Την αφορμή για τη δεύτερη κινηματογραφική δουλειά του Τόμι Λι Τζόουνς πίσω από την κάμερα έδωσε το ομότιτλο βιβλίο του Γκλέντον Σουάρτχαουτ, οι σελίδες του οποίου πισωγυρίζουν στην αμερικάνικη Δύση του 1850 για να παρακολουθήσουν τις θαρραλέες προσπάθειες μιας μοναχικής αλλά αποφασιστικής τριαντάχρονης, η οποία αναλαμβάνει να μεταφέρει σε μια άμαξα τρεις ψυχολογικά διαταραγμένες γυναίκες που αναμένεται να βρουν φροντίδα στο Μιζούρι, υπό την εποπτεία της συμπονετικής γυναίκας ενός πάστορα.
Η γεμάτη δυσκολίες διαδρομή, που είναι γραφτό να διαρκέσει αρκετές εβδομάδες και να διανύσει αμέτρητα μίλια, φέρνει ως απρόσμενη συνεπιβάτη της ηρωίδας έναν ηλικιωμένο φτωχοδιάβολο, δίχως καμιά φαινομενικά ορατή ηθική ακεραιότητα, ο οποίος γλίτωσε χάρη στην παρέμβασή της από την κρεμάλα και υποχρεώνεται να την συντροφεύσει έναντι αμοιβής.
Για τους δυο αταίριαστους αυτούς χαρακτήρες, ασφαλώς, η πορεία προς τον τελικό προορισμό θα αποδειχτεί καταλυτική και μέσα από κινδύνους και αντιξοότητες θα τους προσφέρει ένα φινάλε που κανείς δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει εξαρχής.
Βάσει αυτής της πραγματικά ενδιαφέρουσας ιστορίας, η οποία τοποθετεί για σπάνια φορά το γυναικείο στοιχείο στο προσκήνιο των αντίξοων ημερών της Άγριας Δύσης, ο Τόμι Λι Τζόουνς υπογράφει ένα λακωνικό και εγκρατές γουέστερν το οποίο ρίχνει κλεφτές ματιές στους «κλασικούς», ταυτόχρονα, όμως, αντικρίζει με σαφώς πιο αποστασιοποιημένο και συγκρατημένο βλέμμα τις μυθολογίες του είδους.
Με κινητήρια δύναμή του τις δυο πρωταγωνιστικές ερμηνείες των Χίλαρι Σουόνκ και Τόμι Λι Τζόουνς, το «Μέχρι το Τέλος» συγχρονίζεται στην τροχιά μιας παραδοσιακής ταινίας δρόμου και διατηρεί σε όλη την διάρκειά του μια αξιοπρεπή μελαγχολία στην οποία δεν ενδίδει ποτέ ολοκληρωτικά.
Μακάρι, μοναχά, ο Τζόουνς να είχε δείξει μεγαλύτερη φροντίδα στο να δέσει πιο σφιχτά την επεισοδιακή πλοκή του και να την είχε προικίσει με περισσότερη ένταση, ώστε να μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα αληθινά σπουδαίο φιλμ.
