Πέρσι, μας εξέπληξε σ' έναν εντελώς κόντρα ρόλο στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας στην παράσταση «Η Τσερλίνε και το Σπίτι των Κυνηγών» του Χερμαν Μπροχ σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού. Φέτος, συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο στην παράσταση «Ο Εξηνταβελόνης» του Κωνσταντίνου Οικονόμου που θα ανέβει στις 22 Δεκεμβρίου στη Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος στο κτίριο Τσίλλερ σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.
Είστε μια ηθοποιός, που παρά το νεαρό της ηλικίας σας, έχετε συμμετάσχει σε σημαντικές παραστάσεις, σε ρόλους πρωταγωνιστικούς. Πόσο δύσκολο είναι σήμερα για έναν νέο ηθοποιό το κτίσιμο μιας καριέρας;
Νομίζω ότι η «καριέρα» είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο δεν έχει να κάνει μόνο με εμάς, με την πραγματική ζωή μας και με το αντικείμενό μας. Σε σχέση όμως με την καλλιτεχνική διαδικασία και με τη θεατρική μου διαδρομή, νιώθω ότι ακολουθώ μία πορεία την οποία θα ήθελα να συνεχίσω και να εμπλουτίσω με συνεργασίες οι οποίες να με αφορούν και να τις πιστεύω.
Παράλληλα, διδάσκετε υποκριτική. Τι συμβουλεύετε τα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το όνειρο τους;
Αποφεύγω τις συμβουλές. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να προσφέρω στους φοιτητές μας κάποια εργαλεία ώστε να μπορούν να ξεκλειδώνουν το κείμενο και να μετουσιώνουν τις λέξεις και τις φράσεις σε ψυχοσωματικές συμπεριφορές. Πιστεύω πάρα πολύ στη γενική παιδεία του ηθοποιού και θεωρώ ότι πολλές φορές είναι χρήσιμο να επιδιώκει κανείς να κάνει και άλλες σπουδές παράλληλα με την υποκριτική. Η λέξη «όνειρο» μπορεί να είναι κάπως εξιδανικευμένη και σε ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο ως επάγγελμα πολλές φορές μπορεί να σε διαψεύσει. Η λέξη «θέλω» εν προκειμένω είναι πολύ πιο δραστική. Όσο πιο ισχυρή λοιπόν είναι η θέληση τόσο πιο καθαρή γίνεται η πορεία αφού λειτουργεί από μόνο του ως κινητήριος μοχλός.
Φέτος σάς συναντάμε στο Εθνικό Θέατρο στο έργο ‘’Ο Εξηνταβελόνης’’ του Κωνσταντίνου Οικονόμου. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας.
Καταρχάς είμαι πολύ χαρούμενη που συνεργάζομαι με το Εθνικό Θέατρο αυτή τη χρονιά. Το συνολικό ρεπερτόριο που έχει προγραμματιστεί, το άνοιγμα στη νέα γενιά συνεργατών -σε συνδυασμό πάντα με τις παλαιότερες- και η πίστη στο “θέατρο συνόλου” από την πλευρά του Στάθη Λιβαθινού, με αφορά πολύ από δημιουργικής άποψης. Έπειτα, έχω μεγάλη χαρά που έχουμε αναλάβει να ζωντανέψουμε αυτό το έργο που στην ουσία είναι μία μεταφραστική εκδοχή του πασίγνωστου «Φιλάργυρου» του Μολιέρου. Ο συγγραφέας μας, ο Κωνσταντίνος Οικονόμου, το μεταφράζει την περίοδο του διαφωτισμού θεωρώντας ότι όπως ο Μολιέρος πήρε τα δάνειά του από τον Πλαύτο και τον Τερέντιο, με τον ίδιο τρόπο θα έπρεπε να εξελληνισθεί το κείμενο του Μολιέρου και να μας απασχολήσει κι εμάς επαναφέροντας τις αρχικές πηγές στον τόπο καταγωγής τους.
Όσο για την Χαρίκλεια, τον ρόλο που υποδύομαι, πρόκειται για «Μίαν νέαν, η οποία… φαίνεται πλασμένη δια να εμπνέη τον έρωτα εις όλους όσοι την βλέπουν. Αξιεραστότερον πλάσμα δεν εδημιούργησεν η φύσις… ζη υπό την επίσκεψιν μιας γραίας μητρός, ήτις είναι πάντοτε σχεδόν ασθενής… αι γυναίκες αύται δεν έχουν εύκολον τρόπον του ζην.» Είναι λοιπόν μία πανέμορφη νεαρή κοπέλα, καλής καταγωγής, η οποία συγκεντρώνει όλες τις χάρες του κόσμου , αλλά επειδή έχει μείνει ορφανή από πατέρα, ζει πολύ στριμωγμένα οικονομικά. Την ερωτεύονται λοιπόν ο γηραιός Φιλάργυρος, αλλά και ο γιος του ο Κλεάνθης. Βρίσκεται ανάμεσα τους ως μήλον της έριδος που και οι δύο διεκδικούν.
Η οικονομική κρίση που περνάμε, πιστεύετε ότι δημιουργεί περισσότερους φιλάργυρους... δίπλα μας;
Η δράση του έργου μας τοποθετείται από τον συγγραφέα στην Σμύρνη των αρχών του 19ου αιώνα. Την εποχή εκείνη η τοκογλυφία ήταν ένα πολύ σύνηθες και διαδεδομένο φαινόμενο. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό συνταξιούχων μάλιστα έβγαζε επιπλέον εισόδημα δανείζοντας συστηματικά ένα ποσό της σύνταξής του. Συχνά η ένδεια καλλιεργεί τη φιλαργυρία για να ανακουφίσει την ανασφάλεια και τον φόβο, αισθήματα που έχουν ισχύ σε περιόδους οικονομικής κρίσης.
Έχουμε δώσει στο χρήμα και τότε και τώρα περισσότερη αξία από αυτή που πραγματικά έχει…;
Υπάρχει μια φράση μέσα στο ίδιο το έργο που αφορά στο φαγητό: «Ο άνθρωπος πρέπει να τρώγη δια να ζη, και όχι να ζη δια να τρώγη» (στα σχόλια αποδίδεται στον Σωκράτη). Νομίζω ότι το χρήμα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο: πρέπει να βγάζουμε χρήματα για να ζούμε και όχι να ζούμε για να βγάζουμε χρήματα. Είναι βεβαίως σημαντικό να μπορεί κανείς να έχει μία σχετική ευχέρεια και πολλές φορές σου λύνει τα χέρια και σου προσφέρει λύσεις σε σημαντικά ζητήματα όπως η υγεία, αλλά σε πολλές περιπτώσεις γίνεται λανθασμένα και σκοπός ζωής. Στο έργο μας η φιλαργυρία εκδηλώνεται ως ακραία μορφή ασθένειας.
Μαζί με εσάς, ποιους άλλους θα δούμε στην παράσταση;
Τον Φιλάργυρο τον υποδύεται ο Χρήστος Βαλαβανίδης, με τον οποίον χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργάζομαι γιατί τον εκτιμώ ως ηθοποιό. Τον γιο του υποδύεται ο Γιώργος Στάμος, την κόρη του η Αμαλία Αρσένη, τον αγαπημένο της ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος. Τον υπηρέτη του σπιτιού ο Γιωργής Τσουρής, την προξενήτρα η Υρώ Μανέ, τον εισβολέα που φέρνει την ανατροπή ο Κώστας Γαλανάκης και τον Άρχοντα Γραμματικό ο Σπύρος Μπιμπίλας. Την παράσταση σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ, τη μουσική υπογράφει ο Χαράλαμπος Γωγιός, τα σκηνικά ο Γιώργος Γαβαλάς, τα κοστούμια η Βασιλική Σύρμα, την κίνηση η Μόνικα Κολοκοτρόνη, τα φώτα η Μελίνα Μάσχα. Από τις 22 Δεκεμβρίου στο Εθνικό Θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ στη Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος.
