Τέσσερα χρόνια μετά το πολυβραβευμένο Σικάγο, ο Μπιλ Κόντον επιστρέφει στο κινηματογραφικό μιούζικαλ, διασκευάζοντας ως σεναριογράφος, μα και σκηνοθέτης πια, άλλη μια επιτυχία του Μπρόντγουεϊ. Το θεατρικό του Τομ Αϊγιεν, βασισμένο στην αληθινή ιστορία των Supremes και της «αρχηγού» τους Νταϊάνα Ρος, πραγματεύεται μια σχετικά συνηθισμένη ιστορία καλλιτεχνικής ανόδου κι επιτυχίας αλλά και της άλλης τους όψης: της προδοσίας, της απώλειας εμπιστοσύνης και της θυσίας ειλικρινών ανθρώπινων σχέσεων στο βωμό του κέρδους.

Βέβαια, όλα αυτά εδώ με φόντο μια αναδρομή στη μουσική ποπ κουλτούρα από τα τέλη των 50s ως τα 80s, με επίκεντρο τις μουσικές καινοτομίες που έφερε η αφροαμερικανική μουσική εκείνης της περιόδου. Η μετατροπή αληθινών προσώπων σε ημι-φανταστικούς χαρακτήρες έχει γίνει με μια τάση εξιδανίκευσης, έως και «αγιοποίησης», ιδιαίτερα όσον αφορά στον χαρακτήρα της Τζόουνς/Ρος, αυτό όμως δεν ζημιώνει το γενικότερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της ταινίας. Πιο συγκρατημένο, τόσο οπτικά όσο και σκηνοθετικά, από το Σικάγο, το Dreamgirls αποδεικνύεται ένα αξιόλογο παράδειγμα καλού κινηματογραφικού μιούζικαλ: καταφέρνει να μην κουράζει τους αμύητους στο είδος με τα απανωτά μουσικά του νούμερα, ενώ το στιβαρό του αποτέλεσμα ενισχύεται κυρίως από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Τζέιμι Φοξ και Μπιγιονσέ Νόουλς δίνει αξιόλογες αλλά πιο διακριτικές, και τελικά αναμενόμενες ερμηνείες. Στην ουσία, όμως, η ταινία απογειώνεται πραγματικά με τις χαρισματικές παρουσίες της πρωτοεμφανιζόμενης Τζένιφερ Χάντσον στον ρόλο της «αδικημένης» Εφι Γουάιτ αλλά και του Εντι Μέρφι, ο οποίος ξεπερνά τα στεγανά του σούπερ σταρ της κωμωδίας, υποδυόμενος εντυπωσιακά έναν χαρακτήρα ο οποίος θυμίζει αμάλγαμα των Τζέιμς Μπράουν, Λιτλ Ρίτσαρντ και Μάρβιν Γκέι.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΔΡΕΑΚΟΥ