Όσο συχνά οι γονείς είναι απόντες στις ταινίες κινουμένων σχεδίων, άλλο τόσο είναι ασφυκτικά υπερ-προστατευτικοί δίνοντας το απαραίτητο αντίβαρο στη μητέρα όλων των ιστοριών των παιδικών ταινιών: να βρεις τον εαυτό σου, να πετάξεις μακριά, να μεγαλώσεις.

Είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που ο υπερπροστατευτικός πατέρας είναι μια φιγούρα που οι άλλες ιστορίες χρησιμοποιούν ως «κακό» τους: ο Κόμης Δράκουλας έχει φτιάξει το ιδανικό χώρο για όλους τους συναδέλφους του τα τέρατα μακριά από τον κίνδυνο των ανθρώπων, και μεγαλώνει μόνος την κόρη του, πασχίζοντας να μην την αφήσει να βγει ποτέ στον κόσμο όπου και κινδυνεύει από τη μισαλλοδοξία και την προκατάληψη. Η άφιξη ενός νεαρού θνητού θα φέρει προφανώς τα πάνω κάτω στη ζωή του πατέρα και τον έρωτα στη ζωή της κόρης...

Χωρίς να γίνεται προσβλητικό ή κακόγουστο είτε στην προσέγγιση της ιστορίας είτε στον σχεδιασμό του, το «Ξενοδοχείο Για Τέρατα» είναι εγκλωβισμένο σε μια μετριότητα που ναι μεν το τοποθετεί πάνω από τις «Τίνκερμπελ» και «Μπάρμπι» αυτού του κόσμου αλλά δεν μπορεί να φτάσει τα ύψη των πραγματικά κλασικών ταινιών του είδους. Όλα μένουν συμπαθητικά αλλά και κάπως ανέμπνευστα, λες και η αρχική ιδέα ενός τέτοιου μέρους ήταν αρκετή και όποια άλλη ουσιαστική προσθήκη περιττή, λες και ο υπερκινητικός ρυθμός και ο βομβαρδισμός με εικόνα, κίνηση και παιδαριώδη αστεία θα μπορέσει χορτάσει το κοινό άνω των δέκα ετών, που θεωρητικά θέλει να ακούσει κάτι το διαφορετικό.

Η σκηνή που εισάγει τους πελάτες του ξενοδοχείου ξεχειλίζει από ιδέες αλλά εύχεσαι να υπήρχε ένας Τιμ Μπάρτον για να τα σχεδιάσει με μεγαλύτερη φαντασία, τα όποια γκόθικ στοιχεία των τεράτων εξαλείφονται για να προτιμηθεί η χιουμοριστική απεικόνισή τους, και η ιστορία κινείται προβλέψιμα και επίπεδα ακόμα και μετά την άφιξη του θνητού εκδρομέα με την ανυποψίαστη φλυαρία και το φυσικό ταλέντο στη διασκέδαση, ίσως και το μεγαλύτερο συν της ταινίας.