Η νέα ταινία του χρυσού ζευγαριού του Μονομάχου Ράσελ Κρόου και Ρίντλεϊ Σκοτ αποδεικνύεται μια καρτ-ποσταλική περιήγηση στα χωριά και τους αμπελώνες της Προβηγκίας, όπου οι άντρες είναι μεγαλόστομοι χαριτωμένοι χωριάτες, οι γυναίκες κινούνται με την ακαταμάχητη αυθάδεια της Μπαρντό, τραπέζια με κρασί, φρέσκο ψωμί και αγριολούλουδα στρώνονται στον ήλιο, γραμμόφωνα παίζουν ανέμελα μποσανόβα και οι αστοί των μεγαλουπόλεων (ξανα)ανακαλύπτουν το νόημα της ζωής στα απλά και στα γήινα.

Ο Χαρίτωνας συναντά την Πολίτικη Κουζίνα και όλα μαζί κάτι περίεργο που δεν μπορείς αρχικά να αποκρυπτογραφήσεις, ώσπου αποκαλύπτεται σε μια οθόνη που παίζει Τατί στο βάθος πεδίου: ο Ρίντλεϊ Σκοτ επιχειρεί να σκηνοθετήσει σλάπστικ κομεντί αλλοτινών εποχών. Δεν είναι το φάντασμα του Αλμπερτ Φίνεϊ-θείου που περιπλανιέται στους αμπελώνες. Είναι ο Κρόου, που όσο κι αν προσπαθεί δεν διαθέτει ούτε την πλαστικότητα ούτε τη φινέτσα που απαιτεί το συγκεκριμένο σωματικό χιούμορ. Σείεται, πέφτει, μουρμουρά, πιτσιλιέται, μορφάζει και ξανασηκώνεται. Και μας φέρνει σε αμηχανία - όπως και όλη η ταινία.

Στοιχηματίζουμε ότι λόγω ονομάτων και feel-good ατμόσφαιρας θα «περπατήσει» στα ταμεία, αλλά στην καταγραφή της ιστορίας, αν κάποιος ρωτήσει για «Σκοτ του 2006», δεν θα το θυμόμαστε ως καλή χρονιά.

ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ