Χωρίς να μοιράζονται τα εξοργιστικά χαμηλά στάνταρ των «Μπάρμπι» αυτού του κόσμου, οι νέες περιπέτειες του χελώνου Σάμι πάσχουν από την ίδια αισθητική ανεπάρκεια που δυστυχώς χαρακτήριζε και την πρώτη ταινία. Η φιλοδοξία στον σχεδιασμό δεν λείπει αλλά δεν επιβραβεύεται σε καμία περίπτωση με ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα: τα πλάσματα του βυθού είναι είτε ανταλλάξιμα μεταξύ τους είτε μοιάζουν κακές απομιμήσεις δημιουργιών της Pixar, και όλα, μα όλα, μοιάζουν ένα-δύο στάδια πριν από την ολοκλήρωσή τους, χωρίς έξτρα επίπεδα στην επεξεργασία τους, χωρίς μια ρεαλιστική υφή στην τελική εικόνα.

Σε αυτό δεν βοηθά η μάλλον αδιάφορη ιστορία που ακολουθεί τον Σάμι και τον φίλο του, Ρέι, να φυλακίζονται σε ένα τεράστιο ενυδρείο-εστιατόριο, και τις προσπάθειες απόδρασής τους, που αναπόφευκτα προκύπτουν, αποτυγχάνουν και ξανα-προκύπτουν. Εκεί που η πρώτη ταινία ακολουθούσε την νεαρή χελώνα από την γέννηση στην ενηλικίωσή της, μια ιδέα ενδιαφέρουσα και με άφθονες αφορμές για σχόλια σχετικά με περιβαλλοντικά θέματα, η νέα ιστορία φέρνει ακόμα περισσότερο στο «Ψάχνοντας το Νέμο», μείον τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες ή τα πραγματικά αστεία, και δεν βρίσκει ποτέ έναν διασκεδαστικό ρυθμό.

Ίσως η σύγκριση με τους αδιαμφισβήτητους πρωτοπόρους του animation να είναι προφανής, άδικη ή ακόμη και αντι-παραγωγική για την ευρωπαϊκή βιομηχανία (η ταινία είναι βέλγικη), η οποία κάνει ακόμη διστακτικά βήματα, σε μια εποχή όμως που το ευρύ κοινό έχει συνηθίσει και αξίζει δημιουργίες επιπέδου Pixar, δεν μπορείς να ζητάς να κάνουν μερικά βήματα πίσω για να τους προφτάσεις με ατελείς προσπάθειες.