ιώσεων, για λίγο καιρό, προσέχουμε πολύ.
Γιατί δεν ήθελα να μάθω το φύλο; Δεν ήθελα να το μάθω, μου αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις και είχα πει στον Χάρη αν θέλει ο ίδιος να ρωτήσει αλλά να μην μου το πει. Αλλά ούτε εκείνος δεν ρώτησε».
