Ο κύριος λόγος που τους θαυμάζεις αυτό το ευφυές δίδυμο είναι η δυσκολία να εκφράσεις όλα αυτά που χτύπησαν τις πιο ευαίσθητες φλέβες σου ενώ ήσουν πριν λίγη ώρα θεατής μιας παράστασης τους. Οι Rootlessroot δηλαδή ο Jozef Frucek και η Λίντα Καπετανέα, μπορούν να πατάνε ελληνικό έδαφος, να ζουν μέσα στο χάος αυτής της χώρας και να δημιουργούν μαζί με την ομάδα τους έργα που έχουν πάντα και δικαίως εισιτήρια διαρκείας στις αρένες του εξωτερικού.
Δεν έχουν εγκλωβιστεί ποτέ σε στενά μυαλά, συνδυάζουν αριστουργηματικά την underground κι «ακατέργαστη» πλευρά των θεμάτων που ασχολούνται με την προσεγμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τεχνική φτιάχνοντας συγκρουόμενες αντιθέσεις και δυναμιτίζοντας στο έπακρο τα συναισθήματα.
To "Kireru" που στα ιαπωνικά σημαίνει ξέσπασμα, αρπάζει την χαμένη στη μετάφραση και σε απληστία Ευρώπη, κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών κι ενώ το παρακολουθούσα στη γενική πρόβα είχα την αίσθηση πως όλο το κτήριο διαλύεται και καταρρέει γύρω μου. Το μόνο που μένει όρθιο είναι η πραγματικά υψηλή τέχνη που βρίσκεται μπροστά σου υπό τις ηλεκτρισμένες μουσικές του μέγα John Parish.
Τέτοια είναι η δύναμη που βγάζουν οι χορευτές και οι εικόνες των δημιουργών του που επέστρεψαν μετά το "Eyes in the colors of the rain" για να σου θυμίσουν ότι υπάρχει ακόμα ομορφιά ανάμεσα σου. Κάναμε μια μικρή συζήτηση με τον συμπαθέστατο Jozef και ο φωτογραφικός φακός προσπάθησε να μεταφέρει λίγη από την ατμόσφαιρα του ξεσπάσματος τους..
Φωτογραφίες/ συνέντευξη: Κική Παπαδοπούλου
Η ιδέα του Kireru…
Η ιδέα του «Kireru» μας είχε έρθει πριν πολύ καιρό αλλά περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή να το ανεβάσουμε στη σκηνή με τους κατάλληλους ανθρώπους , την κατάλληλη μουσική και όλα όσα σκεφτόμασταν πως θα ήταν ιδανικά για το έργο.
Δε θέλαμε να μιλήσουμε για την κρίση ή για το τέλος του κόσμου και να το περιγράψουμε γιατί είχε προβλεφτεί πως όλο αυτό θα συνέβαινε και στην Ευρώπη ένα μεγάλο ποσοστό μεγάλωσε ζητώντας την πολυτέλεια και τη χλιδή. Αυτός είναι άλλωστε κι από τους κύριους λόγους που η Ευρώπη θα καταρρεύσει.
Θέλαμε να δουλέψουμε πολύ με την ομάδα και ο σκοπός μας δεν ήταν να μιλήσουμε για τον καταναλωτισμό όπως τον ζουν στην αμερικάνικη κοινωνία αλλά κυρίως για αυτή τη μανία του ευρωπαϊκού συνόλου να υιοθετήσει τον δυτικό μοντέλο. Γιατί αναπαράγουμε συνέχεια έναν τρόπο ζωής προσπαθώντας να αποκτήσουμε όσο το δυνατό περισσότερη γνώση, καλύτερη τεχνολογία αλλά κοιτάμε πιο μακριά από τα αστέρια και δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σ’ εμάς.
Άπλετη πληροφορία και σύγχρονη τεχνολογία
Λένε πως η ευρωπαϊκή κουλτούρα γέμισε σκουπίδια. Υπάρχουν πολλά σπουδαία πράγματα όσον αφορά τις τέχνες και η τεχνολογία έχει προχωρήσει αλλά όταν κάποιος δεν χρησιμοποιεί σωστά τα μέσα που του δίνονται δεν υπάρχει λόγος να το δει το κοινό. Επίσης τώρα σε σχέση με παλιότερες εποχές, όλα είναι διαθέσιμα απλόχερα, υπάρχει πολλή πληροφορία παντού και είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις και να ξεχωρίσεις κάτι για να πάρεις την πληροφορία που χρειάζεσαι.
Μ’ όλες αυτές τις πολιτικές/κοινωνικές/οικονομικές αλλαγές στην Ευρώπη, αντί να υπάρχει εξέλιξη πάμε πίσω;
Καλή ερώτηση. Όταν λέμε εξέλιξη, ακόμα κι όταν μιλάμε για το πως λειτουργεί ένα σώμα δε σημαίνει πάντα πως προχωράμε για το καλύτερο αλλά το ότι εξελισσόμαστε σε κάτι άλλο. Πραγματικά δεν πιστεύω πως η Ευρώπη αναπτύσσεται σε κάτι πιο υγιές. Στην Ευρωπαϊκή ένωση θέλουν να μας δίνουν πιο πολλά λεφτά για να νιώθουμε περισσότερο Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί να νιώθουν περισσότερο Γερμανοί, οι Γάλλοι περισσότερο Γάλλοι, και ούτω καθ' εξής.
Ψάχνεις την ταυτότητα σου αλλά ξαφνικά η ανακαλύπτουμε πως ευρωπαϊκή ταυτότητα δε μας ταιριάζει γι’ αυτό λέμε στην αρχή της παράστασης πως είναι η αρπαγή της Ευρώπης. Η Ευρώπη πήγαινε κάπου –τώρα την πήραμε και δεν ξέρει κανείς που πάει.
Το οξύμωρο Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρώπη.
Αν το σκεφτείς συνολικά και το πας λίγο παραπέρα , ο πλούτος της Ευρώπης προήλθε από τον πόλεμο και τη βία που έχουμε προκαλέσει σε άλλα κράτη. Έτσι έχουμε γίνει πλούσιοι. Οπότε το Νόμπελ Ειρήνης είναι σαν ένα κακό αστείο και δεν είναι καθόλου σωστό!
Άρα το Kireru είναι τρομερά επίκαιρο....
Ναι νομίζω ότι είμαστε λίγο τυχεροί αν μπορείς να το πεις έτσι γιατί ξεκινήσαμε να το δημιουργούμε τον Απρίλιο, τώρα φτάσαμε Οκτώβριο και μιλάει για πράγματα που μας απασχολούν άρα νομίζω ότι ανεβαίνει στο σωστό timing. Η χορογραφία είναι απλά ένα εργαλείο για να θέσουμε ερωτήματα και το έργο είναι σαν να βάζουμε ένα καθρέφτη και να μιλάμε για το βλέπουμε και τι βιώνουμε. Επίσης να τονίσω πως ήταν πολύ σημαντική η βοήθεια του Πάρη Μέξη(σκηνογράφος) στην πραγματοποίηση του Kireru.
Η συνεργασία με τον John Parish.
Όλα ήταν εύκολα! Ξέρει τι κάνει, ξέρουμε τι θέλουμε οπότε όταν είναι πολύ ξεκάθαρος με τις ιδέες τότε η συνεργασία είναι πολύ εύκολη. Αν δεν είχαμε ιδέα τι θέλουμε να κάνουμε τότε σε πρώτο επίπεδο δε θα συνεργαζόταν σωστά και σε δεύτερο θα ήταν πολύ δύσκολο να επικοινωνήσουμε.
Όταν τον πλησιάσαμε, γνώριζε ήδη τη δουλειά μας οπότε κατάλαβε το στυλ , τη γλώσσα, το ότι δεν έχουμε high προφίλ και μας αρέσει να συνδυάζουμε την υψηλή τέχνη με τη «βρώμικη» πλευρά της ζωής και να έχουμε έντονες αντιθέσεις στο ύφος και πως δε μας αρέσει να δημιουργήσουμε κάτι απλά για να ευχαριστήσουμε το κοινό.
Το προνόμιο της ελευθερίας
Προσπαθούμε πάντα να βρίσκουμε τη δύναμη να γινόμαστε ανεξάρτητοι και να ξεφύγουμε από το τριπάκι του να λένε απλά ότι κάνουμε ωραίες δουλειές . Ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο και κάποιοι άνθρωποι επικοινωνούν πολύ καλά μαζί μας όπως ο John Parish.
Κατάλαβε αμέσως πως επιθυμούμε την ελευθερία μας και πως έχουμε επιλέξει να κάνουμε τη δουλειά μας με τον δικό μας τρόπο με το ρίσκο ότι μπορεί να χάσουμε ένα μέρος του κοινού και να θεωρηθεί το στυλ μας προβοκατόρικο.
Όμως σου δίνει μεγάλη δύναμη κι ελευθερία το να είσαι λίγο underground και λίγο πανκ γιατί μπορείς να μιλήσεις στον κόσμο με όποιο τρόπο θες. Δε χρειάζεται να προσποιείσαι κι αυτό είναι ένα σπουδαίο προνόμιο.
Συνδυασμός χορογραφιών και μουσικής
Όλα έγιναν ταυτόχρονα. Κάποιες μουσικές του ήρθαν νωρίτερα επειδή του το ζητήσαμε και μετά του στείλαμε βίντεο για να συνθέσει κομμάτια ειδικά για τις χορογραφίες. Δε θέλαμε να μας γράψει κάτι εντελώς καινούριο και λόγω χρόνου αλλά και των οικονομικών οπότε είχαμε στο μυαλό μας συγκεκριμένους ήχους για κάποιες κινήσεις που θέλαμε να αναπτύξει και να δουλέψει πάνω τους. Οπότε προχώρησαν μαζί και με απόλυτη αρμονία.
Οι πρώτη επαφή με τις μουσικές του Parish
Θυμάμαι πως οι πρώτες μουσικές που άκουσα από τον Parish και μ’ επηρέασαν πολύ γενικά και σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο ήταν οι πρώτες δουλειές του με την Pj Harvey, όπως τα «To Bring you my love», «Is this desire» , τότε που ουσιαστικά ζούσαν τη μεγάλη τους αγάπη. Ταιριάζει πολύ με τον δικό μας τρόπο σκέψης κα την οπτική μας.
Ενδεχόμενο μετανάστευσης
Μπορεί να είναι αυτή η δουλειά μου, να ταξιδεύουμε συνέχεια και να μην υπάρχουν τόσα λεφτά αλλά δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα.. είναι η οικογένεια και το σπίτι της Λίντας εδώ κι επίσης ανεξάρτητα με όλα αυτά που γίνονται είναι μια υπέροχη χώρα που συνεχίζει να με εμπνέει. Απλά όσον αφορά τις τέχνες κι ενδεχομένως και τον σύγχρονο χορό δεν πρέπει να μένουν απλά την Αρχαία Ελλάδα και να έχουν στο μυαλό τους μόνο τον τουρισμό.
Δε λέω ότι είναι λάθος απλά θα ήταν καλό να δημιουργηθούν προοπτικές για την σύγχρονη τέχνη και ν’ αλλάξει λίγο η νοοτροπία ώστε να φαίνονται περισσότερο προς τα έξω οι πολύ καλές δουλειές που δεν έχουν την ευκαιρία να αναδειχτούν.
Όταν προκύπτει ένα προσωπικό ξέσπασμα…
Η οικογένεια μου προφέρει μεγάλη στήριξη και αγάπη, νιώθω πολύ γεμάτος όταν βρίσκομαι μαζί τους και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να δημιουργώ. Είναι η καλύτερη "απόδραση" απ' όλα αυτά που μπορεί να συμβαίνουν γύρω μας....
*Ψάξε, ψάξε και θα τους βρεις:
-Από 17 Οκτωβρίου μέχρι 28 Οκτωβρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών
-Στις καλύτερες σκηνές εκτός συνόρων
