Ο λόγος για την «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα», της παράστασης - έκπληξη που παρουσιάζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη με μία πολύ ταλαντούχα ομάδα ηθοποιών (Κλέων Γρηγοριάδης, Μαρία Καλλιμάνη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Δημήτρης Πασσάς, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Χάρης Φραγκούλης).
Εμείς μιλήσαμε με τη Μαρία Καλλιμάνη στην προσπάθειά μας να μάθουμε όσο το δυνατό περισσότερα για την παράσταση αυτή.
Λίγα λόγια για την παράσταση αυτή
“Η επανένωση της βόρειας με τη νότια Κορέα” του Ζ. Πομερά σε σκηνοθεσία του Ν. Μαστοράκη είναι ένα σύγχρονο σπονδυλωτό έργο, αποτελουμένο από μικρές αυτοτελείς ιστορίες που έχουν να κάνουν με την αγάπη: την συζυγική αγάπη, την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά, τον έρωτα, την αγάπη που πληγώνει, την αγάπη που απαιτεί, την αναζήτηση της αγάπης.Είναι ιστορίες συγκινητικές και συνάμα αστείες.
Τί σας γοητεύει ιδιαίτερα σε σχέση με το έργο αυτό;
Αυτό που με γοητεύει ιδιαίτερα στο έργο, είναι ότι οι ιστορίες αυτές μας αφορούν μ' έναν τρόπο όλους και είναι γραμμένες σαν μικρές σκηνές από το σινεμά. Ο Πομερά, όντας και ο ίδιος σκηνοθέτης, γράφει τα έργα του μαζί με τους ηθοποιούς του στην διάρκεια των προβών. Σε καμιά ιστορία δεν μπορείς εύκολα να πάρεις το μέρος του ενός ή του άλλου, καθώς από γραφής μένει ανοιχτό το ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Το γεγονός ότι εμείς οι ηθοποιοί καλούμαστε να παίξουμε περισσότερους από έναν ρόλο, καθιστά το έργο για μας συναρπαστικό. Απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση και ακρίβεια αλλά την ίδια στιγμή αποβαίνει εξαιρετικά ελκυστικό.
Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας.
Οι ρόλοι που υποδύομαι στο έργο είναι μια πόρνη που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της όταν μαθαίνει ότι ο άντρας που αγαπά είναι ερωτευμένος με άλλη γυναίκα, μια γυναίκα πριν το χωρισμό που ζητά πίσω εναγωνίως αυτό που έδωσε μέσα στη σχέση της, το κομμάτι της που της πήρε το άλλο πρόσωπο χωρίς αυτό να δώσει τίποτα, μια μητέρα που προσπαθεί μαζί με τον άντρα της να διαλευκάνει την πιθανότητα σεξουαλικής παρενόχλησης του γιου τους και κατηγορεί τον δάσκαλό του και τέλος μια από τις πέντε αδελφές την ημέρα του γάμου τής μίας εξ' αυτών...
Τι είναι για εσάς η αγάπη; Πώς θα την ορίζατε;
Είμαι πεπεισμένη ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να αγαπώ. Και δεν εννοώ μόνο την ερωτική αγάπη ή την αγάπη για τους φίλους μου ή την οικογένειά μου. Το πάθος και η αφοσίωση που έχω στην δουλειά μου συνδέονται με το γεγονός ότι αγαπώ αυτή τη δουλειά. Το αίσθημα της αγάπης πηγάζει από την καρδιά. “Η καρδιά έχει τη δική της λογική” και πολλές φορές αισθάνομαι ότι η καρδιά γνωρίζει καλύτερα από το μυαλό...ή “η καρδιά ξέρει”. Η αγάπη σημαίνει συναισθηματική ωριμότητα και είναι μια διαδικασία που ποτέ δε φτάνει σ' ένα τέλος, ουσιαστικά δεν ολοκληρώνεται ποτέ, θα μπορούσε να είναι ένας δρόμος διαρκούς αναζήτησης του εαυτού μας και των άλλων κια της ίδιας της ζωής .
Πού αγγίζει το έργο σήμερα;
Ένα έργο για την αγάπη είναι πάντα επίκαιρο φυσικά. Σε όλες τις εποχές, στην παγκόσμια δραματουργία και την λογοτεχνία ,την ποίηση και την μουσική, τις πλαστικές τέχνες, η βασική αναζήτηση των δημιουργών είναι γύρω από την αγάπη. Ανά τους αιώνες έχει υμνηθεί η αγάπη και ο έρωτας. Στον εικοστό αιώνα η τέχνη της φωτογραφίας και του κινηματογράφου “αποθανάτισαν ' μεγάλες και μικρές ιστορίες αγάπης. Το συγκεκριμένο έργο αποτελείται από μικρές ιστορίες του σύγχρονου δυτικού κόσμου που αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο και τις ανάγκες του, οι οποίες φυσικά καθορίζονται και διαμορφώνονται μέσα στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό πλαίσιο στο οποίο ζει.
Τελικά η αγάπη...φτάνει;
Στην ταραγμένη και δύσκολη περίοδο που διανύουμε τόσο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, ο άνθρωπος έχει φτάσει σε αδιέξοδο εξαιτίας ακριβώς αυτής της έλλειψης αγάπης. Η αγάπη θα έφτανε και θα περίσσευε: η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η ανεκτικότητα, η αποδοχή της διαφορετικότητας σε όλα τα επίπεδα, η αγάπη για τον πλανήτη και το περιβάλλον. Ο σεβασμός, η διάκριση, το θάρρος, η γενναιοδωρία, η ευσπλαχνία, η ταπεινότητα είναι αρετές που συνδέονται με το αίσθημα της αγάπης. Στον έρωτα βέβαια, είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές η αγάπη δεν φτάνει. Σε μια από τις είκοσι ιστορίες του έργου του Πομερά- στην παράσταση κάνουμε τις δώδεκα από τις είκοσι-μια γυναίκα αποφασίζει να χωρίσει λέγοντας στον εραστή της ή ίσως στον άντρα της, ότι τον εγκαταλείπει γιατί η αγάπη δεν φτάνει... “Αγαπιόμαστε αλλά δεν αρκεί....ναι, αυτό είναι,το ξέρω ότι είναι τρομερό, δεν αρκεί η αγάπη...”
Γεωργία Οικονόμου
georgia,[email protected]
