Αμερικανίδα φοιτήτρια δημοσιογραφίας βγάζει λαβράκι από έναν... μακαρίτη δημοσιογράφο και αναζητά στοιχεία γύρω από μια σειρά φόνων στο Λονδίνο, με τη βοήθεια ενός μάγου.

Οσοι είδαν την πρώτη ταινία που γύρισε ο Γούντι Αλεν στο Λονδίνο αν όχι σαν αριστούργημα, τότε ως ό,τι πιο μοντέρνο είχε σκαρφιστεί το κοφτερό μυαλό του τελευταία, τότε θα βρουν «λίγο» το δεύτερο φιλμ του στο αγγλικό έδαφος. Μπορεί το Scoop να χάνει στις συγκρίσεις με το Match Point, είναι ξεκάθαρο όμως ότι ο δημιουργός του δεν στόχευε σε κάτι παραπάνω από το να γυρίσει μια κομεντί μυστηρίου όσο η βρετανική πρωτεύουσα παραμένει ακόμη ανεξερεύνητη γη για εκείνον και τα ανώτερα ταξικά κλιμάκιά της δεν έχουν εκτεθεί αρκετά από την πένα του.

Παλιομοδίτης στη σύλληψη της βασικής ιδέας (είναι ή όχι ο γοητευτικός Αγγλος ευγενής ο δολοφόνος που αφήνει δίπλα στα άψυχα γυναικεία σώματα κάρτες ταρό;), εμπνέεται από την παρόμοια υπόθεση του The Thin Man (1936) και για το κέφι του και μόνο περνά μπροστά από την κάμερα σε μια υποτιθέμενη σχέση πατέρα - κόρης με την Σκάρλετ Γιόχανσον, την οποία κινηματογραφεί ως το θηλυκό (αλλά ανυπέρβλητα σέξι) alter ego του. Εχοντας πια πατήσει τα 70, ο Αλεν βγάζει τη γλώσσα στο θάνατο (επικαλούμενος τη μαγεία ρίχνει τράπουλες της μοίρας και της τύχης και στήνει κωμικά σκετς στον Αχέροντα ποταμό) και σατιρίζει τη δημοσιογραφική μανία για την «αποκλειστικότητα», αυτήν που τόσο τον ταλαιπώρησε στην έκθεση της προσωπικής του ζωής. Αληθινά αστείος και επινοητικός, αφήνει χώρο στην οθόνη για τον ευγενικά διπρόσωπο Χιου Τζάκμαν, μα κερδίζει και πάλι το στοίχημα της πνευματικής του νιότης με την φρεσκάδα της ατάκας του, που ξεπερνά την κλασικότητα της ιστορίας του.

ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ