Εμείς μιλήσαμε με την Ηρώ Μπέζου (πρόκειται για την κόρη του Γιάννη Μπέζου και της Ναταλίας Τσαλίκη) στην προσπάθειά μας να μάθουμε περισσότερα για την ενδιαφέρουσα αυτή παράσταση.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο
Το έργο παρουσιάζει μια οικογένεια αποτελούμενη από 7 παιδιά, μια θεία κι έναν ετοιμοθάνατο πατέρα. Η οικογένεια είναι βαθύπλουτη, ο πατέρας ένα λαμόγιο από το Άργος που ανήλθε με παράνομα μέσα και αδίστακτους χειρισμούς μέχρι να φτάσει να έχει μια θηριώδη επιχείρηση και τώρα βρίσκεται σε κώμα εδώ και 10 χρόνια, διατηρώντας όμως στο όνομά του το 51% των μετοχών με αποτέλεσμα τα παιδιά του να μην μπορούν να δημιουργήσουν τίποτα και να μηχανορραφούν με παιδαριώδη ορισμένες φορές τρόπο ο ένας εναντίον του άλλου προκειμένου να πάρουν τα ηνία και να εξουσιάσουν.
Τι σας γοήτευσε σ΄αυτό ώστε να συμμετέχετε;
Το χιούμορ του, οι γλαφυροί του χαρακτήρες, οι πολύ ωραίες ομαδικές διαλογικές σκηνές, το ότι στη ζωή μου δεν έχω αδέρφια, ενώ εδώ έχω έξι και εννοείται το ότι σκηνοθετεί ο Γιώργος Δάμπασης που είναι υπέροχος και τον θαυμάζω.
Τι συμβολίζουν τα "Τέσσερα πόδια του τραπεζιού";
Νομίζω ότι είναι μια αναφορά στην βάση του καπιταλιστικού συστήματος, αυτό που στηρίζει το κεφάλαιο, αλλά είναι και το "από κάτω", η βρώμα και το παρασκήνιο ας το πούμε. Ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλοι συμβολισμοί βέβαια, πχ, τα αγόρια της οικογένειας που αλληλοσφάζονται είναι τέσσερα, αλλά και οι νεκροφόροι που κουβαλάνε ένα άψυχο σώμα είναι τέσσερις.
Πού αγγίζει το έργο αυτό το σήμερα;
Η αυτοβιογραφία του μπαμπά που διαβάζει η μεγάλη κόρη στην αρχή νομίζω ότι είναι μια καλή απάντηση. Περιγράφει το πως ένα φτωχό αμόρφωτο αγόρι από το Άργος κατάφερε να γίνει οικονομικός κολοσσός διατρέχοντας όλη την ελληνική ιστορία "μουλωχτά", κινούμενος πλαγίως και επιδιώκοντας μόνο το κέρδος χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς κορεσμό. Επίσης είναι διαχρονικό το πώς ένας πατέρας καταπιέζει τα παιδιά του. Ακόμα και χωρίς να ζει, ζει το βάρος του, είτε αυτός είναι ο βιολογικός πατέρας, είτε ένας "μπαμπάς" που όλοι έχουμε ανάγκη, σε όλους τους τομείς της ζωής μας να μας κατευθύνει, να μας απαλλάσσει από τις ευθύνες και τελικά να μας ευνουχίζει, να μας ακυρώνει. Οικειοθελώς παραδίδουμε την ζωή μας από φόβο, από βόλεμα, από ανάγκη να θαυμάζουμε, να νιώθουμε δέος, να μας ξαλαφρώνουν από το βάρος των αποφάσεων- ένας δρόμος μάλλον χωρίς επιστροφή.
Θα δοκιμάζατε τις δυνάμεις σας στην τηλεόραση;
Δεν έχω βρεθεί σε κάποιο τέτοιο δίλημμα ως τώρα. Νομίζω πως τίποτα δεν θα μ αρέσει όσο το θέατρο. Ούτε καν το σινεμά. Φυσικά είναι πολύ χρήσιμο να ασκείς τα μέσα σου. Αλλά το καθετί πρέπει να γίνεται με φροντίδα και υπομονή και έχω την εντύπωση ότι στην τηλεόραση δε υπάρχει συνήθως αυτή η πολυτέλεια.
Μελλοντικά σχέδια
Από τα μέσα Μαρτίου θα είμαι στο ανέβασμα του μυθιστορήματος"ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μπουλγκάκωφ σε σκηνοθεσία τη Μαρίας Πανουργιά στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
