Ενώ η ιστορία του ξετυλίγεται στις αρχές του ’80, το φιλμ του Μουτσίνο μάς επιστρέφει στην πραγματικότητα όχι μόνο στο σήμερα του Μπους αλλά σε κάθε εποχή στην οποία τον πρώτο λόγο είχε το αμερικανικό όνειρο του πλουτισμού.

Το Κυνήγι Της Ευτυχίας, λοιπόν, θα έπρεπε να λέγεται Κυνήγι Της Επιτυχίας, με τη διάκριση σε μια ισχυρή χρηματομεσιτική εταιρεία να αποτελεί όνειρο και κατακλείδα του πάμφτωχου πλην χαρισματικού ήρωα. Για να γίνει πιο αγωνιώδης η πορεία του, μάλιστα, σέρνει μαζί του το πεντάχρονο παιδί του, ένα αγγελούδι υπομονής που τον ενθαρρύνει αγκαλιά με το αγαπημένο του παιχνίδι - τον Κάπτεν Αμέρικα! Γρήγορα συνειδητοποιείς ότι η μελό ιστορία, αν και βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, στην ουσία είναι ένας μεγάλος μύθος: της προσωπικής θέλησης και της ατομικής αξίας επιφανειακά, αλλά του... καπιταλιστικού ιδεώδους στο βάθος.

Το στόρι ίσως φανεί ανακουφιστικά οικείο στους πραγματικούς μαχητές της βιοπάλης με το απλοϊκό μα σημαντικό μήνυμα «μην τα παρατάς ποτέ» που περνάει - τουλάχιστον πριν γίνει αστείος ο ρυθμός με τον οποίο χτυπούν οι ατυχίες τον συμπαθή ήρωα του Γουίλ Σμιθ κι αυτός αναληφθεί τελικά στον παράδεισο του Σκρουτζ ΜακΝτακ, με τις πόρτες να κλείνουν ερμητικά πίσω του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ