Οι ιστορίες ενηλικίωσης ήταν και παραμένουν ακόμα και στις μέρες μας ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα, όχι μόνο του σινεμά, αλλά και της Τέχνης γενικότερα, σε κάθε μορφή ή έκφρασή της. Κι αυτή, η βραβευμένη με -τα καναδικά αντίστοιχα των Οσκαρ- βραβεία Genie ιστορία ενηλικίωσης, που σημείωσε ρεκόρ εισπράξεων στην πατρίδα της, δεν απαρνιέται τη φιλμική καταγωγή της και προσφέρει όλα όσα από την αρχή υπόσχεται. Σαν μια πεισματικά προσγειωμένη στην πραγματικότητα εκδοχή του Velvet Goldmine (τουλάχιστον όσον αφορά στον εκεί ήρωα του Κρίστιαν Μπέιλ), γίνεται μάρτυρας της εκρηκτικής σχέσης μεταξύ ενός πατέρας και ενός γιου ο οποίος αρνείται να ενταχθεί στο καθωσπρεπισμό της «φυσιολογικής» ζωής, υπάκουης στο... σωτήριο μότο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», χρωματίζοντάς την με όλα τα λαμπερά, παλλόμενα, αιχμηρά, αλλά και εφήμερα χρώματα της εποχής των παιδιών των λουλουδιών, της ψυχεδέλειας και του glam rock.

Αυτό που διαχωρίζει όμως τούτη την ιστορία ενηλικίωσης από τις υπόλοιπες είναι η σφόδρα γοητευτική, αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα του ήρωά της. Ερμηνευμένος από τον χαρισματικό νεαρό Αντρέ Γκροντίν, ο Ζάκαρι ακροβατεί ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό, αποπλανώντας με μια ματιά ανθρώπους και των δύο φύλων, επί και εκτός οθόνης. Ετσι είναι απλά ένα ανένταχτο σε ταμπέλες, στρατόπεδα και εν γένει καλούπια πλάσμα, οικείο σε όλους όσοι υπήρξαν έφηβοι και βίωσαν την αγωνία του να βρουν τη θέση τους σε αυτό το κόσμο, ξεχωριστοί, αλλά και συνηθισμένοι, μόνοι, αλλά και μαζί... Γι αυτό και η απόφαση του δημιουργού του Ζαν Μαρκ Βαλέ να ξεκαθαρίσει τη σεξουαλική του ταυτότητα στο τελευταίο πεντάλεπτο, δολοφονεί το αδάμαστο, απροσδιόριστο πνεύμα του, αλλά και τη θαυμαστή διαφορετικότητα της ταινίας του.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ