Μέχρι να σπάσει ο κλοιός που σφίγγει γύρω από τον Τάκη με μια προσωπική εξέγερση -κι από εκεί να αναχθεί ξανά το ατομικό αδιέξοδο σε κοινωνικό ζήτημα- του Γιάννη (Σπιρτόκουτο) Οικονομίδη θα του χρειαστεί λεξικό πολύτομο αφιερωμένο αποκλειστικά σε βωμολοχίες. Είναι βέβαιο ότι πουθενά αλλού στην ιστορία του ελληνικού σινεμά δεν ακούστηκαν τέτοια μπινελίκια, κι αν συνυπολογίσουμε και τη βία που τακτικά υφίσταται ο αντιήρωας μας, ποτέ άλλοτε δεν έχει αποτολμηθεί μια τόσο βίαιη ελληνική ταινία. Λογικό, λοιπόν, τα ευαίσθητα στομάχια να μην αντέξουν. Γι’ αυτό, φίλε μου, πάρε ένα Ζαντάκ και κάθισε.
Εχεις μπει στο δράμα του Τάκη εξαρχής - δε γίνεται αλλιώς, βάλε τώρα και τη λογική σου να δουλέψει, να κουρδίσεις το γιατί και το πώς. Αξίζει τον κόπο. Αξίζει, γιατί τέτοια ιδιοφυή χρήση της αφαίρεσης σπάνια συναντάς στο σινεμά, και δη το ελληνικό, όπου η φλυαρία έχει γίνει κανόνας και το αυτονόητο ανακυκλώνεται ως να απευθυνόσουν σε μαθητές δημοτικού. Αφαίρεση όχι μόνο στην εικόνα - με τη δράση να μαίνεται συχνά εκτός του σταθερού καδραρίσματος και των γκρο πλάνων σε εκφράσεις και χειρονομίες δια της ανήσυχης ηχητικής μπάντας - αλλά και στον ίδιο τον λόγο. Ακούγεται παράδοξο, δεδομένου ότι οι βρισιές πέφτουν σαν χαλάζι, ενίοτε καβαλώντας η μία την άλλη. Κι όμως, είναι αυτόματα αφαιρετικό αυτό, μια και ακριβώς ο λόγος είναι από μόνος του σουρεαλιστικός. Επιλογή πολύ συγκεκριμένη του Οικονομίδη, που αρνείται τη δραματική ευκολία τής ανά πρόσωπο επεξήγησης, βάζοντας όλους να μιλούν με την ίδια ένταση, ως κοινό σύμβολο του πνιγηρού περίγυρου του Τάκη.
Αξίζει, επίσης, γιατί τέτοιες θαρραλέες ερμηνείες, που να ξεπερνούν τον θεατρικό στόμφο με την ψυχή στο στόμα, πράγματι, και τη φλέβα τσίτα στο κούτελο, ακόμη σπανιότερα -αν όχι ποτέ - βρίσκεις σε ελληνική ταινία. Ειδικά οι Μαρία Κεχαγιόγλου και Μαρία Ναυπλιώτου εντυπωσιάζουν με την εφαρμογή σε πράξη του άγραφου κανόνα που λέει άλλο το θέατρο, άλλο το σινεμά.
Λοιπόν, εκτός από μια πολύ καλή ταινία, η Ψυχή Στο Στόμα είναι και ένα χρησιμότατο κινηματογραφικό έργο, που βγάζει από τα φθαρμένα του καλούπια το ελληνικό δράμα και του δίνει ταυτότητα ξεχωριστή και υπολογίσιμη στο παγκόσμιο σκηνικό.
ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ
