Mιας αντισυμβατικής γυναίκας, ενός ελεύθερου πνεύματος που αφιερώθηκε στον έρωτα, έζησε στην Αθήνα του περασμένου αιώνα και πλάνεψε τους άντρες.
O λόγος για την Γκάμπυ, την παράσταση της Κίρκης Καραλή, όπου η ομώνυμη κεντρική ηρωίδα, χωρίζεται σε τρεις ηθοποιούς: τον Άγγελο Παπαδημητρίου, την Γωγώ Μπρέμπου και την Λίλα Μπακλέση. Εμείς είχαμε με την Γωγώ Μπρέμπου μία συζήτηση εφ όλης της ύλης, στην οποία εξιχνιάσαμε πολλές από τις πτυχές της παράστασης.
Πώς θα μας συστήνατε την Γκάμπυ;
Γωγώ Μπρέμπου: Ως μια απόλυτα αντισυμβατική προσωπικότητα. Ως έναν άνθρωπο που όρισε τη ζωή του μόνος του. Με σκληρό τρόπο.
Τι σας γοήτευσε στο έργο αυτό, αλλά και στον χαρακτήρα της ηρωίδας;
Το ότι μιλάει για μια εποχή της Αθήνας που έχει παρέλθει προ πολλού. Μια εποχή ανοχής, αλληλεγγύης και τρυφερότητας. Η ηρωίδα προσπαθεί εντελώς μόνη, συχνά με τον κόσμο απέναντι μια και είναι ιερόδουλος, ένα κοινωνικά κατακριτεό επάγγελμα, να ζήσει, να χαρεί -και το πιο συγκινητικό- να βοηθήσει. Όσους βλέπει να είναι σε χειρότερη θέση από αυτήν.
Θα μας μιλήσετε λίγο για το τρίπτυχο των ηθοποιών που την ενσαρκώνουν; Τι αντιπροσωπεύει ο καθένας;
Εκτός από εμένα, την Γκάμπυ ερμηνεύει ο Άγγελος Παπαδημητρίου και η Λίλα Μπακλέση. Ο Άγγελος είναι το μέλλον. Η Λίλα το παρελθόν. Η προβολή και η ανάμνηση. Η δική μου Γκάμπυ στέκεται στο παρόν. Έχοντας τις αναμνήσεις της και διαισθανόμενη το μέλλον.
Πού αγγίζει η παράσταση το σήμερα;
Αν και ζούμε στο 2016, υποτίθεται προχωρημένη εποχή τεχνολογικά και επιστημονικά με γνώση για τα πάντα που προσφέρεται αφειδώς, ακόμα κρατάμε τους διαφορετικούς στο περιθώριο. Ακόμα κρίνουμε τους άλλους αυστηρά, απομονώνοντας ιδιότητες, ειδικά όταν αυτές αφορούν τη σεξουαλικότητα.
Τι θέλετε να πάρει ο θεατής μαζί του στο τέλος;
Τη συγκίνηση που προκύπτει από τον αγώνα ενός ανθρώπου να επιβιώσει.
Αγαπημένη ατάκα του έργου;
«Εδώ και σαράντα χρόνια, έμαθα ένα πράγμα. Ότι οι άνθρωποι το μεσημέρι στρώνουν τραπέζι. Κι όλη η ανθρώπινη δυστυχία πηγάζει από το να μην έχεις τι να βάλεις πάνω σε ένα στρωμένο τραπέζι. Από αυτά τα τραπέζια ξεκίνησαν οι επαναστάτες, για αυτά έγιναν ήρωες, για αυτά τουφεκίστηκαν. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες.»
Αν εσείς κάνατε την προσωπική σας ανασκόπηση, ποια σημεία της καριέρας σας θα θεωρούσατε ως ορόσημα;
Την παράσταση «Λούλου» σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη στο Ανοιχτό Θέατρο γιατί ο Γιώργος Μιχαηλίδης ήταν σπουδαίος δάσκαλος. Το «Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου στο Θέατρο Πόρτα γιατί ήταν η πιο τρυφερή συνεργασία που είχα στο θέατρο. Και το «Περί Ανέμων και Υδάτων» γιατί συνεργάστηκα με όλους αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς που με έμαθαν τι σημαίνει ήθος επαγγελματικό και ήθος ζωής.
Πόσο εύκολο είναι για μία καταξιωμένη ηθοποιό, όπως εσείς, να επιβιώσει σήμερα αποκλειστικά από το θέατρο;
Όπως για τους περισσότερους Έλληνες, στα δύσκολα χρόνια που διανύουμε, εξαιρετικά δύσκολο.
Μελλοντικά σχέδια.
Θα κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Καύση» του Στράτου Τζίτζη, ταινία που αναφέρεται στα τρομερά επεισόδια που συνέβησαν στην Αθήνα κατά την πρώτη φάση της κρίσης. Στην «Καύση» παίζουν επίσης ο Νίκος Γεωργάκης, ο Γιώργος Χρανιώτης, η Ιωάννα Μαυρέα και η Βασιλική Τρουφάκου.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
