Αποφασισμένος να πετάξει το γάντι στις χολιγουντιανές (ή έστω γαλλικές) ιστορικές υπερπαραγωγές, o Alatriste είναι έτοιμος για την πρόκληση, βγάζοντας από το θηκάρι του πλούσιο μπάτζετ, ηρωισμό και αρκετό θέαμα. Μετά από ένα ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικό ξεκίνημα, ο τόνος του φιλμ έχει ορισθεί επιτυχώς, δυστυχώς όμως όχι και ο πρωταγωνιστής του.
Ο Ντιέγκο Αλατρίστε παραμένει αινιγματική φιγούρα, ένα γοητευτικό ερωτηματικό που θα χρειαζόταν περισσότερες εξηγήσεις και λιγότερη εξάσκηση στην ξιφασκία. Το πρόβλημα ξεκινά από το σενάριο, που προσπαθεί να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα επεισόδια από τη ζωή του χαρακτήρα του αλλά και τα παρασκήνια της ιστορίας της χώρας του, εισάγοντας πλοκές, πρόσωπα και ιδέες που δυσκολεύονται ιδιαιτέρως να διανύσουν την απαιτούμενη πορεία στο πανί, ακόμη και σε 147 λεπτά.
Το Alatriste, δυστυχώς, είναι τόσο αποσπασματικό στην εξιστόρηση των γεγονότων, ώστε μέχρι να συνηθίσεις, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν το μοντάζ έγινε με τσεκούρι. Οι περισσότερες από τις αφηγηματικές του γραμμές εισάγονται άτσαλα, εκτυλίσσονται με άλματα και συχνά δεν ολοκληρώνονται, υποφέροντας από την αδυναμία του φιλμ να γίνει επιλεκτικό και να υπονοήσει αντί να δείξει. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτά που τελικά «δείχνει» είναι άκρως εντυπωσιακά, εικόνες που θυμίζουν πίνακες του Βελάσκεθ, εντυπωσιακά tablaux vivantes, έξοχα σκηνικά και κοστούμια που μυρίζουν άρωμα ή ιδρώτα, σκηνές μάχης που είναι κάτι περισσότερο από απλά καλογυρισμένες.
Δυστυχώς η αρτιότητα των εικόνων και η πινακοθήκη των (καλοπαιγμένων) χαρακτήρων, δεν αρκεί για να σε χορτάσει. Αντίθετα, σου αφήνει μια έντονη επιθυμία για κάτι περισσότερο από μια βιαστική ανάγνωση της ισπανικής ιστορίας και μια αδρή σκιαγράφηση ενός ήρωα που θα μπορούσε να γίνει κλασικός.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
