Ο Raphael Gualazzi μεγάλωσε στο Urbini της Ιταλίας, περιοχή ενταγμένη από την UNESCO στον κατάλογο των πόλεων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και γενέτειρα πολλών μεγάλων δημιουργών, όπως ο ζωγράφος Raphael.
Η επαφή του με την τζαζ ξεκίνησε κάνοντας βουτιά στους ήχους των αρχών του 20ου αιώνα, ανακαλύπτοντας τη μουσική των Scott Joplin, Jelly Roll Morton, Fats Waller, Art Tatum, Mary Lou Williams, ενώ λίγο αργότερα μυήθηκε στην μουσική των Duke Ellington, Django Reinhardt και Ray Charles.
Ο 30χρονος μουσικός-φαινόμενο έχει τραβήξει διεθνώς την προσοχή για τον σύγχρονο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την παράδοση, αναμιγνύοντας την jazz και την soul με την παραδοσιακή ιταλική pop. Τον γνωρίσαμε στην Eurovision του 2011 όπου βγήκε δεύτερος με το κομμάτι «Madness of love», αλλά και από την επί 3 χρόνια συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Σανρέμο. Η ικανότητά του να συνθέτει δημοφιλείς μελωδίες, σε συνδυασμό με το σήμα κατατεθέν του την ελαφριά βραχνάδα στη φωνή του, το καθιστούν έναν από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της γενιάς του.
Δεν είναι τυχαία η τεράστια αποδοχή που έχει από το κοινό, ενώ τα τραγούδια “Reality & Fantasy” και “Madness of Love” έχουν γίνει ήδη παγκόσμιες επιτυχίες.
Λίγο πριν το live στο Gazarte μας μίλησε για τον μεγάλο έρωτά του με τη τζαζ:
Είστε λάτρης της τζαζ και παίζετε πιάνο από μικρός. Ποια ήταν η πρώτη σας τζαζ εμπειρία;
Όταν ήμουν 8 ετών, ο φίλος του αδερφού μου που ήταν ντράμερ μου ζήτησε να κάνω έναν αυτοσχεδιασμό σε ένα μικρό keyboard που είχε στο στούντιό του. Άρχισαν να παίζουν και εγώ απλά τους ακολούθησα. Και είχε πλάκα.
Πάντως δεν τα πήγα τόσο καλά τα μαθήματα πιάνου, στα οποία επέστρεψα όταν ήμουν 19 αφού άκουσα πολύ Led Zeppelin.
Αγαπημένες μπάντες και μουσικοί της τζαζ.
Errol Garner, Art Tatum, Fats Waller, Thelonius Monk, Bill withers, Gil Scott Heron, Mittie Collier και πολλοί πολλοί άλλοι.
Μας αρέσατε πολύ στη Eurovision 2011 με το κομμάτι «Madness of love». Ποια η επίγευστη αυτής της εμπειρίας;
Αγάπησα τη Eurovision. Η δύναμη της μουσικής είναι κάτι απίστευτο και η εμπειρία ήταν φανταστική.
Πολλοί σας περιγράφουν ντροπαλό κάτω από τη σκηνή και άλλο άνθρωπο πάνω στη σκηνή. Τι προτιμάτε από τα δύο;
Απλά μου αρέσει η μουσική. Και οι δύο στιγμές είναι πολύ σημαντικές και η μια εξαρτάται από την άλλη.
Δεν βρίσκω κάποια δυσκολία σε αυτό το επάγγελμα ειλικρινά. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι ότι ξέρεις ότι θα κάνεις αυτό το επάγγελμα για πάντα, με ήλιο με βροχή, γιατί το αγαπάς.
Παλαιότερα είχε δηλώσει ότι το δυσκολότερο είναι η μοναξιά όταν το κοινό εξαφανίζεται. Ή το να μείνεις χωρίς… πιάνο. Ευτυχώς δεν μένει ποτέ χωρίς πιάνο. Άλλα όταν τα φώτα σβήνουν και ο κόσμος πάει σπίτι, μένει ένα μοναχικό συναίσθημα.
Έχετε παίξει σε πολλά ακροατήρια, σε ποια χώρα είχατε τις θερμότερες αντιδράσεις κοινού;
Δεν μπορώ να παραπονεθώ για τους θεατές μου. Είναι θερμοί, ενθουσιώδεις, κάποιες φορές χορεύουν, άλλες είναι θεότρελοι, αλλά πάντα είναι όμορφοι.
Ο Λόρενς Ολίβιε έλεγε ότι όταν παίζεις είναι για τρία πράγματα: για τον εαυτό σου, για την τέχνη και για το ακροατήριο. Το έχω στο μυαλό μου όταν ανεβαίνω στη σκηνή.
Είναι το να σου αρέσει αυτό που κάνεις μια συνταγή για την επιτυχία ή ακόμα και για την ευτυχία;
Ευτυχία είναι που αγαπάω αυτό που κάνω. Η μουσική είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει δοθεί για να εκφράσω τη ζωή.
Πιστεύετε στην τύχη;
Πιστεύω ότι η τύχη είναι ουδέτερος παράγοντας. Αν τη συναντήσεις και δουλέψεις πολύ σκληρά για αυτό που θέλεις θα κάνει τα όνειρά σου πραγματικότητα. Αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι ξέρω για την τύχη!
Εντάξει ξέρει και κάτι ακόμα… μια φίλη του του έχει δώσει ένα τετράφυλλο τριφύλλι πριν από κάποια χρόνια και το έχει μαζί του όχι τόσο για τύχη όσο για να του θυμίζει το σπίτι.
Τι έκανε όταν άκουσε για πρώτη φορά κομμάτι του στο ραδιόφωνο;
Ήταν στη Γαλλία μέσα σε ένα ταξί και ακούστηκε στο ραδιόφωνο το Reality and Fantasy. Είπε στον οδηγό ότι ήταν … αυτός, και χαμογελούσαν ο ένας στον άλλο όλη τη διαδρομή.
Μιλήστε μας για το άλμπουμ Χαρούμενο Λάθος («Happy Mistake»)
Έγραψα, διάλεξα και έκανα την παραγωγή σε αυτά τα τραγούδια αγγίζοντας διαφορετικά στιλ μουσικής. Είναι ένα πολύχρωμο άλμπουμ που περιλαμβάνει δύο επαν-εκτελέσεις: το Amarcord (μια σύνθεση του Nino Rota για το Masterpiece του Φεντερίκο Φελίνι) και το «Questa o Quella per me pari non sono» (μια σουίνγκ εκδοχή μιας όμορφης άριας του Τζιουζέπε Βέρντι).
Επιθυμώ να μεταβολίσω τις παραδόσεις της μουσικής με έναν μοντέρνο τρόπο. Προσπαθώ να φέρω μαζί λάτιν, τζαζ, χιπ χοπ και ρέγκε. Αλλά δεν δημιουργώ φορτωμένη μουσική. Θέλω να δώσω πίσω στη τζαζ την ελευθερία της, όχι μέσα από το μυαλό, αλλά από τη φωνή και τη μελωδία.
Ο δίσκος, Α Happy Mistake, περνάει από τα καμπαρέ του Παρισιού και φτάνει μέχρι τα swing club της Νέας Υόρκης και τα jazz bar της Νέας Ορλεάνης, ενώ σε ένα τραγούδι συνεργάζεται με την Camille, την γνώριμη σε όλους μας φωνή των Nouvelle Vague.
Στο Gazarte θα τα ακούσουμε όλα !
Χριστίνα Τσατσαράγκου
