"Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα" είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής της Έλενας Πολυγένη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Poema.
«Παρ’όλα αυτά αποφάσιζα να ξαναδοκιμάσω
Κι ας ήξερα πως αργότερα
Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού
Θα συναντούσα κάποιο αδέσποτο σκυλί
Να περπατάει σαν κι εμένα μες το κρύο»
Η Έλενα Πολυγένη, ανήκει σε αυτή τη νέα γενιά των ποιητών, οι οποίοι, χωρίς σαφή προσανατολισμό και προφανή κοινά σημεία αναφοράς, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα δικό τους προσωπικό, λυρικό σύμπαν.
Με όπλα την ευαισθησία, μια αξιοζήλευτη καθαρότητα στον τρόπο έκφρασης και απλόχερες δόσεις θλίψης, η Πολυγένη καταφέρνει περίφημα, να μας μεταδώσει τη γεύση του ανικανοποίητου, του κυνικού, αλλά-εν τέλει- και μιας βαθιάς επιθυμίας για ζωή.
Η γυναικεία φύση, που φωλιάζει στις εσωτερικές πτυχές των στίχων, δεν κραυγάζει αφελώς το φύλο της ποιήτριας, αλλά επιμελώς προσδίδει μια νοσταλγική αρμονία στους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις της. Η ποίησή της είναι λιτή, σχεδόν αφοπλιστική, με μια ειρωνική δόση ευδαιμονίας, πάντα μέσα από το κάτοπτρο του αιώνιου τέλους, της προθανάτιας αγωνίας μας, για όλα όσα θα χαθούν από τα αθώα μας μάτια.
Οι λεπτομέρειες της ποιητικής αφήγησης παίζουν μεγάλη σημασία, καθώς με έναν δικό της τρόπο, «τεμαχίζει» συνήθειες της καθημερινότητάς μας, μιας καθημερινότητας που φέρνει στην επιφάνεια τη μάχη του ανθρώπου με το αναπόφευκτο, την προσπάθειά μας να υπάρξουμε γαλήνια, σε ένα κόσμο που μας προσκαλεί στο οριστικό χάος. Η μοναξιά της Πολυγένη ανιχνεύεται σε πολλά σημεία των ποιημάτων της, μια μοναξιά που δεν εκφράζεται μόνο με βιωματικούς στίχους, αλλά και με μια εντονότερη αγωνία, εσωτερική και ενίοτε τραγική.
