Με πρόλογο το εκτενές ποίημα του Διονύση Καψάλη «Διαθήκη – 25 Μαρτίου 1616» και κυρίως σώμα μια σύνθεση από τα σημαντικότερα έργα του μεγάλου Άγγλου δραματουργού, στήθηκε μια παράσταση για έξι ηθοποιούς και έναν χορευτή...
Εμείς μιλήσαμε με τον Θοδωρή Γκόνη για το τι θα δούμε στην ενδιαφέρουσα αυτή παράσταση...
Πείτε μας λίγα λόγια για τη «Διαθήκη του Σαίξπηρ» και πως αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε αυτό το έργο...
Είναι μια παράσταση με πρόλογο το εκτενές ποίημα του Διονύση Καψάλη Διαθήκη 25 Μαρτίου 1616 -ελάχιστο αντιχάρισμα στη σαιξπηρική δωροφορία το ονομάζει ο ίδιος - και κυρίως σώμα μια σύνθεση από τα σημαντικότερα έργα του Άγγλου δραματουργού.
Ο Άμλετ και η Οφηλία, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα , ο Κλαύδιος και ο Πολώνιος, ο Ριχάρδος ο ΙΙΙ, ο Μερκούτιος και ο Τυβάλδος, η Τιτάνια, ο Πούκ, ο Όμπερον, τα ξωτικά, οι νεράιδες, οι ελισαβετιανοί τεχνίτες που αφήνουν για λίγο τις εργασίες τους για να ετοιμάσουν κι αυτοί σαν και μας -καλή ώρα- μια παράσταση. Όλος αυτός ο έναστρος θίασος έρχεται, συναντιέται για να μας πει πως μόνον ό,τι γράφεται και υπογράφεται με αίμα έχει κύρος ανθρώπινο.
Τι είναι που σας γοητεύει στον Σαίξπηρ;
Ότι αν και τα έργα του είναι κουρντισμένα στο κλειδί της εποχής τους, ανοίγουν περίεργες προοπτικές, υποβάλουν διαφυγές μυστηριώδεις. Δεν έχουν μόνο πρόσοψη, έχουν βάθος, έχουν σπλάχνα, αυτά λέμε «μεγάλα έργα». Εκείνα που επικοινωνούν με το βαθύ στρώμα του σταθερού και του αιώνιου.
Πως θα δούμε τα έργα του Σαίξπηρ στη διαθήκη του; Σαν αποσπάσματα ή σαν ενιαίο έργο ;
Σαν ένα μικρό, ελαφρό τσίμπημα, μια ευκαιρία να τρέξουμε να τον ψάξουμε στο σπίτι μας, στη βιβλιοθήκη μας, να πιούμε έναν καφέ, ένα κρασί μαζί του, να μάθουμε ένα σονέτο από στήθους, να παρακολουθήσουμε μια παράστασή του, ακόμα και να τον αναζητήσουμε έξω στο δρόμο, να τον φωνάξουμε με τ’ όνομά του το μικρό και το μεγάλο, άλλωστε αυτός πεζός ξεκίνησε από το Στράτφορντ για το Λονδίνο και από τότε έγινε ο μεγάλος οδοιπόρος όλου του κόσμου.
Γεωργία Οικονόμου
