Κλείσαμε τη συνέντευξη με τη γραμματέα της Maggie Gyllenhaal (Μάγκι Τζίλενχαλ) ενώ στα ηχεία ακουγόταν η Amy Winehouse και ο Justin Timberlake ήταν στο στούντιο με τον King Elephant. Στην πραγματική ζωή τώρα, η Blondie g.d (Ξανθή Γεωργακοπούλου) είναι από εκείνες τις ωραίες περιπτώσεις που δε μένει στις εντυπωσιακές φωτογραφίες της χωρίς να υπάρχει κάτι από πίσω να πει και δεν το κάνει και θέμα που έχει προκαλέσει ένα μικρό χαμό με τις κάτι παραπάνω από ωραίες μουσικές της.

Υστερα από πειράματα με άλλα πρόζεκτ κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ της «Dramatic Theories» το οποίο έχουμε βάλει στο repeat εδώ και μέρες, έχει για βάση της το bloody Λονδίνο και γουστάρει που οι Άγλοι δεν παίρνουν και πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Εκεί ανάμεσα στη βόλτα της στα γρασίδια του αγαπημένου της πάρκου και τις ετοιμασίες για live εμφανίσεις, έριξε λίγο μελάνι κάτω από τις ερωτήσεις…

Aν περιέγραφες το “Dramatic Theories” με εικόνες και στιγμές, ποιες θα ήταν αυτές;
Το άλμπουμ αυτό είναι η Αθήνα το κέντρο, Κολοκοτρώνη, Κλειτίου, Αθηνάς, Ερμού αλλά και Μαρούσι. Είναι ποτό στο χέρι και να κοιτάω το κινητό περιμένοντας μηνύματα. Στιγμές σε λάιβ Αβραμιώτου και σχεδόν καθημερινό μεταμεσονύχτιο περπάτημα προς το σπίτι μου Παγκράτι. Μισός χρόνος κατάθλιψη και 2 χρόνια γιορτής και απενεχοποίησης με έφεραν στην ολοκλήρωση αυτής της δουλειάς.

Οι μουσικές ποιων καλλιτεχνών σ’ επηρέασαν όταν ετοίμαζες το άλμπουμ;
Όταν ετοίμαζα το άλμπουμ δεν άκουγα ολοκληρωμένες δουλειές μουσικών, ήταν μια περίοδος που άκουγα ότι έφτανε στο αυτί μου, ούτε που το έψαχνα. Θεωρώ ότι είχα επηρεαστεί υποσυνείδητα από τις μουσικές που άκουγα προηγούμενα χρόνια. Αν με επηρέασε κάτι από αυτά που ακούω τότε θα ήταν Amy Winehouse και μια στροφή σε πιο soul-jazz ακούσματα με κυρίαρχη παρουσία στην καθημερινότητά μου την Billie Holiday. Από εκεί και πέρα το περίεργο με μένα είναι ότι ακούω τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που γράφω. Γράφω πιο ποπ, και τα τελευταία χρόνια την έχω εγκαταλείψει την ποπ μουσική. Τώρα σιγά σιγά επιστρέφω πάλι. Αλλά ενώ επιστρέφω θεωρώ πως οι επόμενες δουλειές μου δεν θα είναι ποπ.

Ποιες είναι οι διαφορές με τα άλλα σου πρότζεκτ και τι άλλαξε όσον αφορά τη διαδικασία της ολοκλήρωσης του;
Η διαφορά ήταν και αυτή που καθόρισε την ολοκλήρωσή του. Ήμουν ουσιαστικά μόνη με τον παραγωγό που ήταν έτοιμος να αφιερωθεί στα κομμάτια μου χωρίς καμιά προδιάθεση να τα αλλάξει σώνει και ντε. Το ότι τα άλλαξε ως παραγωγός και έβαλε την ταυτότητά του ήταν όχι εξ'αρχής υποχρεωτικό απλά προέκυψε απαραίτητο από το πόσο με καταλάβαινε και το πόσο ταιριάξαμε στις επιλογές μας. Ήμασταν και οι δύο εκεί για να γίνει το δικό μου άλμπουμ, το ολόδικό μου προτζεκτ ωστόσο με την ίδια αγάπη και από τους δύο. Άνεση, οικειότητα και συζητήσεις μέχρι το πρωί για τη σημασία και για τη μουσική του κάθε τραγουδιού.

Ένα top 5 με τα κομμάτια που χαρακτηρίζουν τον παραγωγό σου King Elephant(Baby Guru).
Αν εννοείς τα κομμάτια που για μένα σημαίνουν King Elephant -καθώς το τι τον χαρακτηρίζει μόνο ο ίδιος μπορεί να το απαντήσει-, θα πω "You're a Weaver of Dreams" – John Coltrane, "Since I've Been Loving You" – Led Zeppelin, "In Your Car" – Big Deal, "LoveStoned" – Justin Timberlake, "You Make Me Feel Alright" από το άλμπουμ του.

Ποια μουσική τάση σου έχει κάνει εντύπωση τελευταία;
Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποια τάση που ξεχωρίζει, που χαρακτηρίζεται απο καινοτομία αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πολύ επιστροφή στο 90s R&B αλλά αυτό που παρατήρησα κυρίως στο South East London είναι μια αποδοχή του amateur. Eγώ το λέω έτσι και μπορεί να είναι electro ή post disco/ post punk με μέτριες φωνές και experimentation. Είναι niche αλλά θεωρείται καλή μουσική. Θα δώσω για παράδειγμα τη Maria Minerva που είναι τοπ στο είδος της. Αλλά αυτό που μ' αρέσει είναι που βλέπω όλο και περισσότερες γυναίκες στην ηλεκτρονική σκηνή.

Το μεγαλύτερο κλισέ για τους Έλληνες στην Αγγλία;
Το ότι μαζεύονται μεταξύ τους σε κλίκες που.. ισχύει εν μέρει, αλλά μαζεύουν σε αυτές τις κλίκες και ξένους. Τους τραβάει θεωρώ το ταπεραμέντο.

Τι σ’ αρέσει πιο πολύ και τι σ’ ενοχλεί όσον αφορά τη νοοτροπία των Άγγλων και τη ζωή στο Λονδίνο;
Μου αρέσει η ποιότητα ζωής, ο μουντός καιρός και το χιούμορ των ανθρώπων, ο συνεχής σαρκασμός αλλά και η παράλληλη αυθόρμητη κίνηση να σε εξυπηρετήσουν, να σε βοηθήσουν. Δεν με ενοχλεί τίποτα στη νοοτροπία των Άγγλων, είναι ωραίοι τύποι. Ίσως μόνο το ότι πίνουν μέχρι αηδίας απλά για να πιουν και δεν τους νοιάζει που φτάνουν σε σημείο εξευτελισμού. Αλλά αυτό δεν δείχνει και το καλό; Ότι δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά;

Ποια είναι η αγαπημένη σου «αγχολυτική» βόλτα;
Στην Αθήνα ήταν από κέντρο Παγκράτι ξημερώματα. Εδώ είναι στο κοντινό μου πάρκο που όμως καταλήγει σε τουλάχιστον μία ώρα άραγμα στο γρασίδι. Μόνη μου όμως και χωρίς να κάνω κάτι άλλο. Κάποιες φορές αποφεύγω και τη μουσική. Απλή επαφή με τη φύση.

Για ποιον κινηματογραφικό ήρωα θα ήθελες να γράψεις κομμάτι;
Είτε για την Lee Holloway την γραμματέα που ενσάρκωσε η θεά Maggie Gyllenhaal στο Secretary (2002), ή για την μικρή βρυκόλακα Eli στο Let the Right One In. Αλλά αυτό που θα'θελα περισσότερο είναι για μία ηρωίδα ονόματι Rachel από ένα βιβλίο που μπορώ εύκολα να φανταστώ να γίνεται ταινία το 'I have waited, and you have come' από την Martine McDonaugh.

*Ψάξε, ψάξε και θα τη βρεις:
-Στο bandcamp όπου υπάρχει διαθέσιμο για download η δισκάρα της "Dramatic Theories"

-Στη fb σελίδα της

-Στο επίσημο site της

Κική Παπαδοπούλου