Το κείμενο του Μπέκετ γραμμένο στα 1960 παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Cherry Lane Theater της Νέας Υόρκης στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 και επιστρέφει έκτοτε διαρκώς σε σκηνικά ανεβάσματα σε όλο τον κόσμο. Σχεδόν ως «θεατρικό άλυτο». Η Γουίνυ ενταφιασμένη ως επάνω από τη μέση της, στο κέντρο ενός τύμβου είναι το πρώτο θηλυκό θεατρικό προσωπείο του συγγραφέα που εξαντλεί όλες τις συγγραφικές δυνατότητες στην αναζήτηση μιας γλώσσας του Υποκειμένου. Μια φωνή μονολογεί. Αυτή είναι η ελάχιστη μονάδα μέτρησης της ύπαρξης στα κείμενα του Μπέκετ.
Εμείς μιλήσαμε με την Σύλβια Λιούλιου στην προσπάθειά μας να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για το ανέβασμα αυτό.
Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο στο θέατρο;
Η επιλογή του έργου είχε να κάνει με την ίδια την Όλια. Είναι από τα πρόσωπα που ξεκινώ κι έπειτα προσπαθώ να συγκροτήσω το δυναμικό πεδίο μέσα στο οποίο μπορώ να τα φανταστώ να «ανθίζουν». Αυτό το πεδίο δημιουργείται με την επιλογή του κειμένου.
Τι το ιδιαίτερο θα δούμε στην παράστασή σας; Πού εστιάσατε σκηνοθετικά;
Δεν ξέρω πώς μπορεί να πει κανείς τι είναι ιδιαίτερο σ’ εκείνο που επιχειρεί ο ίδιος. Το βέβαιο είναι ότι εργαζόμαστε σκληρά και με συνέπεια. Στα αρχικά στάδια της πρόβας και για μεγάλο διάστημα δουλέψαμε πάνω στο λόγο προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τους ρυθμούς του και τους υπόγειους συνειρμούς του. Έπειτα έχοντας χαράξει ένα μονοπάτι αρχίσαμε να το περπατάμε ξανά και ξανά ώσπου να εμφανιστεί μια αλήθεια. Η ποίηση είναι η αλήθεια.
Πού αγγίζει το έργο το σήμερα;
Πολλά μπορεί να πει κανείς για τους συμβολισμούς της καθήλωσης και τόσα άλλα που μπορεί να σκεφτόμαστε βλέποντας στο θέατρο μια γυναίκα ως τη μέση της σφηνωμένη σε ένα λόφο. Εκείνο που πιο πολύ με συγκινεί είναι το όνειρο ανάδυσης στο οποίο αφήνεται η Γουίνυ. Αυτή η δυνατότητα να ονειρεύεται κανείς την ελευθερία του είναι για μένα αξία υψηλής τάξης.
Τι συμβολίζει για εσάς η Γουίνυ;
Αυτό το όνειρο για το οποίο σας μίλησα.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με την Ολια Λαζαρίδου;
Βαθιά καρδιακή. Εργαστήκαμε προς το κείμενο και ο καθένας έδωσε το καλύτερο που διέθετε. Είναι μια τύχη να μπορείς να δουλεύεις έτσι. Είναι μια τύχη να δουλεύεις και με την Όλια. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ανάστημά της ως ηθοποιού αλλά και –για μένα κυρίως- με το ότι είναι ένα συναρπαστικό πρόσωπο.
Μελλοντικά σχέδια….
Σιγά-σιγά θα εμφανιστούν και τα επόμενα. Τώρα είμαστε στη μεγάλη φούρια των «Ευτυχισμένων Ημερών».
Γεωργία Οικονόμου
