Μέσα από μια ανανεωμένη και σύγχρονη ματιά -σκηνοθετικά, κινησιολογικά και ερμηνευτικά- η Ωραία Ελένη μιλάει ελληνικά και σκιαγραφεί ανάλαφρα, αλλά χωρίς περιστροφές, μια κοινωνία που κάνει ό,τι μπορεί για να μη βρεθεί αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια της καθημερινότητας.
Εμείς μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της παράστασης Παναγιώτη Αδάμ και προσπαθήσαμε να μάθουμε το μυστικό της επιτυχίας της!
Πείτε μας δύο λόγια για αυτήν την Ωραία… Ελένη που σκηνοθετείτε…
Η Ωραία Ελένη του Jacques Offenbach σε λιμπρέτο των Henri Meilhac και Ludovic Halévy είναι ένα έργο που σατιρίζει με ιδιαίτερα καυστικό και ευφάνταστο τρόπο το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι μιας εποχής, η οποία ελάχιστες διαφορές έχει από τον παραλογισμό που βιώνουμε ακόμα και σήμερα. Έτσι κι εμείς στην παράστασή μας προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον τόσο επίκαιρο καμβά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να σαρκάσουμε και να ξορκίσουμε με περιπαικτική διάθεση καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά, καταστάσεις που ξεπερνούν τα όρια της λογικής.
Πώς συνδυάζεται το λιμπρέτο του Offenbach με την παράσταση αυτή και ποιος είναι ο στόχος σας
Τα στοιχήματα αυτής της παράστασης ήταν πολλαπλά. Οι περισσότεροι εραστές της όπερας την έχουμε συνηθίσει μέσα σε πολυτελή θέατρα με μεγάλες ορχήστρες και εντυπωσιακά σκηνικά. Στην περίπτωση μας επιλέξαμε ένα μικρότερο χώρο που το κοινό έχει άμεση επαφή με τη σκηνή κι την ερμηνεία των ηθοποιών-τραγουδιστών, μια μετεγγραφή της παρτιτούρας για μικρότερο μουσικό σύνολο και μια λιτή αισθητική για το εικαστικό μέρος της παράστασης. Το σημαντικότερο όμως ρίσκο ήταν η ελληνική μετάφραση του λιμπρέτου (Ζιλ Γκουρντιέ)και η προσαρμογή των διαλόγων σε μια πιο σύγχρονη γλώσσα. Θελήσαμε με αυτό τον τρόπο να προσεγγίσουμε το κοινό που είναι επιφυλακτικό με την όπερα και να το φέρουμε πιο κοντά σε ένα θεατρικό είδος που δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Ελλάδα και να συνειδητοποιήσει πόσο επίκαιρα είναι κάποια έργα που αδίκως έχουν χαρακτηριστεί μουσειακά.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου που έρχεται να δει την παράσταση;
Όπως ανέφερα και πιο πάνω ένα μεγάλο μέρος του κοινού μπαίνει διστακτικό και επιφυλακτικό. Μετά το τέλος της παράστασης η μεγαλύτερη χαρά μας είναι να βλέπουμε χαμογελαστά πρόσωπα και ανθρώπους ευχαριστημένους να μας λένε πόσο δεν το περίμεναν και πόσο πολύ το διασκέδασαν.
Τι πιστεύετε πως λείπει από το ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι σήμερα;
Δε νομίζω πως η Ελλάδα καλλιτεχνικά έχει να ζηλέψει τίποτα από τον υπόλοιπο κόσμο. Διαθέτουμε ιδιαίτερα ευφυείς δημιουργούς. Αυτό που λείπει κατά την άποψη μου είναι η συμπαράσταση, ηθική και οικονομική από το κράτος, ιδιαίτερα στις μικρές και ανεξάρτητες ομάδες καλλιτεχνών.
Γεωργία Οικονόμου
georgia.oikonomou@gmail.com
