Με ένα διαχρονικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αποφάσισε να καταπιαστεί ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Ο λόγος για το “Αρμαντέιλ”, ένα έπος του σκότους που κρύβει η ανθρώπινη ψυχή…
e-go: Τι ακριβώς είναι το Αρμαντέιλ;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Το Αρμαντέιλ είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα μυστηρίου του βικτωριανού συγγραφέα Γουίλκυ Κολλινς, ενός μεγάλου μάστορα της πλοκής, που από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο της ανάγνωσης και ελπίζω και της θέασής του σε κάνει να βλέπεις εικόνες, να βιώνεις συναισθήματα, να σου κόβεται η ανάσα πολλές φορές...
e-go: Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο να διασκευάσετε και να σκηνοθετήσετε; Τι το ξεχωριστό βρήκατε σ΄αυτό;
Ακριβώς για τους παραπάνω λόγους. Και από μία ανάγκη μου να μοιράζομαι με τους ανθρώπους τα ωραία πραγματα που ανακαλύπτω ή που φαντάζομαι. Η ανάγκη μου να λέω ωραίες ιστορίες. Αλλά και κάτι ακόμα, οι πολυεπίπεδοι καλοζωγραφισμένοι από τον ίδιο τον συγγραφέα ήρωές του, που πάντα με ενδιαφέρει να ασχολούμαι με τέτοιους, τόσο «ανθρώπινους ήρωες». Έχει πολύ ενδιαφέρουσες καταστάσεις και ήρωες που κινούνται από τα πάθη τους, τους πόθους τους, τις επιθυμίες και τις «μεταφυσικές» βουλές της μοίρας – αν υπάρχει. Και φυσικά υπάρχει και εκεί το ταξικό ζήτημα που είναι διαχρονικό και πάντα με απασχολεί...
e-go: Πως το προσεγγίσατε σκηνοθετικά;
Δεν ξέρω από που να το πιάσω για να απαντήσω σε αυτό. Πάντως ο θεατής βλέπει ένα αποτέλεσμα που για να αναλυθεί η διαδικασία που οδήγησε σε αυτό, θέλει ίσως να γράψω βιβλίο με τόσες σελίδες όσες έχει και το ίδιο το μυθιστόρημα (1214). Αλλά σίγουρα, αυτό που βλέπετε είναι μία δουλειά συνόλου, και μάλιστα συνόλου ερωτευμένου με αυτή τη συγκυρία και αυτό το έργο. Και κατά τη γνώμη μου, ενός συνόλου από σπουδαίους ανθρώπους και καλλιτέχνες. Εγώ σκηνοθέτησα το μόχθο, των έρωτα, την φαντασία, τις εμπειρίες που γενναιόδωρα χάρισαν σε αυτήν την παράσταση όλοι αυτοί οι σπουδαίοι συνεργάτες. Τυχερός σκηνοθέτης.
e-go: Προσπαθήσατε να το συνδέσετε με το δύσκολο σήμερα και αν ναι πως;
Νομίζω ότι τα άξια κείμενα που γίνονται διαχρονικά συνδέονται από μόνα τους με το σήμερα. Υπόγεια ή πεντακάθαρα και ξάστερα.
e-go: Που συναντά ο Κόλινς, συγγραφέας του έργου, τον Φρόυντ, πατέρα της ψυχανάλυσης;
Yπάρχει μία ανάλυση από έναν γιατρό που είναι ανάλυση ψυχιάτρου σε όνειρο. Αλλά εκτός αυτού όλο το έργο παίζει με το αν ένα όνειρο που βλέπει ένας ήρωας είναι μια προειδοποίηση της μοίρας για πράγματα που θα συμβούν στο μέλλον. Με τη μάχη της λογικής και της δεισιδαιμονίας. Ο Κόλλινς έγραψε για αυτά τα πράγματα 40 χρόνια πριν από την θεωρία του ασυνειδήτου του Φρόιντ.
e-go: H ανθρώπινη ψυχή κρύβει τελικά … σκότος;
Όπως και φως.
e-go: Πως πιστεύετε και ελπίζετε πως θα λειτουργήσει η παράσταση αυτή στην ψυχή του ταλαιπωρημένου από την κρίση σύγχρονου Έλληνα;
Σαν βάλσαμο. Πιστεύω πως θα πει : «Κοίτα εργάρα που είδα τώρα μες την κρίση...»
e-go: Μελλοντικά σας σχέδια;
α) Συνεχίζουμε το ΑΡΜΑΝΤΕΙΛ για λίγες ακόμα παραστάσεις στο Σύγχρονο θέατρο.
β) Το «Melina M.» μία παράσταση που σκηνοθέτησα και μιλάει για την Μελίνα Μερκούρη και την ανυπαρξία προσοχής στον πολιτισμό σήμερα, ξαναανεβαίνει στο Θεατρο Θησείον, για 8 μόνο παραστάσεις από 3 Απρίλη.
γ)Θα παίξω στο «Ατλαζένιο γοβάκι» στο φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου.
Γεωργία Οικονόμου
