Άνθρωποι γεμάτοι μοναξιά, χαμένοι σε δρόμους που τελειώνουν, μηδενίζουν αποστάσεις πάνω σε ράγες τραίνων και σε γκάζια, κρατούν στις χούφτες τους υπολείμματα αγάπης και σε κοιτούν στα μάτια προσπαθώντας να βρουν κάτι από τον εαυτό τους. Οι εννέα ιστορίες του Σάκη Σερέφα στο "Θα σε πάρει ο Δρόμος" δεν απέχουν και πολύ μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα και χαρακτήρες όπως ο Μπούλης ,η Ρούλα κι η Σούλα, άνθρωποι λαϊκοί και αυθεντικοί, περνούν από δίπλα σου αλλά δεν τους βλέπεις. Ή... κάνεις πως δεν τους βλέπεις.

Στο γκαράζ τους Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης εκεί που οι αριθμοί έχουν το μείον μπροστά, ο ειδικός στις σπαρακτικές «φέτες ζωής», Ένκε Φεζολλάρι πήρε από τη μέση του δρόμου αυτούς τους ήρωες και τους ένωσε με τέτοιο τρόπο που έχεις την αίσθηση πως όταν τελειώνουν όλα και οι μουσικές είναι στο mute, φεύγουν προς την έξοδο κι έχουν λυτρωθεί.

Μονολογούν αλλά κάνουν ένα νοητό διάλογο με όσους βρίσκονται πάνω και κάτω από τη σκηνή προσπαθώντας να ενωθούν μεταξύ τους , σιωπούν και ακούγονται παντού , λένε τις σκέψεις τους στα μικρόφωνα και σε τραντάζουν. Ακόμα και η τελευταία λεπτομέρεια έχει σκηνοθετηθεί περίτεχνα και μέχρι και οι νότες συμβαδίζουν με τα συνασθηματικά φάλτσα τους.

Όλους μπορεί να μας καταπιεί το όνειρο κάποιο βράδυ. Τα ωραιότερα (θεατρικά) κείμενα δεν είναι αυτά που θα χρησιμοποιήσουν ακατανόητες φράσεις, μπερδεμένες μεταξύ τους λέξεις που δε βγάζουν πουθενά και χαοτικές εικόνες σε απροσδιόριστους χωροχρόνους. Αλλά αυτά που βγαίνουν αφιλτράριστα από το χέρι στο χαρτί βάζοντας στις ίδιες προτάσεις το γέλιο με τη συγκίνηση.

Κάπως έτσι μπορείς να πεις ότι είναι κι εκείνα του Σερέφα τα οποία η τρομερά δεμένη ομάδα των Αντώνη Φραγκάκη, Τζένης Θεωνά, Εύας Κοτανίδου, Βασίλη Μαργέτη, Νεκταρίας Γιαννουδάκη, Μαρίας Σκαφτούρα και Δώρας Στυλιανέση (εναλλαξ στον ίδιο ρόλο) τα απογείωσαν πολλά μετρα από το έδαφος και ταυτόχρονα προκάλεσαν ανώμαλες προσγειώσεις στο κοινό που ταυτίζεται αρκετές φορές απόλυτα με τις ενδόμυχες σκέψεις των χαρακτήρων. Απολαυστικοί, στιβαροί, αληθινοί, εύθρυπτοι, έκαναν τις ιστορίες δικές τους, ξεχώρισαν ο καθένας με τη μοναδικότητα του παραμένοντας ένας θίασος με πολλούς πρωταγωνιστές. Άφησαν το δρόμο να τους πάρει κι έμειναν όρθιοι κλείνοντας το μάτι σε όσους το βάζουν στα πόδια με την πρώτη αναποδιά.

Κείμενο/φωτογραφία:Κική Παπαδοπούλου