Σε ένα αλά Στάνλεϊ Κιούμπρικ αποστειρωμένο περιβάλλον ρετρό-φουτουριστικής αυτοματοποίησης και απονεκρωμένων συναισθημάτων, η φαινομενικά ασυμβίβαστη Πετούλια (η Τζούλι Κρίστι ως τραγική εκδοχή της Χόλι Γκολάιτλι) και ο αρχικά αδιαπέραστος χειρούργος Αρτσι (Τζορτζ Σι Σκοτ) ζουν τη δική τους «σύντομη συνάντηση».

Βλέποντας κανείς την «Πετούλια» αναρωτιέται αν ο Νίκολας Ρεγκ αναμείχθηκε στη δημιουργία της ταινίας περισσότερο από ό,τι ως διευθυντής φωτογραφίας. Η κατακερματισμένη αφήγηση, τα αινιγματικά πισωγυρίσματα στο χρόνο και η στιλιστική εκκεντρικότητα έχουν τόσες ομοιότητες με τα δικά του «Λίγο Μετά τα Μεσάνυχτα» και «Η Δύναμη της Σάρκας» ώστε είναι αδύνατον να τις αγνοήσεις.

Διανθισμένη με την κυρίαρχη μόδα της δεκαετίας και αναφορές στη χίπικη κουλτούρα και την ψυχεδελική μουσική (με συμμετοχές της Τζάνις Τζόπλιν και των Grateful Dead), η «Πετούλια» αποτελεί αισθητικό μνημείο των 60s. Ο Λέστερ στέκεται επικριτικός και σαρκαστικός απέναντι στην υποτιθέμενη ελευθεριότητα που διακήρυσσε το «Καλοκαίρι της αγάπης»: οι χαρακτήρες του, ακόμη και οι πιο αντιπαθητικοί, μοιάζουν εύθραυστοι, έτοιμοι να καταρρεύσουν μπροστά στη συνειδητοποίηση της αδυναμίας επικοινωνίας, έρμαια μιας ακατανίκητης μοναξιάς.

Τα θραύσματα σκηνών από το παρελθόν και το μέλλον που βομβαρδίζουν από την αρχή τη γραμμική αφήγηση της ταινίας ενώνονται σταδιακά σε ένα αμφίσημο παζλ που μπορεί να ιδωθεί ως μια κυνική ματιά πάνω στην μεγάλη «απόδραση» που ποτέ δεν αποτολμούμε. Οσο και να ψάχνετε δεν θα βρείτε εύκολες απαντήσεις, παρά όμως τους ξεδιάντροπους πειραματισμούς της, η «Πετούλια» ξεφεύγει από τον ψυχρό φορμαλισμό με ένα συναίσθημα ικανό να σας ξεσκίσει την καρδιά.