«Δεν είμαι φλαμίνγκο»! Μια παραμυθένια παράσταση, ένα μουσικοχορευτικό πάρτι που θα κάνει μικρούς και μεγάλους να φύγουν από το θέατρο χορεύοντας και τραγουδώντας.
Εμείς είχαμε μια ζεστή συζήτηση με τον Πέτρο Κουμπλή στην προσπάθειά μας να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για την ενδιαφέρουσα αυτή παράσταση.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε έναν δημοσιογράφο να γράψει, να σκηνοθετήσει και να «ντύσει» με μουσική για ένα παιδικό έργο;
Η γραφή είναι ο δικός μου τρόπος επικοινωνίας. Γράφω βιβλία, γράφω θεατρικά, αφιερώματα για τις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο, για την τηλεόραση, σενάρια και κείμενα. Το «Δεν Είμαι Φλαμίνγκο» μου βγήκε πολύ φυσικά, καθώς είχα καιρό να ετοιμάσω κάτι για το παιδικό κοινό και μου ‘χε λείψει πραγματικά αυτή η ελευθερία, το κέφι, η χαρά του να γράφεις για παιδιά.
Με την μουσική ασχολούμαι πολλές ώρες κάθε μέρα- εδώ και πολλά χρόνια, ως ραδιοφωνικός παραγωγός- είναι βασικό κομμάτι της ζωής μου κι όταν στο τέλος της μέρα κάθομαι στο πιάνο μου, μ’ αρέσει συχνά να δοκιμάζω δικές μου μελωδίες . Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πως συνθέτω μουσική από μικρή ηλικία – κι ας μην παρουσιάζω δημοσίως αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Είχα γράψει όλα τα τραγούδια του Φλαμίνγκο πριν αρχίσω να δουλεύω το κείμενο και στην συνέχεια τα προσάρμοσα στις ανάγκες της ιστορίας, προσθέτοντας και τις απαραίτητες μουσικές φράσεις/γέφυρες.
Πείτε μας λίγα λόγια για το «Το Δεν είμαι Φλαμίνγκο»- τι πραγματεύεται.
Το «Δεν Είμαι Φλαμίνγκο» είναι μια τρελή μουσική κωμωδία για μικρούς και μεγάλους, ένα έργο γεμάτο χορό και τραγούδι, γέλια και συγκίνηση. Ο βασικός χαρακτήρας είναι ο Μιλώ, ένα ολόγλυκο στρουθοκαμηλάκι, το οποίο πασχίζοντας να γίνει μέλος της κακομαθημένης παρέας των φλαμίνγκο δηλώνει σε όλους πως κι εκείνο είναι φλαμίνγκο κι έτσι μπλέκει σε μπελάδες και μεγάλες περιπέτειες. Πρόκειται για ένα έργο που έχει να κάνει με την αποδοχή του εαυτού μας, ένα δύσκολο και κρίσιμο κεφάλαιο στις ζωές όλων των ανθρώπων, ένα ζήτημα με το οποίο ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι από μικρή ηλικία.
Ποιο μήνυμα θέλετε να μεταδώσετε στα παιδιά; Τι θέλετε να πάρουν μαζί τους μετά την παράσταση;
Το έργο είναι γεμάτο θετικά μηνύματα, για την Αγάπη, για τη Φύση, για την αποδοχή του εαυτού μας και τον σεβασμό του άλλου – που είναι κι εκείνος κομμάτι του εαυτού μας- για την ελευθερία σκέψης που οφείλουμε να χαρίσουμε στα παιδιά μας, αλλά σαφώς θίγει και ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η αποπλάνηση ανηλίκου, η ενδοσχολική βία. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε εμείς, οι κεραίες τους και οι καρδιές τους είναι ανοιχτές σε όλα τα ερεθίσματα ,οι αντιδράσεις δεν έχουν φίλτρο, είναι άμεσες και πάνω απ’ όλα δίκαιες. Θα θελα τα παιδιά να φεύγουν από το θέατρο μ’ αυτή τη μαγεία του παραμυθιού, να επιβεβαιώνεται η δύναμη της φαντασίας τους, να έχουν εμπιστοσύνη σ’ αυτό που κουβαλούν μέσα τους, που είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στον κόσμο.
Πώς θεωρείτε πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε και να μιλάμε στα παιδιά; Πώς μπορούμε να μιλήσουμε στη δική τους γλώσσα μέσω ενός θεατρικού;
Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε με γονείς που μιλούσαν μπροστά του για όλα τα ζητήματα, με ειλικρίνεια, ευγένεια κι αλήθεια. Το να μιλάς στα παιδιά είναι το σχολείο ενός ενήλικα να ξαναμιλήσει με αλήθεια. Στην πραγματικότητα είναι μια άσκηση, εμάς των μεγάλων, να βρούμε ξανά έναν καθαρό, αγνό και θεϊκό εαυτό. Τα παιδιά είναι ό,τι πιο ιερό υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο και μόνο να διδαχθούμε έχουμε από εκείνα.
Τι πιστεύετε πως λείπει από τα σημερινά παιδιά;
Η ομορφιά της παιδικής ψυχής είναι πολύ πιο δυνατή από την κάθε εποχή και την κάθε συγκυρία, τα παιδιά πάντοτε βρίσκουν τον τρόπο- ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, ακόμα και μέσα στον πόλεμο- να κρατήσουν ζωντανό τ’ όνειρο και το παραμύθι. Παρόλα αυτά, ενώ εμείς πιστεύουμε πως τους προσφέρουμε τα πάντα σε υλικό επίπεδο, στην πραγματικότητα με τον σύγχρονο τρόπο ζωής τους στερούμε από τα βασικά της ζωής, όπως την επαφή με την σοφία της φύσης και την άδολη αγάπη για τον συνάνθρωπο. Προσπαθούμε να τα φέρουμε στα ασφυκτικά μέτρα μας – να τους αγοράσουμε κινητά, να τα κάνουμε «πελάτες» , να τους μεταδώσουμε μηνύματα στέρησης και φόβου, αλλά τα παιδιά αντιστέκονται. Πάντοτε θα αντιστέκονται. Η παιδική ψυχή είναι η πρώτη κι η τελευταία ελπίδα του ανθρώπου.
Θεωρείτε ρίσκο το γεγονός πως το παιδικό αυτό έργο το «επιμεληθήκατε» πολύπλευρα (συγγραφή- σκηνοθεσία- μουσική»);
Περιέργως, ενώ έχω πάντοτε μεγάλη αγωνία για οτιδήποτε δημιουργώ, δεν είχα κανένα άγχος για το «Δεν Είμαι Φλαμίνγκο», δεν ένιωθα πως υπάρχει κάποιο ρίσκο, αφέθηκα πλήρως στο σύμπαν που δημιούργησα και σεναριακά και μουσικά και σκηνοθετικά. Το παιδί που ήμουν κάποτε ένιωσε αμέσως όμορφα μέσα σ’ αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο και σήμερα χαίρομαι αληθινά που η παράσταση αγαπιέται τόσο πολύ, που κάνει χαρούμενα τα παιδιά. Τα βλέπω να συμμετέχουν με όλη τους την ψυχή την ώρα της παράστασης, να χορεύουν, να τραγουδούν, να τρέχουν αμέσως μετά το τέλος του έργου να συναντήσουν και να φωτογραφηθούν με τους ήρωες του Φλαμίνγκο. Χαίρομαι όμως αληθινά και για τους υπέροχους γονείς, που κι εκείνοι γελούν με την καρδιά τους και μας χαρίζουν το ζεστό, καλό τους λόγο για τη δουλειά μας.
Πώς εξηγείτε την εκρηκτική αύξηση των παιδικών παραστάσεων στην θεατρική Αθήνα την τελευταία πενταετία;
Οι γονείς δίνουν έναν πολύ μεγάλο και δύσκολο αγώνα να προσφέρουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους. Η σύγχρονη γενιά μαμάδων και μπαμπάδων είναι άνθρωποι που έχουν δει ως παιδιά θέατρο κι έχουν πλήρη συνείδηση της αξίας και της χρησιμότητας του στην παιδική ηλικία . Συγχρόνως μέσα στην κρίση των τελευταίων χρόνων, το θέατρο για παιδιά μοιάζει μια οικονομική λύση για μια οικογένεια, οι τιμές των εισιτηρίων είναι λογικές. Βεβαίως υπάρχει και η παράλληλη απουσία της τηλεόρασης, η οποία έχει εξορίσει πλήρως τα παιδιά, τους πασάρει μόνο ενήλικο πρόγραμμα χαμηλού επιπέδου και μόνο ως εξαίρεση κάποιες απειροελάχιστες ζώνες με κινούμενα σχέδια (με χαρακτηριστικό το πολύ δυσάρεστο κι απαράδεκτο παράδειγμα της ΕΡΤ που εδώ και χρόνια δεν κάνει ελληνικές παραγωγές για παιδιά, παρόλο που οφείλει ως δημόσια τηλεόραση. Εμείς μεγαλώσαμε με Φρουτοπία, Παραμυθά και κορυφαία ελληνικά παιδικά προγράμματα, αλλά για τα παιδιά μας σήμερα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο)
Μελλοντικά σχέδια
Το «Δεν Είμαι Φλαμίνγκο» συνεχίζεται μέχρι 29 Μαΐου και η επιτυχία της παράστασης μας οδηγεί στην απόφαση να παίξουμε κι όλη την επόμενη σεζόν , κάθε Κυριακή και καθημερινές για σχολεία.
Έχω ήδη γράψει το επόμενο θεατρικό μου – αυτή τη φορά επιστρέφω σε παράσταση για ενήλικο κοινό- κι ελπίζω το καλοκαίρι να τελειώσω και το επόμενο μυθιστόρημα, που δουλεύω εδώ κι αρκετό καιρό.
Γεωργία Οικονόμου
