Ο Μασάκι Κομπαγιάσι ανήκει στους Ιάπωνες δημιουργούς που το έργο τους έμεινε -τουλάχιστον για τους δυτικούς- αδίκως στη σκιά του Ακίρα Κουροσάβα. Το "Χαρακίρι", εντούτοις, η κορωνίδα της σημαντικότατης φιλμογραφίας του Κομπογιάσι, δεν υπολείπεται σε τίποτα των αριστουργημάτων του διάσημου συμπατριώτη του.

Χρόνος δράσης το 1630, όπου οι σαμουράι μετρέπονται σε ρονίν, πολεμιστές χωρίς αφέντη. Συχνά καταφεύγουν σε οίκους πολεμιστών, ζητώντας την άδεια να τελέσουν την πανάρχαια τεχνική της τελετουργικής αυτοκτονίας, το χαρακίρι, ελπίζοντας να προσληφθούν και να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Όταν ένας νέος άντρας πιέζεται όντως να αυτοκτονήσει, ο πεθερός του θα επαναλάβει τις κινήσεις του, έστω κι αν γνωρίζει τί τον περιμένει, όχι επιζητώντας μια απλή πράξη εκδίκησης, αλλά τη διακήρυξη της αλήθειας σε μια ύστατη ένδειξη απόδοσης δικαιοσύνης.

Ασκώντας δριμύτατη κριτική στο θεσμό των σαμουράι και γενικότερα στη φεουδαρχική Ιαπωνία, ο Κομπαγιάσι δεν αρνείται τους κώδικες τιμής μιας ολόκληρης εποχής, αλλά καταδικάζει την ασυλλόγιστη τήρηση των κενών νόμων και υπερασπίζεται τα ατομικά δικαιώματα απέναντι στην οποιαδήποτε αυταρχική εξουσία.

Ευτυχώς για το σύγχρονο θεατή, δεν αγνοεί ούτε το θέαμα. Στιλιστικά η σκηνοθεσία του μαρτυρά την ενασχόλησή του με τις καλές τέχνες, μέσα από τα αυστηρά κάδρα, τη γεωμετρική τους διάταξη και τις μονομαχίες που αποτελούν σκηνές ανθολογίας του ιαπωνικού σινεμά. Η επιβλητική παρουσία του θρυλικού Τατσούγια Νακαντάι, ηθοποιού-φετίχ του Κομπογιάσι, αποτελεί το κερασάκι σε αυτόν τον αψεγάδιαστο συνδυασμό φόρμας και περιεχομένου.