2007 / περιοχής 2, Widescreen (2.35:1), Odeon
Μια μικρή επανάσταση σηματοδοτήθηκε όταν το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά ξάπλωσε στον ψυχαναλυτικό καναπέ και ομολόγησε ότι η αγία αμερικανική οικογένεια απέτυχε. Και δεν το έκανε με τρόπο επικό -δεν ελλόχευαν σπάνιες καρμικές τραγωδίες στη μήτρα του κακού- αλλά το αποτύπωσε απλά, καθημερινά, γι αυτό ίσως και τόσο πιστευτά. Εχουν περάσει τουλάχιστον δύο δεκαετίες από τότε και η επανάσταση έγινε... κυβέρνηση. Ταλαντούχοι, ως επί το πλείστον, κινηματογραφιστές του arthouse, και πολλές φορές όχι και τόσο ανεξάρτητου, αμερικανικού σινεμά αποφασίζουν να ψυχαναλυθούν και να μας ψυχαναλύσουν, μέσω παράδοξων οικογενειακών δραμάτων. Μόνο που, επειδή φαίνεται να έχουν γίνει όλα πια στη μεγάλη οθόνη, θεωρούν ότι ο μοναδικός τρόπος για να σημάνουν τη διαφορά είναι να παραδοθούν αμαχητί στον παραλογισμό και στην υπερβολή. Κάπου ανάμεσα στις ψυχωτικές ηρωίδες, τους κλινικά καταθλιπτικούς εφήβους και τις εξεζητημένες σεναριακές υπερβάσεις που δεν καταλήγουν - επίτηδες - πουθενά, χάθηκε κάθε ευκαιρία επικοινωνίας με το κοινό. Γιατί μόνο κάποιοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, δημιουργοί έχουν την ικανότητα να μετατρέπουν το αλλόκοτο σε οικείο.
Ενας από αυτούς έμοιαζε να είναι ο Νόα Μπάουμπαχ. Οι προπέρσινοι «Δεσμοί Διαζυγίου» του ήταν δείγμα σωστού ενστίκτου, ειλικρινούς σινεμά, μ ένα σενάριο που πρόδιδε την ανάγκη να ειπωθούν τα ανείπωτα γύρω από το τραύμα και την επιβίωση ενός διαζυγίου. Στη δεύτερη μεγάλου μήκους απόπειρα του δεν πείθει, όμως, για την ειλικρίνειά του. Η προσπάθεια να απεικονίσει «διαφορετικά» την καταστροφική σχέση δύο ανταγωνιστικών αδελφών μοιάζει με επίδειξη μιας συρραφής «ανήσυχων» σκηνών, τόσο μακρόσυρτων και άρρυθμων που δεν έχουν καμία ελπίδα να αφομοιωθούν σ' ένα καλοδουλεμένο, σφιχτό δράμα.
Ακόμα κι αν ξεπεράσει κανείς την αποτυχημένη φόρμα, όμως, του είναι αδύνατο να νιώσει την παραμικρή συμπάθεια για τους χαρακτήρες του. Οχι, δεν είναι απαραίτητο να συμπαθούμε πάντα τους ήρωες μιας ταινίας, αλλά, ναι, αποτελεί προϋπόθεση να τους αγαπάει ο σκηνοθέτης τους. Γιατί από εκεί πηγάζει η ανάγκη να μας διηγηθεί τις ιστορίες τους. Εδώ, η κακομαθημένη, εγωπαθής Μάργκο της Νικόλ Κίντμαν είναι τόσο αποστειρωμένη μέσα στις ψυχώσεις της που νιώθεις ότι πρώτη φορά βλέπεις γυναίκα σε νευρική κρίση να μοιάζει χωρίς σφυγμό. Ταυτόχρονα, ο Τζακ Μπλακ ασφυκτιά στο ρόλο του ευνουχισμένου αρραβωνιαστικού και η Τζένιφερ Τζέισον Λι βουλιάζει στην ευκολία ενός ακόμα συνήθους ρόλου ανασφαλούς και απροσάρμοστου θηλυκού.
Οταν η αποτυχία της επανάστασης μάς κάνει και νοσταλγούμε τα mainstream αμερικανικά οικογενειακά δράματα, μάλλον έχει έρθει η ώρα για μια νέα επανάσταση.
DVD EXTRAS
Μια συζήτηση με το ζευγάρι στη ζωή Νόα Μπάουμπαχ και Τζένιφερ Τζέισον Λι και ελληνικοί υπότιτλοι.
Πόλυ Λυκούργου
