Ο λόγος για το «Για μια ανάσα…» της Ζίνι Χάρις, μια σύγχρονη οδύσσεια επιβίωσης δύο γυναικών, που η ζωή τους μετατρέπεται σε απροσδόκητο θρίλερ ταξιδεύοντας σε μια Ευρώπη που καταρρέει… Ο κεντρικός ρόλος που η ίδια ενσαρκώνει, αυτός της Άννας, είναι ένας σύγχρονος Φάουστ ή ένας σύγχρονος Οδυσσέας που παλεύει με θεούς και δαίμονες σε ένα υπαρξιακό ταξίδι επιβίωσης.
Εμείς με αφορμή την παράσταση αυτή μιλήσαμε με την Ελένη Ράντου για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα, για τον έρωτα, τον Τραμπ, τους φόβους και τις ελπίδες της....
Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε το «Για μια ανάσα»; Τι είναι αυτό που σας γοητεύει ιδιαίτερα στο έργο αυτό;
Ότι μιλά για το τώρα μας, γι’ αυτό που ζούμε με μια πειραγμένη ποίηση που το βγάζει από τη σφαίρα του επίκαιρου και το κάνει έργο τέχνης. Εμβαθύνει στα συναισθήματά μας κι αυτό κατά τη γνώμη μου το κάνει σπουδαίο έργο.
Ποιες είναι οι πολιτικές προεκτάσεις του έργου;
Ας μπει στο κόπο ο κάθε θεατής και να πάρει αυτό που αντέχει να πάρει. Δεν είναι διδακτικό έργο. Είναι ένας σαρκασμός και μια κριτική σ’ όλο το δυτικό τρόπο ζωής και συγχρόνως μια κραυγή αγωνίας.
Σήμερα, ακόμη και στον έρωτα υπάρχει συναλλαγή;
Σήμερα πιο πολύ από ποτέ. Δες τον Τραμπ με τη γυναίκα του…..
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή;
Από τη Φιλουμένα ξεκίνησε ένα ωραίο ταξίδι επικοινωνίας και συνοδοιπόρευσης. Σεβόμαστε πολύ ο ένας τον άλλον. Κι αυτό είναι σπάνιο στη δική μας δουλειά μεταξύ σκηνοθέτη και ηθοποιού. Νιώθω ευγνωμοσύνη που τον ξανασυνάντησα μετά από 25 περίπου χρόνια. Η ωριμότητα μας πάει….
Πού πιστεύετε πως θα αγγίξει το έργο αυτό τον σύγχρονο Έλληνα;
Αν κρίνω από τις μέχρι τώρα παραστάσεις… σίγουρα τον αγγίζει. Περισσότερο ίσως κι από όσο περίμενα. Μοιράζεται τον πόλεμο που κάνουμε όλοι αυτό τον καιρό με τους δαίμονες μας. Κι έπειτα είναι μια παράσταση με τρομερό υποκριτικό ενδιαφέρον. Γενικά νομίζω ότι είναι μια θεατρική εμπειρία που δε μοιάζει με κάποια άλλη. Δεν κατατάσσεται εύκολα. Έχει μια μοναδικότητα και μια πρωτοτυπία που ακόμα κι εμένα κάθε βράδυ με κινητοποιεί.
Η κρίση σας έχει αγγίξει προσωπικά;
Υπάρχει κανείς που δεν τον έχει αγγίξει; Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Γενικώς σαν άνθρωπος προσαρμόζεστε εύκολα σε νέα δεδομένα;
Όχι εύκολα. Αλλά δεν έχω άρνηση να πάω παρακάτω. Να προσπεράσω αγαπημένες ρουτίνες. Ίσως η τάση μου να πλήττω εύκολα με βοηθάει να μην μένω κολλημένη και να ψάχνομαι ακόμα. Γενικά σε τέτοιους καιρούς το ένστικτο επιβίωσης είναι σε εγρήγορση.
Τι είναι αυτό που φοβάστε περισσότερο σήμερα και τι αυτό που σας έχει απογοητεύσει/ματαιώσει περισσότερο;
Φοβάμαι τον αρνητισμό των ανθρώπων. Την απογοήτευσή τους. Ώρες ώρες μας βλέπω έτοιμους για τον χειρότερο εαυτό μας. Η έλλειψη προοπτικής μας έχει κάνει υστερικούς και βλάκες. Ακουμπάμε σε όποια λόγια μας ανακουφίζουν … δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τον άνθρωπο που δεν εμπιστεύεται πια, από τον ματαιωμένο άνθρωπο.
Μπορείτε να μας κάνετε ένα σύντομο ψυχογράφημα του σύγχρονου Έλληνα;
Ικανό για τα καλύτερα και την ίδια ώρα για την απόλυτη καταστροφή. Διδάξαμε το μέτρο, αλλά μετά το χάσαμε.
Πώς κρίνετε το γεγονός πως πολλοί συμπατριώτες μας αναζητούν στο εξωτερικό ένα καλύτερο μέλλον;
Απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά κι εκεί μη νομίζεις ότι κρύβονται λιγότερες απογοητεύσεις. Σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο, που σου πουλάει το παραμύθι ότι είσαι πολίτης του κόσμου όλοι στρέφονται εκεί που ελπίζουν να τη βολέψουν καλύτερα.
Πόσο αισιόδοξη είστε για το μέλλον;
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πιστεύω ότι το καλό να νικήσει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει ακόμα ανθρωπιά που λέει και το έργο. Γραφικό; Απελπισμένο; Ίσως. Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω αλλιώς!
Γεωργία Οικονόμου
