O David Bowie συνεργάζεται με τον Γιώργο Ζαμπέτα και στην εξουσία, ο Frank Zappa ακούγεται στη διαπασών στα μεγάφωνα της αναγεννημένης rocknrolla Θεσσαλονίκης και ο Ennio Morricone βάζει κομμάτι τους στο soundrack του Once upon a time in America. Οι Θεσσαλονικείς Καζανόβες, Xaxakes όσα χρόνια κι αν λείψουν δε θα σταματήσουν να πονάνε τα μυαλά και τα χείλη μας και θα έχουν το μυστικό της ασταμάτητης νεότητας. H ψυχή τους, ο monsieur Γιάννης Νάστας είναι από τους λίγους τύπους αυτής της χώρας που ξέρει να βλέπει πάντα το ωραίο στη μαυρίλα, να γεμίζει τα κρασιά απολαμβάνοντας τη ζωή, να είναι ρομαντικός πατώντας γκάζια και ν' αγαπάει με 70's καρδιά. Και είναι λίγες γραμμές πιο κάτω.. Cheers.
Τι ετοιμάζετε για το Gagarin; Θα χει διαφορές σε σχέση με το live στο Fuzz ;
Θα ναι μια βραδιά Xaxakes! Στο Fuzz ήταν πάρα πολύ όμορφα αλλά αυτή τη φορά θα κατεβάσω ακόμα πιο ωραία ομάδα. Θα έρθει η Domini που έπαιζε πάντα πλήκτρα στη μπάντα, πολλά έγχορδα όργανα, βιολιά και βιόλες για μερικές ρομαντικές στιγμές και θα κατεβάσω μεγαλύτερους κανίβαλους για κανιβαλίστικες μουσικές! Θα είναι δηλαδή πάλι αυτή η «βεντάλια» με γκάζια από τη μία και ρομάντζα από την άλλη. Θα ναι σούπερ νομίζω και μακάρι να επαναληφθεί αυτό το ωραίο vibe που υπήρχε πέρσυ στο Fuzz.
Είχατε να μπείτε στο στούντιο και να παίξετε live αρκετά χρόνια αλλά ο κόσμος σας δέχτηκε σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Τελικά τι είναι αυτό που το κάνει ένα συγκρότημα διαχρονικό;
Ναι είδες τι γίνεται! Δεν ξέρω..Εγώ το βλέπω σαν κάτι συνολικό δηλαδή τη μουσική μου την έχω και σαν τρόπο ζωής, δεν τα διαχωρίζω. Αν μ’ αφήσεις να παίξω θ’ ακούσεις από Marilyn Manson, μέχρι Dead Kennedys και Sex Pistols κι από την άλλη μπορεί να σου βάλω Serge Gainsbourg και όλα τα ρομαντικά. Νομίζω ότι το όλο πράγμα κρατάει επειδή δίνω στον κόσμο μια αλήθεια με την άποψη ότι ο κόσμος βλέπει κάτι αυθεντικό, πως είμαι αυτό που είμαι. Ανακατεύω τα δικά μου συναισθήματα πιο πολύ κι έχοντας εμπιστοσύνη περισσότερο στον κόσμο με κάνει πιο ελεύθερο τελικά. Ο κόσμος αντιλαβάνεται σιγά σιγά ποιο είναι είναι αυτό το πράγμα που αγαπάει πιο πολύ και θέλει ν’ ακούμπησει πάνω του και ποιο είναι εκείνο που θέλει ν ακάνει μια επιτυχία Α και να καεί.
Το ότι δεν είμαι συνεπής γενικά το πληρώνω αλλά από την άλλη μου δίνει τη δυνατότητα να λείπω στον κόσμο και να μην είμαι συνέχεια στα πόδια τους και τους ενοχλώ κιόλας! Δηλαδή κι εγώ όσους διαλέγω ν' ακούσω, θέλω να τους ακούω όταν μου ρχεται κι όταν έχουν κάτι να πουν όχι να τους έχω συνέχεια μπροστά μου. Κι εγώ όταν έκανα το "Valse των ελαφιών" μ' άρεσε πάρα πολύ το άλμπουμ οπότε ήθελα να ξαναπαιξω live. Τόσα χρόνια μου λέγανε "κατέβα να παίξεις" αλλά δεν ήθελα, δεν είχα την ανάλογη διάθεση.
Οι δίσκοι τη μπάντας σε αναλογία με τα χρόνια που είστε στη μουσική, είναι λιγότεροι απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Αλλά έχουν ακουστεί κι ακούγονται ακόμα τα πάντα!
Ξέρεις κάτι; Η μεγάλη μου ιστορία είναι ότι είμαι και λίγο «απατεώνας» και λίγο τεμπέλης! Δηλαδή στο προηγούμενο άλμπουμ , είχα δύο remixes του κομματιού «Στιγμές», είχα το «Casanova» τρεις φορές.. Δεν ήθελα ν’ ακουμπήσω άλμπουμ αλλά να τριγυρνάω. Από την άλλη μου αρέσει το live και η αμεσότητα του κόσμου όπως πέρσι στις συναυλίες στο Fuzz και στο Ark festival γιατί όταν βγαίνεις στη σκηνή είναι η απόλαυση του κόπου σου.
Κι ουσιαστικά στα live φαινεται μια μπάντα..
Ακριβώς. Στα live φαίνεται το τι κάνεις πραγματικά γιατί οι περισσότεροι πια μπορούν εύκολα να κάνουν μια πολύ καλή παραγωγή στο στούντιο, είναι τόσο καλά τα samples που παίρνουν όλοι και κάνουν φοβερή δουλειά. Αλλά το ζωντανό, είναι τα πάντα..πως θα περπατήσεις στη σκηνή, πως θα κουνηθείς, τι μ*****α θα πεις κι εκεί φαίνεται ο εαυτός σου. Κι άντε μπορείς να κρυφτείς για μισή ώρα αλλά δε μπορείς να κρυφτείς για διόμιση ώρες και στο επόμενο σου live. Οπότε κι εγώ δε θέλω να δείξω κάτι άλλο ούτε να κρύψω τίποτα.
Ποια εποχή θα ήταν ιδανική να ζουν και να παίζουν οι Xaxakes;
Στα 70’s..τότε που τελειώνανε τα 60’s κι έβγαινε όλο αυτό το παραμυθένιο πράγμα! Σήμερα ξέρεις τι έγινε; Ένας φίλος φαν από την Αθήνα μου έφτιαξε ένα βίντεο για το «Ασταμάτητα νέοι» με φωτογραφίες από παλιά αυτοκίνητα 70’s. Είχε βάλει μία παλιά Alfa Romeo , μια BMW 2002, ένα Corvette..κάτι απίθανα και τα βλέπεις τώρα όλα κα λες ότι δεν είναι πως είμαστε μόνο νοσταλγικοί τύποι αλλά ήταν πανέμορφη εποχή! To design, το στυλ του κόσμου, και οι άνθρωποι είχαν ένα όραμα-πίστευαν στην ελευθερία κι ότι δεν ήθελαν να γίνουν κρίσοι με πολλά λεφτά κι ότι «θέλουμε το κορίτσι μας, το ωραίο μας αυτοκίνητο να πηγαίνουμε βόλτες να πίνουμε τα κρασιά μας και στ' αρ*****α μας όλα». Δηλαδή no problem.
Και τώρα;
Και τώρα..Ακόμα και οι μπάντες σήμερα είναι τόσο τακτοποιημένες και καθώς πρέπει σε όλα τους που λέω «ε δεν είνα μπάντα ρε φίλε». Δηλαδή όταν είσαι πιο συντηρητικός από έναν δικηγόρο κι έναν γιατρό, είσαι καριερίστας πια. Παράδειγμα εγώ είχα συμβόλαιο στη Sony, μου δίνανε πολλά λεφτά και το δικό μου στούντιο να κάνω παραγωγή και μια μέρα τους λέω τίμια ότι «δε μπορώ να συνεχίσω άλλο αλλα θέλω να πάω πιω κρασιά και να κάνω βόλτα.
Αυτή η «αυστηρή» πολιτική των μεγάλω εταιρίων σου επιβάλει να βγάζεις μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κι ένα άλμπουμ οπότε μπορεί να μην είναι τόσο δημιουργικό τελικά.
Ναι γράφεις ό,τι βλακεία σου κατεβαίνει. Ξέρεις κάτι; Εγώ έχω τώρα κάτι πολύ όμορφα και σκοτεινά κομμάτια που θα τα ζήλευε η κάθε dark μπάντα και φυσικά θα τα κυκλοφορήσω κάποια στιγμή γιατί τώρα πήρα και μία μεγάλη αγάπη απ' τον κόσμο! Όταν βγαίναμε παλιά να παίξουμε ήμασταν πολύ extreme, πολύς κόσμος μας είχε παρεξηγήσει και από τους 400 που μαζεύαμε οι 200 φεύγανε από την πρώτη ώρα. Ήταν οι πρώτοι Xaxakes που κατεβαίναμε στο House of Art, στην Αυλή του Βασιλιά...
Μία συνεργασία που συζητήθηκε πολύ είναι εκείνη του Lou Reed με τους Metallica για το άλμπουμ «Lulu» και πήρε αμφιλεγόμενες κριτικές. Θα δοκιμάζατε ποτέ μία συνεργασία με κάποιο συγκρότημα εντελώς αντίθετο από σας μουσικά;
Ναι! Πιστεύω ότι ο Lou Reed, που είναι από τους αγαπημένους μου, έχει κάνει μια τρομερή πορεία στη μουσική και με τους Velvet Underground και μόνος του και απο τους Metallica πάλι θα κερδίσει. Μπορεί να είναι κάφροι αλλά είναι οι Metallica κι όχι κανένα γκρουπ του πεταμού. Είναι ωραίο ν' ανακτεύεις μουσικά είδη αλλά μέχρι ένα σημείο- δηλαδη ας πούμε δε θα θελα να κάνω ραπ. Για παράδειγμα γουστάρω goth ή κάτι πιο heavy αλλά να το κάνω με το δικό μου στυλ και να τραγουδήσει ένας άλλος άνθρωπος το δικό του μέρος.. να μην τραγουδάω εγώ σαν χεβιμεταλάς! Θέλω να περάσω καλά και να μη βγει κάτι μπερδεμένο γιατι δεν έχει νόημα. Δεν άκουγα ποτέ ελληνικά κομμάτια και δεν είχα πρότυπο ένα ελληνικό ροκ γκρουπ και από την άλλη είμαι πολύ χαρούμενος που έρχεται τόσο καλός κόσμος στις συναυλίες μας. Όλοι είναι ένας κι ένας.. βλέπεις δηλαδή τύπους που ακούν τη σκοτεινιά των Joy Division και μπορούν άνετα ν’ ανεχτούν το Monte Carlo γιατί ξέρει ότι το κάνω καθαρά για fun.
Παίζει ρόλο και το γεγονός ότι έχετε πιο σκοτεινές (μουσικές) βάσεις οπότε βγαίνουν αναπόφευκτα και στα live..
Ναι και ο κόσμος σ’ εμπιστεύεται. Όποιος ψάχνε και τρώει χρόνο παραπάνω βλέπει μέσα από τον "Βασιλιά", το "Hey mister όμορφε" τα πιο dark κομμάτια μας. Φυσικά το παρελθόν θά ρθει μπροστά αφού άκουγα και ζούσα με Bauhaus, Joy Division και τέτοια παρόμοια οπότε είναι αναπόφευκτο και μ αρέσει. Βέβαια όσο σκοτεινό είναι ένα κομμάτι όπως το πολύ μαύρο "Τι ωραία που είναι στη βροχή" που το αγαπάω πολύ πάντα, το καλό είναι ότι λήγει σ ένα φως και πάντα το επιδιώκω αυτό.
Στα κομμάτια του Valse των ελαφιών αλλά και γενικά μιλάτε για αγάπη και ρομαντισμό -σε μία εποχή όπως τη δική μας που τρέχουμε σαν τρελοί, υπάρχει χρόνος γι αυτά;
Υπάρχει. Προσωπικά την κυνηγάω την αγάπη κι όταν τη βρω είναι λιμάνι..παρατάω ακόμα και τους Xaxakes! Το χω αποδείξει κι όταν είχα εξαφανιστεί με συμβόλαια να τρέχουν πίσω και διάφορα άλλα. Μ αρέσει να ζω τους ανθρώπους, να γεύομαι στιγμές και δεν είμαι αποκλειστικά μουσικός αλλά..πλανόδιος συλλέκτης! Φυσικά η μουσική είναι η λατρεμένη μου αλλά επειδή είναι κάτι άπιαστο, δεν είναι ένα πρόσωπο που ακουμπάς πάνω του ανεξάρτητα αν ακουμπάς πάνω της όταν έχεις τις μαύρες σου, όταν είσαι χαρούμενος, στα πάντα και δε σε πληγώνει ποτέ.
Όσον αφορά τις κυκλοφορίες είχατε πει κάποια στιγμή «Πολύ κρύο μέσο το cd. Έφερε και την παγωνιά του μαζί. Θα αγοράσω όλα των Pink Floyd σε βινίλιο ξανά.» Με το ίντερνετ, τα downloads κτλ τι σχέση έχετε;
Τώρα μπαίνω στην περιπέτεια και μου αρέσει πολύ που μπορώ να βάλω κάπου τη μουσική μου κι ας μην παίρνω χρήματα, που έχω τη δυνατότητα να συστήσω σ ένα φίλο ένα κομμάτι και μ’ ένα κουμπί έρχονται οι Xaxakes στο σπίτι του κάτι το οποίο το θεωρώ απίστευτο!
Έχετε και μία σχέση με σινεμά αφού το Au Revoir είχε ακουστεί στην ταινία Ο Καλύτερος μου φίλος. Στο soundtrack ποιας ταινίας θα θέλατε να υπήρχε κάποιο κομμάτι σας και ποιο θα ήταν αυτό;
Σ' αυτό του "Once upon a time in America"! Στο συγκεκριμένο soundtrack με την υπέροχη μουσική του Ennio Morricone δεν ξέρω αν θα ταίριαζε αν και έχω πολλά ταξιδιάρικα κομμάτια. Γενικά φέρνουν εικόνες τα κομμάτια των Xaxakes και ταιριάζουν για κινηματογράφο.
Σ' εκείνο της χαμένης αίγλης της Θεσσαλονίκης αυτός που θα ταίριαζε είναι ο Frank Zappa;
Ναι γενικώς ο Frank Zappa λείπει πολυ από τη Θεσσαλονίκη και θα θελα να παίζει η μουσική του εδώ πάνω και να γίνει λίγο μακελειό η υπόθεση γιατί έχει γίνει τόσο «τιτίζα» η πόλη που δεν την αναγνωρίζω. Έχει φύγει όλο το ροκ εν ρολ και χρειάζονται άνθρπωοι σαν τον Zappa, να την ανακατέψουμε γιατί είναι πολύ συντηρητική πλέον η Θεσσαλονίκη.
Οι γιοι σας πως τη βλέπουν;
Είναι ακόμα μικροί οπότε τους έχω εδώ προς το παρόν! Τους παίρνω παιχνίδια, αυτοκινητόδρομους και τους λέω ότι καλά είμαστε εδώ αλλά όταν θα μεγαλώσουν θα καταλάβουν ότι η κατάσταση είναι τραγική όσον αφορά την τέχνη και γενικά. Δεν ξέρουν πως ήταν στη δική μου εποχή και στον μεγάλο μου γιο λέω «Μη με κοιτάς εμένα και μη μ’ έχεις σαν παράδειγμα που μαζεύουμε κόσμο σε συναυλίες κτλ». Τις προάλλες βρήκα έναν παλιό μου φίλο που ήταν στο Βερολίνο και μου είπε ότι εκεί μέχρι κι ο πιο κατεστραμένος τύπος που θα πάει να μείνει στην πόλη, παίρνει ένα επίδομα 500 ευρώ, του δίνει ένα σπίτι το κράτος, κάνει και κάποιες δουλίτσες από δω κι από κει και περνάει σούπερ. Και που τώρα, σε μια πόλη σαν το Βερολίνο που έχει τα πάντα. Μόλις μου το πε νόμιζα ότι μου λέει ανέκδοτα κι εδώ εννοείται δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο.
Αν είχαμε κυβέρνηση ενότητας από μουσικούς, πείτε δύο που θεωρείτε ότι ασκούν μεγάλη επιρροή και θα θέλατε να ήταν μέσα..
Δύσκολη ερώτηση! Απο ξένους σίγουρα ο Bowie που είναι αξεπέραστος κι από Έλληνες ο μεγαλύτερος συνθέτης που πέρασε ήταν ο Γιώργος Ζαμπέτας και από θέμα μουσικής και από τρόπο ζωής( βγάλε αυτά τα "ώπα" και "Άλα" που έλεγε).Έγραφε πολύ ωραίες μελωδίες, ηταν αριστοκράτης χωρίς να είναι πλούσιος, έβγαζε μια ομορφιά σαν άνθρωπος και μ αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι.
Τελικά έχουμε κανένα περιθώριο να γίνει καλύτερη η οικονομική κατάσταση ή θα πάμε χειρότερα;
Δεν υπάρχει περιθώριο πια. Αυτός ο υπνωτισμένος λαός έχει αποκτήσει άμυνες και ο Έλληνας δε θ' αφήσει να του στερήσουν το δικαίωμα να περνάει καλά και θα ξεσηκωθεί και θα τα σπάσει. Στο φινάλε πάντα ξέραμε ότι οι πολιτκοί κλέβανε αλλά περνούσεμε μια χαρά κι εμείς! Ζούσαμε με τις μουσικές μας, τα σινεμά μας, πηγαίναμε τα ταξίδια μας και τώρα πια που μας τ’ απαγορεύουν αυτά υπάρχει χοντρό πρόβλημα. Πιστεύω πολύ στους νέους ότι δε θα το ανεχτούν. Είναι το χειρότερο σενάριο αυτό που έχει συμβεί και δεν πάει πιο κάτω η κατάσταση.
Ευτυχώς έχουμε τη μουσική!
Πάλι καλά! Δραπετεύεις άνετα και ξεχνιέσαι..
*Ψάξε, ψάξε και θα τους βρεις:
-Live στο Gagarin το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου
-Στο muspace σαλόνι τους
-Στην ωραία πλευρά της Θεσσαλονίκης
Κική Παπαδοπούλου
