Δέκα χρόνια πριν ήταν απλώς «bad movie we love». Σήμερα, με την 20ή της επέτειο, βαπτίζεται «cult». Το 1987 όμως ήταν κάτι σημαντικότερο: επανάσταση. Με προϋπολογισμό έξι εκατομμυρίων δολαρίων, η ταινία που μας ξεναγούσε στις οικογενειακές διακοπές της 16χρονης Μπέιμπι, έφτασε τα 214 εκατομμύρια σε εισπράξεις. Οι πωλήσεις του σάουντρακ εκτοξεύτηκαν, ενώ το «Ι’ve Had The Time Of My Life» κέρδισε το Οσκαρ τραγουδιού.

Τίποτα από αυτά δεν έχουν σημασία. Τίποτα δεν εξηγεί πώς το ασχημόπαπο Τζένιφερ Γκρέι και ο Πάτρικ Σουέζι, μ’ ένα σενάριο μελό τηλεταινίας και μουσικές των γονιών μας, άναψαν το σπίρτο και όλα πήραν φωτιά. Τα ιδρωμένα κορμιά στα πάρτι, η εξάσκηση στη βροχή, τα υγρά βλέμματα - όλα αποτύπωναν κάτι πρωτόγνωρο για την αποστειρωμένη 80s γενιά. Οτι ο χορός είναι ένα, και μόνο ένα, πράγμα: άγγιγμα. Οτι το τεντωμένο χέρι που σου προτείνει να χορέψετε δεν είναι πρόταση. Είναι υπόσχεση. Υπόσχεση ότι ακόμα κι αν όλος ο υπόλοιπος κόσμος σε στριμώχνει και σε κρύβει... nobody puts Baby in the corner!
Π.Λ.