Αν ζητούσε κανείς από τον κάθε θεατή να βρει ένα και μοναδικό λόγο για τον οποίο το Nacho Libre είναι μία αποτυχημένη ή κακή ταινία (ανάλογα με την επιείκεια του καθενός), νομίζω πως όλοι θα κατέληγαν στο ότι δεν είναι αστεία. Το γεγονός που μοιάζει απολύτως προφανές είναι πως οι δημιουργοί του δεν σκέφτηκαν καθόλου: Απ ό,τι φαίνεται, πίστευαν ακράδαντα πως το παράδοξο μίας ταινίας που αφηγείται τις περιπέτειες ενός λίγο καθυστερημένου μοναχού κάπου στο Μεξικό, ο οποίος ονειρεύεται να γίνει σταρ των τοπικών αγώνων πυγμαχίας (Lucha Libre) προκειμένου να μαζέψει χρήματα για να βελτιώσει το φαγητό των ορφανών παιδιών που ζουν στο μοναστήρι, αρκεί από μόνο του για να προκαλέσει γέλια. Ειδικά όταν ολόκληρος ο μηχανισμός της ταινίας βρίσκεται στην πλάτη ενός από τους πιο ολοκληρωμένους κωμικούς των τελευταίων χρόνων (το όνομά του είναι Τζακ Μπλακ) - και ιδίως όταν το κοστούμι που θα του επιτρέψει να συμμετάσχει στους άγριους αγώνες πυγμαχίας είναι μία στενή ολόσωμη φόρμα στις αποχρώσεις του γαλάζιου και του κόκκινου!
Το Nacho Libre αποτελεί κατευθείαν... απόγονο του Napoleon Dynamite, ανεξάρτητης μίνι επιτυχίας που αποτέλεσε το διαβατήριο καριέρας του σκηνοθέτη Τζάρεντ Χες και παραγωγή της Black And White (επίθετα του Τζακ Μπλακ και του Μάικ Γουάιτ, πρωταγωνιστών και σεναριογράφων του Ενα Σχολείο Πολύ Ροκ). Αποτελεί, επίσης, ακόμη μία προσθήκη στη λίστα με τις αυτιστικές κωμωδίες που εξαπλώνονται με μορφή επιδημίας στο αμερικανικό σινεμά... κι όχι μόνο στο Χόλιγουντ ( έχουν στην κορυφή τον Γουές Αντερσον και στον πάτο διάφορες politically correct δήθεν ανεξάρτητες ρέπλικες του American Pie).
Αν, όμως, ο Γουές Αντερσον αποδεικνύεται ικανός να μετουσιώσει το παράδοξο σε μία απολαυστική και μεστή σάτιρα... ψυχής (ειδικότερα με το Rushmore και την Οικογένεια Τένενμπαουμ), δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Χες. Ο σκηνοθέτης ρίχνει όλο το βάρος και την ευθύνη σε ένα α λα Τσάπλιν Μπλακ, χωρίς να έχει φροντίσει νωρίτερα να ενορχηστρώσει το one man show του και να το εναρμονίσει με το ιδιαίτερα προσεγμένο σκηνικό - κάτι ανάμεσα σε pop art και ταινία εποχής. Ετσι οι ατάκες μένουν στον αέρα και το συναίσθημα έχει αφαιρεθεί χάριν ενός μεταμοντέρνου κώδικα κωμωδίας. Η μοναδική ευθεία γραμμή που διατηρείται ακέραια από την αρχή μέχρι το τέλος είναι η παιδικότητα που χαρακτηρίζει το όλο εγχείρημα.
Αποφεύγοντας τα χοντροκομμένα αστεία, που νιώθεις συνεχώς πως αφαιρέθηκαν τελευταία στιγμή, η ομάδα του Nacho Libre αφαίρεσε από την πραγματικά αυθεντική της σεναριακή ιδέα και τα υπόλοιπα αστεία. Αφησε τελικά μόνο ένα χαμόγελο που σβήνει σταδιακά, καθώς ακόμα και τα αεικίνητα σκέρτσα του Τζακ Μπλακ αρχίζουν να δείχνουν αδύναμα μπροστά στο αφόρητο βάρος μίας αναιτιολόγητης σοβαροφάνειας... Εκεί που θα έπρεπε να μην προλαβαίνεις να γελάς... από το πολύ γέλιο.
extras
Και απλή και collectors έκδοση με commentary των Μπλακ, Γουάιτ και Χες, κομμένες σκηνές, κόμικς, παρασκήνιο, σκηνές από τα γυρίσματα, φωτογραφικό υλικό.
