Η υψηλή κοινωνία της Φιλαδέλφειας περιμένει με ανυπομονησία τον γάμο της διαβόητης Τρέισι Λορντ. Ο πρώην άντρας της, παρά τον επεισοδιακό χωρισμό τους, που περιλαμβάνει την κακοποίηση ενός μπαστουνιού του γκολφ και μια μικρή δόση ξεκαρδιστικής, συζυγικής βίας, τρέφει ακόμη αισθήματα για εκείνη, καμουφλαρισμένα ωστόσο σε βιτριολικά σχόλια, προορισμένα να πληγώσουν τον εγωισμό της. Σε μια ύστατη προσπάθεια να ανατρέψει την κατάσταση, προσκαλεί στον κλειστό γάμο τον δημοσιογράφο μιας κουτσομπολίστικης εφημερίδας, μη γνωρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο προσθέτει ακόμη έναν αντίζηλο στον αγώνα για την καρδιά της δεσποινίδος Λορντ.
Ο θεατρικός συγγραφέας Φίλιπ Μπάρι προόριζε ξεκάθαρα το «Philadelphia Story» για μια θριαμβευτική επιστροφή της Κάθριν Χέμπορν στην σκηνή του Μπρόντγουεϊ, προκειμένου να ξεπεράσει την δυσμένεια στην οποία είχε πέσει το 1938, όταν οι ταμπλόιντ τής χάριζαν τον τίτλο «το δηλητήριο του box office». Αμέσως μετά την εκπλήρωση του βασικού στόχου, ο τότε σύντροφός της Χάουαρντ Χιουζ τής δώρισε τα δικαιώματα του έργου και μαζί τη δυνατότητα να επιλέξει τον παραγωγό, τον σκηνοθέτη και τους συμπρωταγωνιστές της για μια αναμενόμενη κινηματογραφική μεταφορά, που θα επιβεβαίωνε για μια ακόμη φορά την υπεροχή της στους φαρμακόγλωσσους κύκλους του Χόλιγουντ. Εκείνη υπέδειξε τον Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, τον Τζορτζ Κιούκορ και τους Κάρι Γκραντ και Τζέιμς Στούαρτ αντίστοιχα. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά με αυτόν τον συνδυασμό;
Το πρωταγωνιστικό τρίο βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, εκτοξεύοντας φαρμακερές ατάκες με ταχύτητα πολυβόλου, ενώ οι δεύτεροι ρόλοι ακολουθούν χωρίς διόλου να υστερούν σε ετοιμότητα. Στο τέλος κανείς δε λαβώνεται θανάσιμα, ωστόσο το αποτέλεσμα απέχει μακράν από τον ζαχαρώδη ρομαντισμό. Όντας ταυτόχρονα μια πειστικότατη σάτιρα της αριστοκρατίας, εφοδιασμένη με πνευματώδες χιούμορ αλά Όσκαρ Ουάιλντ, τολμά μια διακριτική αλλά σαφή απεικόνιση του αλκοολισμού του Κάρι Γκραντ, που έντεχνα ξεγλιστρούσε από τον αυστηρότατο κώδικα λογοκρισίας της εποχής.
Το σχέδιο πέτυχε απόλυτα. Μπορεί η Χέμπορν, σε αντίθεση με τον Στούαρτ, να μην κέρδισε το Όσκαρ, εκτοξεύτηκε όμως ξανά στην κορυφή, ανακτώντας την χαμένη της δημοτικότητα, ο Ντόναλντ Όγκντεν Στιούαρτ απέκτησε ένα χρυσό αγαλματάκι για το διασκευασμένο του σενάριο, ο Κάρι Γκραντ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά ότι είναι απολαυστικός απλώς και μόνο υποδυόμενος τον…εαυτό του και το κοινό μπορεί ακόμη να απολαμβάνει ανερυθρίαστα μια από τις ωραιότερες ρομαντικές κομεντί όλων των εποχών. Ίσως τελικά το μοναδικό μείον που συνοδεύει το «Philadelphia Story» είναι η θλιβερή διαπίστωση ότι «δεν τις φτιάχνουν όπως παλιά».
