"Το μόνο της αμάρτημα" είναι ότι ήταν απρόσεχτη, "γιατί ρούφηξε την καρδάρα με το γάλα ως τον πάτο - όπως ήθελε να ρουφήξει και τη ζωή- και κατάπιε μαζί το μικρό φίδι που είχε πέσει στο ξύλινο σκεύος. Εκείνο που γρήγορα θέριεψε μέσα της". Αυτό που δεν θέλει να καταλάβει ο ήρωας της δεύτερης ιστορίας είναι γιατί μαίνεται εναντίον του ένας μαινάτης ... πάντως για ότι έκανε δεν φέρει καμία ενοχή.
Μία άθλια μύγα ενόχλησε τον συγγραφέα όταν έγραφε τα "Δώδεκα χρόνια", γιατί στριφογύριζε γύρω από το κεφάλι του, στη μύτη του και του "διέκοπτε τον ειρμό, την συνέχεια, τη συνοχή".
Το αποκορύφωμα έρχεται στο δέκατο διήγημα, τις "Σφήκες", όπου ένας καχεκτικός και δύστροπος πενηντάρης θα σκεφθεί να χρησιμοποιήσει ως άλλοθι στη δολοφονία του άντρα της πρώην ερωμένης του.. μια σφήκα.
Δεκαοχτώ διηγήματα, δεκαοχτώ παράδοξες, βάναυσες και τρυφερές μαζί ιστορίες, ένας κεντρικός πυρήνας: Η ενοχή. Αυτή διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη τους ήρωες της κάθε μια ιστορίας, αυτή τους βασανίζει. Ο ήρωας - ο καθένας χωριστά, και όλοι μαζί- προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτή, χωρίς όμως να τα καταφέρνει.
Αυτό που ελκύει στα 18 αυτά διηγήματα είναι το παράλογο. Ο Ανδρέας Μήτσου ξεφεύγει συχνά από τα όρια της πραγματικότητας και αφηγείται σ' ένα δεύτερο επίπεδο, φανταστικό, αλλά κυρίως παράλογο. Αυτό το παράλογο είναι που καλεί τον αναγνώστη να ταυτιστεί πολλές φορές με τους ήρωες.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου " Από αυτήν[την ενοχή] προσπαθεί να απαλλαγεί [ο συγγραφέας], συνθέτοντας συναρπαστικές ιστορίες. Προσποιείται μάλιστα και δηλώνει αποστασιοποίηση από τα τεκταινόμενα ο αφηγητής και ψύχραιμη ενατένιση των συμβάντων. Δόλιος, παριστάνει τον αμέτοχο και τον παρατηρητή. Βάζει θαρρείς, ένα μεγεθυντικό καθρέφτη μπροστά στις ιστορίες του και αποδίδει υπερμεγέθη τα πρόσωπα και τις καταστάσεις. Άλλοτε γυρνά στον καθρέφτη, όποτε όλα μικραίνουν αφύσικα"

Εκδόσεις Καστανιώτη
Τίτλος: Σφήκες
Συγγραφέας: Ανδρέας Μήτσου
Σελίδες: 147
ISBN: 960-03-3013-1