Λένα Δροσάκη: Δεν πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε! [συνέντευξη]

25.11.2014
Όταν είναι πάνω στη σκηνή, σπάει σε χίλια κομμάτια, ανασυντίθεται, σπαράζει τις καρδιές, σε συγκινεί και την παραδέχεσαι που ζει τα πάντα χωρίς να φτάσει ποτέ σε γραφικότητες. Εκτός θεάτρου,η Λένα Δροσάκη είναι πομπός θετικής ενέργειας, έχει μια κοριτσίστικη παιδικότητα, δε σταματάει να χαμογελάει και σου βγάζει ότι γουστάρει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Αυτή τη στιγμή το όνομα της βρίσκεται στους θιάσους δύο παραστάσεων, κάναμε μια μικρή συζήτηση και όταν το στομάχι άρχισε να γουργουρίζει, έγινε και μια εισβολή στην κουζίνα του School...

Το Αχ» βασίζεται στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Κερένια Κούκλα». Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν διάβασες το βιβλίο και στη συνέχεια το κείμενο της Μπασδέκη;
Ο Κ. Χρηστομάνου έχει μια ποιητικότητα στη γραφή του και μια ομορφιά στο πως χειρίζεται την γλώσσα, περιγράφει με έναν μοναδικό τρόπο την ιστορία με ζωντάνια! Ο παραστατικός του τρόπος στο πως περιγράφει τους πρωταγωνιστές... την Λόλια, την Βιργινία, τον Νίκο!! Το αξιόλογο που θα έλεγα είναι ο κοινωνικός περίγυρος (γειτόνισσες, φίλοι και συγγενείς) σαν το χορό αρχαίας τραγωδίας που εκφράζει τις επιθυμίες των ηρώων ή την κοινή γνώμη. Αυτή η ιστορία βασίζεται στο πάθος και στον έρωτα αλλά η μοίρα είναι αυτή που κινεί τα νήματα!

Οι εικόνες που σου μεταφέρει για την τότε εποχή της παλιάς Αθήνας ,τα ήθη της εποχής που αφήνει την μοίρα να αποφασίσει..Ο θάνατος της Βιργινίας, φοβερή σκηνή με τις γειτόνισσες να στάζουν φαρμάκι και τη Λολια σαν νεκρή ζωντανή! Η Μπασδέκη από την άλλη βάζει τα πρόσωπα ,την ανήμπορη Βιργινία ,την αθώα Λιολια και Τον μαγικό Νίκο να ξαναπούν την θλιβερή ερωτική τους ιστορία χωρίς να παραλείψει κανένα στοιχείο του Κ.Χρηστομανου. Η Κερένια κούκλα έχει λόγο και μας βυθιζει στα θλιμμένα τα ποτάμια που κυλάνε κάτω από τά πόδια τους!

Τι είναι αυτό που κάνει το "Η Λίλα λέει” να θεωρείται τόσο προκλητικό και ταυτόχρονα τόσο γοητευτικό εργο;
Βλέπεις ένα αγόρι που έχει γεννηθεί στην "ρομαντική, ευαίσθητη" Γαλλία αλλά μεγαλώνει σε ένα "σκληρό και σκούρο " γκέτο ενός προαστίου της Γαλλίας. Οι ελπίδες , τα όνειρα , τα χρήματα , οι προσδοκίες ,τα χρώματα λείπουν ώσπου εμφανίζεται η Λίλα να του μιλα με τις πιο χυδαίες λέξεις χωρίς καμία πρόστυχη διάθεση! Όνειρα με χρώμα και λέξεις που ξυπνάνε αισθήσεις. Ένα ποιητικό αθώο παιχνίδι. Πώς να μην είναι γοητευτικό με τόσες αντιθέσεις;

Και στις δύο παραστάσεις που παίζεις ("Αχ", "Η Λίλα λέει") οι ρόλοι σου κατά κάποιο τρόπο προκαλούν αρχικά θετικά συναισθήματα στους ήρωες και αλλάζουν στις ζωές τους. Πώς τις ψυχολογείς;
Τι είναι οι ρόλοι; Είναι συναισθήματα ..που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τους ηθοποιούς. Πώς να ψυχολογήσεις έναν ρόλο; Απλώς τον βιώνεις.

%PHOTO6LEFT% %PHOTO2RIGHT%

Αυτό που σε προβληματίζει περισσότερο αυτη την περίοδο..
Ο προβληματισμός μου για το σήμερα βασίζεται σε κάτι πολύ γενικό που απασχολεί όλους τους νέους του σήμερα οικονομική κρίση και η πτώση του βιοτικού επιπέδου, δυστυχώς επηρεάζει την ψυχολογία όλων! Να πρέπει να περικοψεις προσωπικά έξοδα όπως ψυχαγωγία ,ταξίδια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που είναι η ανάγκη όλων. Όλοι μας βιώνουμε πίεση, αβεβαιότητα και ανασφάλεια για το μέλλον! Ζούμε σε μια κινούμενη άμμο που πλέον δεν ξέρεις που θα ξημερώσεις! Πιστεύω ότι δεν πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και ο καθένας μας ξεχωριστά να προσπαθήσουμε να αλλάξει αυτή η κατάσταση την όποια μας έχουν επιβάλλει.

Ένα top 3 κινηματογραφικών σκηνοθετών των οποίων τις ταινίες δε θα βαρεθείς ποτέ να βλέπεις
Θα ξεκινήσω με τον Pedro Almodovar από τους αγαπημένους μου!! Έχω δει σχεδόν τα πάντα από τις ταινίες τουWoody Allen κι επίσης αγαπημένος είναι ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, δημιουργός με πολιτικές και κοινωνικές αναφορές στα έργα του.

Στα πλαίσια μία σουρεαλιστικής πρότασης, μπαίνεις κρυφά στην κουζίνα ενός μαγαζιού κι όση ώρα ετοιμάζουν ένα πολύ σημαντικο γεύμα αναλαμβάνεις να ανεβάσετε αυτό το μονόπρακτο με ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι στη διαπασών…
Μπαίνοντας στη κουζίνα βλέμματα απορίας καρφώνονται πάνω μου από εκείνη τη στιγμή ξεκινά το μονόπρακτο αντιδράσεις οι απορίες η διαστολή και η ντροπή ειναι από μόνο του ένα έργο! Το τραγούδι που θα παίζει στη διαπασών (με το που θα εμφανιστώ μπροστά τους) είναι "Μη μου ξαναφύγεις πια" από Καίτη Νταλη.


*Ψάξε και θα τη βρεις:
Στην παράσταση "Αχ" στο υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη
Από 19 Ιανουαρίου στην παράσταση "Η Λίλα λέει" στο θέατρο Τέχνης

Επιμέλεια/ Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το School, Αγίας Ειρήνης 8.