Γυναικοκρατούμενο ως επί το πλείστον και με θεματικές που σχετίζονται μονίμως με ζητήματα της καρδιάς, το συμπαθές αλλά σταθερά συμβατικό σινεμά της Μαριόν Βερνού ακολουθεί την πεπατημένη πολλών γαλλικών δημιουργών στον «ασφαλή» τρόπο με τον οποίο μεταφράζει πολυχρησιμοποιημένες ρομαντικές συνταγές σε πλοκές που να είναι ευχάριστες και αρεστές στο ευρύ κοινό.

Στην έκτη μεγάλου μήκους ταινία της, η Βερνού επιλέγει ως ηρωίδα της μια 60χρονη γυναίκα, πρόσφατα συνταξιοδοτημένη, ευτυχισμένη σύζυγο και μητέρα, η οποία αποφασίζει να δοκιμάσει για πρώτη φορά τους απαγορευμένους καρπούς της απιστίας και του ερωτικού πάθους, όταν ένας αρκετά πιο νεαρός σε ηλικία εργένης την διεκδικεί επίμονα και την παρασύρει σε μια σεξουαλικά φορτισμένη σχέση.

Μια ιστορία που έχουμε δει αμέτρητες φορές να διασκευάζεται για τη μεγάλη οθόνη αποκτά στην ταινία της Βερνού μια αισιόδοξη και σχετικά ξένοιαστη μεταχείριση, η οποία προσπαθεί να μην υποκύψει σε κλισέ, και συχνά το καταφέρνει, την ίδια ώρα που φροντίζει να ζωντανέψει έναν αξιομνημόνευτο πρωταγωνιστικό θηλυκό χαρακτήρα, ο οποίος έχει ταμπεραμέντο, έχει μπρίο και ζωντάνια, έχει και την αρχοντική Φανί Αρντάν να τον ενσαρκώνει.

Κάτω από την ανάλαφρη επιφάνεια του φιλμ δεν υπάρχει, παρ' όλα αυτά, κάποιο στοιχειώδες δραματουργικό ενδιαφέρον, καθώς η Βερνού αρέσκεται στο να περιγράφει τις πιο γαργαλιστικές παραμέτρους της ερωτικής εμπειρίας που βιώνει η ηρωίδα της, αφήνοντας να την προσπεράσει η ευκαιρία για ένα σκεπτόμενο σχόλιο πάνω στην τρίτη ηλικία ως υπαρξιακή κατάσταση και ως καθημερινό, ρεαλιστικό βίωμα.