Με κάποιο περίεργο τρόπο, η πιο φιλόδοξη σκηνοθετική απόπειρα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο μοιάζει με τον ήρωά της. Είναι σιωπηλή, σχεδόν παραιτημένη, φοβισμένη, βαθιά μελαγχολική. Διασχίζει τα χρόνια, τις εποχές και τα γεγονότα χωρίς να στέκεται σε αυτά, σαν να κινείται πάνω σε ένα αδιόρατο νήμα που της επιτρέπει να φωτίζει μόνο όσα έχει ήδη προεπιλέξει να αναδείξει. Ζει και δρα μόνο στο σκοτάδι, πίσω από κλειστές πόρτες, συνομιλώντας με τις σκιές και τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Με κάποιο περίεργο τρόπο η πιο φιλόδοξη σκηνοθετική απόπειρα του Ντε Νίρο είναι ο ήρωάς της. Ενα σύμβολο. Μια ταινία που πάνω στη χορογραφημένη σαν όπερα πλοκή της καθρεφτίζεται το τέλος κάθε ηθικής, διαγράφεται η απαισιοδοξία για το οριστικό τέλος της διαφάνειας, προσωποποιείται η βαρυσήμαντη έννοια της ελεύθερης βούλησης, οργανώνεται μελετημένα η ακύρωση κάθε εμπιστοσύνης (και πίστης). Πίσω από το «ψυχρό» βλέμμα του Ματ Ντέιμον (στον ρόλο που τον ανακηρύσσει στον καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του) η CIA παύει να είναι μία οργάνωση και γίνεται το τέλος οποιασδήποτε ιδιωτικής στιγμής. Γίνεται η Αμερική του Μπους που αποφασίζει και δρα ερήμην ή εις βάρος οποιουδήποτε προσωπικού δεδομένου. Είτε αυτό λέγεται προσωπική ευτυχία είτε κοινωνική ευημερία.

Με κάποιο περίεργο τρόπο, η πιο φιλόδοξη σκηνοθετική απόπειρα του Ντε Νίρο είναι ένα θύμα της ίδιας της φιλοδοξίας της. Ακριβώς όπως ο ήρωάς της. Που δεν μπορείς να τον ξεχάσεις, ακόμη και αν αρνείσαι πεισματικά να τον συμπαθήσεις.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ